Yes, we zijn er...in het Land van de Glimlach!
Blijf op de hoogte en volg Bianca
17 Juli 2013 | Thailand, Bangkok
De verbinding in het hotel is zeer traag en werkt niet altijd!
Via de ipad is het niet te doen om een verslag te typen.
Met mijn 10-vingers-blindtypen ben ik veel te snel voor de trage verbinding. Het is nu 23.00 uur in de avond en ik ben in het hotel naar beneden gegaan waar twee computers staan. Wel leuk, maak meteen contact met twee dames uit Israel die aan het kijken zijn welke vlucht ze kunnen nemen om vanuit Bangkok naar Koh Samui te komen. Wij hebben hier thuis ook naar gekeken dus we helpen hen op weg. We wijzen hen op de nachttrein die we zelf ook later zullen nemen. Daar hebben ze wel oren naar, maar ben benieuwd of ze hem nemen omdat ze toch wel blijven ' hangen' bij het veilige. Ik snap hun gevoel wel. Als ik niet had gehoord van bekenden dat dit een veilige manier van reizen is, zou ik ook niet graag als vrouw van deze manier van reizen gebruik maken.
Even terug naar gisteren, de reis.
Gelukkig hadden we geen oponthoud onderweg naar Dusseldorf.
Aangezien een van onze koffers op het allerlaatste moment kapot ging en er bij oma nog een nieuwe moest worden gehaald, konden we oponthoud in het verkeer niet gebruiken. Thuis koffer overgepakt in die van oma en snel de deur dichtgedaan. Zo, nu kan onze vakantie echt beginnen. Nog even langs opa waar we alle sleutels van huis en auto achterlaten. Een laatste kus voor hem en dan komt het besef dat we een niet-normale reis gaan maken. "Pap, als er iets gebeurt, Margje helpt je bij het regelen". Die taak heb ik Margje op de valreep toebedeeld...sorry Margje...hoop dat het niet nodig is. We hebben via internet een parkeerplaats geregeld vlakbij het vliegveld. We parkeren snel en gaan met een busje meteen verder. Daar ontmoeten we een Oostenrijker die vaak in Duitsland is voor zaken. De taxichauffeur komt uit Roemenie, maakt overdag schoon en rijdt in de avonduren naar het vliegveld op-en-neer. Hij ontvangt eur 600 per maand wit en eur 200 zwart bij het schoonmaakbedrijf. Zit in een hotel waar hij geen 'huur' hoeft te betalen. Die tweede baan heeft hij nodig. Zo heeft iedereen zijn verhaal. Leuk!
Aangekomen op het vliegveld zoeken we naar de incheckbalie. Gauw de koffers in laten checken. Daarna een toilet opzoeken en meteen maar door de douane. Eigenlijk hoeven we daarna niet lang meer te wachten. Een hele rits mensen staat er, die allemaal hetzelfde vliegtuig nemen. De eerste vlucht gaat naar Dubai en daar blijkt dat Dubai een steeds populairdere vakantiebestemming is. Nog nooit in zo'n luxe vliegtuig gezeten. Voor Yara en Nyah is het de vierde keer vliegen, voor Jesse de vijfde. Met een eigen tv-scherm met weet-ik-hoeveel zenders, films en games hoeven we ons niet te vervelen. Yara en Nyah slapen wel wat uurtjes, Jesse maar heel weinig. In Dubai aangekomen,merken we meteen hoe warm het daar is (zo'n 35 graden om 06.00 uur). Jesse merkt al snel op dat het vliegveld minder luxe is dan hij had verwacht. Grappig, het is hartstikke netjes, groot en schoon, maar het woord " Dubai" roept bij hem vooral luxe en geld op. Het wachten duurt zo'n drie uur en de kinderen vermaken zich vooral door naar andere kindjes te kijken. Een schattig klein Thais meisje zit bij ons in de buurt en gooit elke keer haar fles op de grond of om. Vooral bij Yara roept dat veel ahh's. Het is wel prettig dat we even uit het vliegtuig zijn. Slapen is niet zo comfortabel. Ach ja, bij welke manier van reizen is dit nu wel. Vooral Jesse, met zijn steeds-langer-wordende-lichaam, vindt dit op momenten ongemakkelijk. Even rekken-en-strekken is heerlijk. We stappen in Dubai in een zelfde soort Boeing (spel je dit eigenlijk zo?) en ditmaal zitten de kids en mama in 1 rij en papa lekker rustig vlak achter ons. De meiden weten dat de tijd sneller gaat als je slaapt. Jesse doet voorkomen alsof hij wel wakker kan blijven. Wij adviseren hem toch te gaan slapen. Uiteindelijk liggen ze alledrie te slapen. Jesse met z'n hoofd tegen mama's schouder en Nyah met haar hoofd op mama's schoot. Vooral slapend vervolgen wij onze weg door de lucht naar Bangkok, de tweede 6 uur "vliegt" hierdoor voorbij.
Vroeg in de avond komen we in Bangkok aan waar we met de kinderen de visa-formulieren invullen en laten ondertekenen. Bij de douane duurt het erg lang. Nyah heeft in het vliegtuig een opdrachtje van ons gekregen. Ze mag zelf onderzoeken waar we onze koffers moeten ophalen. Dat vindt ze best spannend. Het laatste uur in het vliegtuig vraagt ze vaak hoe ze hierachter moet komen. We geven haar wat tips. Uiteindelijk, na heel lang wachten om door de douane te komen, ziet ze de koffers liggen bij band 23. Daarna mag Jesse de geldautomaat zoeken. Zonder geld wordt het namelijk lastig naar het hotel komen. Hier hebben we toch echt BAHTS voor nodig. Dat is een makkelijke opdracht. Yara mag de weg naar de public taxi's uitzoeken en ook hier hoeft ze niet veel moeite voor te doen.
Een rij taxi's staat klaar om de mensen naar hun gewenste bestemming te brengen. We vragen de prijs voor een taxirit naar ons hotel en geven de man achter de desk het adres. Hij zegt 700 BAHT en vreemd genoeg door alle info die we vantevoren gelezen hebben, overvalt ons het gevoel dat we misschien wel opgelicht worden. We weten immers niet wat een normale prijs is voor die rit. Toch lastig als je iets niet op waarde kan inschatten. We hadden gelezen dat een normale taxi zo'n 400-450 BAHT zou zijn, bedenken we ons dan. Aangezien de taxi niet groot genoeg is voor drie koffers moeten wij een soort minibus. De prijs zal wel goed zijn. De meeste prijzen zijn onderhandelbaar in Thailand dus daar gaan we komende weken nog genoeg ervaring mee opdoen. Een aardige Thaise man neemt ons mee en is zeer behulpzaam. We stappen de taxi in en Yara zegt meteen: "He, het stuur zit aan de verkeerde kant!" De taxichauffeur heeft tegen de bovenkant allemaal vreemde valuta geplakt en in zijn taxi staan kleine offers en boeddhabeeldjes. Grappig gezicht! Hij praat gebrekkig Engels. Hij probeert het wel, maar sommige dingen kan hij niet in het Engels zeggen. Hij heeft ook drie kinderen, vertelt hij en werkt vooral 's nachts. Omdat het zo druk is in Bangkok met het verkeer heeft hij dan het minst oponthoud en het is veel koeler dan overdag. Onderweg valt ons op dat Yara is van de 'kleine details'. Zij merkt dingen op die wij over het hoofd zien. "Ja maar hebben jullie dan niet dat zielige huisje gezien en dat mooie park". Jesse vertelt meteen dat het er veel beter uitziet dan zijn reis die hij maakte vanaf Kampala Airport (Uganda) naar het huisje van zijn tante middenin de nacht. Hij vertelt Yara dat hij allemaal zwervers en krotten zag. Dat is nu zeker niet het geval. Het vliegveld ligt buiten Bangkok en na een half uurtje arriveren we bij ons hotel.
We waren in eerste instantie al langs het hotel gereden (de taxichauffeur doet het zonder navigatie), maar de deur was verstopt. Een heel smal, klein uitziend, pand net onder de ingang van de Skytrain. We lopen naar binnen en daar staat een tafel met een computer erop. Geen luxe, heel simpel. We kijken elkaar even aan en gaan inchecken. Dan opeens voel ik aan m'n trainingsjack en denk ik dat ik in de haast van het uitstappen m'n Iphone (lees Iphone Joerie) in de taxi heb laten liggen. Vanbinnen raak ik lichtelijk in paniek..had ik eindelijk een telefoon die luxe was en raak ik hem kwijt. "Godverdomme", denk ik en ik zie het Joerie ook denken. De dame aan de receptie is echter meteen behulpzaam en met het briefje dat we ontvingen van de taxichauffeur gaat ze snel bellen. Joerie zegt dat ik de camera nog in m'n handen had gehad....en gelukkig hij zit daarin! De taxichauffeur was alweer onderweg naar het hotel (gelukkig hadden we hem wat extra's gegeven dus hij was vast welwillend). Snel de taxichauffeur gebeld en geexcuseerd voor het ongemak. Zo, dat loopt met een sisser af! De kamer is op de bovenste verdieping dus de heren sjouwen drie koffers via de trap naar boven (6 verdiepingen). Alsof het nog niet warm genoeg is...De kamer is groot, schoon en ziet er prima uit. En nog belangrijker; heeft een werkende airco!
Snel nog even naar buiten om te kijken hoe we onszelf morgen het snelst van A naar B kunnen verplaatsen. Bij een lokale supermarkt wat drinken gekocht voor in de koelkast en wat fruit voor de dames en een ijsje voor Jesse. "Zo da's goedkoop, eur 0,30 voor een Cornetto". Snel in bed daarna, want we willen weer vroeg op om Bangkok te gaan verkennen.
Via de ipad is het niet te doen om een verslag te typen.
Met mijn 10-vingers-blindtypen ben ik veel te snel voor de trage verbinding. Het is nu 23.00 uur in de avond en ik ben in het hotel naar beneden gegaan waar twee computers staan. Wel leuk, maak meteen contact met twee dames uit Israel die aan het kijken zijn welke vlucht ze kunnen nemen om vanuit Bangkok naar Koh Samui te komen. Wij hebben hier thuis ook naar gekeken dus we helpen hen op weg. We wijzen hen op de nachttrein die we zelf ook later zullen nemen. Daar hebben ze wel oren naar, maar ben benieuwd of ze hem nemen omdat ze toch wel blijven ' hangen' bij het veilige. Ik snap hun gevoel wel. Als ik niet had gehoord van bekenden dat dit een veilige manier van reizen is, zou ik ook niet graag als vrouw van deze manier van reizen gebruik maken.
Even terug naar gisteren, de reis.
Gelukkig hadden we geen oponthoud onderweg naar Dusseldorf.
Aangezien een van onze koffers op het allerlaatste moment kapot ging en er bij oma nog een nieuwe moest worden gehaald, konden we oponthoud in het verkeer niet gebruiken. Thuis koffer overgepakt in die van oma en snel de deur dichtgedaan. Zo, nu kan onze vakantie echt beginnen. Nog even langs opa waar we alle sleutels van huis en auto achterlaten. Een laatste kus voor hem en dan komt het besef dat we een niet-normale reis gaan maken. "Pap, als er iets gebeurt, Margje helpt je bij het regelen". Die taak heb ik Margje op de valreep toebedeeld...sorry Margje...hoop dat het niet nodig is. We hebben via internet een parkeerplaats geregeld vlakbij het vliegveld. We parkeren snel en gaan met een busje meteen verder. Daar ontmoeten we een Oostenrijker die vaak in Duitsland is voor zaken. De taxichauffeur komt uit Roemenie, maakt overdag schoon en rijdt in de avonduren naar het vliegveld op-en-neer. Hij ontvangt eur 600 per maand wit en eur 200 zwart bij het schoonmaakbedrijf. Zit in een hotel waar hij geen 'huur' hoeft te betalen. Die tweede baan heeft hij nodig. Zo heeft iedereen zijn verhaal. Leuk!
Aangekomen op het vliegveld zoeken we naar de incheckbalie. Gauw de koffers in laten checken. Daarna een toilet opzoeken en meteen maar door de douane. Eigenlijk hoeven we daarna niet lang meer te wachten. Een hele rits mensen staat er, die allemaal hetzelfde vliegtuig nemen. De eerste vlucht gaat naar Dubai en daar blijkt dat Dubai een steeds populairdere vakantiebestemming is. Nog nooit in zo'n luxe vliegtuig gezeten. Voor Yara en Nyah is het de vierde keer vliegen, voor Jesse de vijfde. Met een eigen tv-scherm met weet-ik-hoeveel zenders, films en games hoeven we ons niet te vervelen. Yara en Nyah slapen wel wat uurtjes, Jesse maar heel weinig. In Dubai aangekomen,merken we meteen hoe warm het daar is (zo'n 35 graden om 06.00 uur). Jesse merkt al snel op dat het vliegveld minder luxe is dan hij had verwacht. Grappig, het is hartstikke netjes, groot en schoon, maar het woord " Dubai" roept bij hem vooral luxe en geld op. Het wachten duurt zo'n drie uur en de kinderen vermaken zich vooral door naar andere kindjes te kijken. Een schattig klein Thais meisje zit bij ons in de buurt en gooit elke keer haar fles op de grond of om. Vooral bij Yara roept dat veel ahh's. Het is wel prettig dat we even uit het vliegtuig zijn. Slapen is niet zo comfortabel. Ach ja, bij welke manier van reizen is dit nu wel. Vooral Jesse, met zijn steeds-langer-wordende-lichaam, vindt dit op momenten ongemakkelijk. Even rekken-en-strekken is heerlijk. We stappen in Dubai in een zelfde soort Boeing (spel je dit eigenlijk zo?) en ditmaal zitten de kids en mama in 1 rij en papa lekker rustig vlak achter ons. De meiden weten dat de tijd sneller gaat als je slaapt. Jesse doet voorkomen alsof hij wel wakker kan blijven. Wij adviseren hem toch te gaan slapen. Uiteindelijk liggen ze alledrie te slapen. Jesse met z'n hoofd tegen mama's schouder en Nyah met haar hoofd op mama's schoot. Vooral slapend vervolgen wij onze weg door de lucht naar Bangkok, de tweede 6 uur "vliegt" hierdoor voorbij.
Vroeg in de avond komen we in Bangkok aan waar we met de kinderen de visa-formulieren invullen en laten ondertekenen. Bij de douane duurt het erg lang. Nyah heeft in het vliegtuig een opdrachtje van ons gekregen. Ze mag zelf onderzoeken waar we onze koffers moeten ophalen. Dat vindt ze best spannend. Het laatste uur in het vliegtuig vraagt ze vaak hoe ze hierachter moet komen. We geven haar wat tips. Uiteindelijk, na heel lang wachten om door de douane te komen, ziet ze de koffers liggen bij band 23. Daarna mag Jesse de geldautomaat zoeken. Zonder geld wordt het namelijk lastig naar het hotel komen. Hier hebben we toch echt BAHTS voor nodig. Dat is een makkelijke opdracht. Yara mag de weg naar de public taxi's uitzoeken en ook hier hoeft ze niet veel moeite voor te doen.
Een rij taxi's staat klaar om de mensen naar hun gewenste bestemming te brengen. We vragen de prijs voor een taxirit naar ons hotel en geven de man achter de desk het adres. Hij zegt 700 BAHT en vreemd genoeg door alle info die we vantevoren gelezen hebben, overvalt ons het gevoel dat we misschien wel opgelicht worden. We weten immers niet wat een normale prijs is voor die rit. Toch lastig als je iets niet op waarde kan inschatten. We hadden gelezen dat een normale taxi zo'n 400-450 BAHT zou zijn, bedenken we ons dan. Aangezien de taxi niet groot genoeg is voor drie koffers moeten wij een soort minibus. De prijs zal wel goed zijn. De meeste prijzen zijn onderhandelbaar in Thailand dus daar gaan we komende weken nog genoeg ervaring mee opdoen. Een aardige Thaise man neemt ons mee en is zeer behulpzaam. We stappen de taxi in en Yara zegt meteen: "He, het stuur zit aan de verkeerde kant!" De taxichauffeur heeft tegen de bovenkant allemaal vreemde valuta geplakt en in zijn taxi staan kleine offers en boeddhabeeldjes. Grappig gezicht! Hij praat gebrekkig Engels. Hij probeert het wel, maar sommige dingen kan hij niet in het Engels zeggen. Hij heeft ook drie kinderen, vertelt hij en werkt vooral 's nachts. Omdat het zo druk is in Bangkok met het verkeer heeft hij dan het minst oponthoud en het is veel koeler dan overdag. Onderweg valt ons op dat Yara is van de 'kleine details'. Zij merkt dingen op die wij over het hoofd zien. "Ja maar hebben jullie dan niet dat zielige huisje gezien en dat mooie park". Jesse vertelt meteen dat het er veel beter uitziet dan zijn reis die hij maakte vanaf Kampala Airport (Uganda) naar het huisje van zijn tante middenin de nacht. Hij vertelt Yara dat hij allemaal zwervers en krotten zag. Dat is nu zeker niet het geval. Het vliegveld ligt buiten Bangkok en na een half uurtje arriveren we bij ons hotel.
We waren in eerste instantie al langs het hotel gereden (de taxichauffeur doet het zonder navigatie), maar de deur was verstopt. Een heel smal, klein uitziend, pand net onder de ingang van de Skytrain. We lopen naar binnen en daar staat een tafel met een computer erop. Geen luxe, heel simpel. We kijken elkaar even aan en gaan inchecken. Dan opeens voel ik aan m'n trainingsjack en denk ik dat ik in de haast van het uitstappen m'n Iphone (lees Iphone Joerie) in de taxi heb laten liggen. Vanbinnen raak ik lichtelijk in paniek..had ik eindelijk een telefoon die luxe was en raak ik hem kwijt. "Godverdomme", denk ik en ik zie het Joerie ook denken. De dame aan de receptie is echter meteen behulpzaam en met het briefje dat we ontvingen van de taxichauffeur gaat ze snel bellen. Joerie zegt dat ik de camera nog in m'n handen had gehad....en gelukkig hij zit daarin! De taxichauffeur was alweer onderweg naar het hotel (gelukkig hadden we hem wat extra's gegeven dus hij was vast welwillend). Snel de taxichauffeur gebeld en geexcuseerd voor het ongemak. Zo, dat loopt met een sisser af! De kamer is op de bovenste verdieping dus de heren sjouwen drie koffers via de trap naar boven (6 verdiepingen). Alsof het nog niet warm genoeg is...De kamer is groot, schoon en ziet er prima uit. En nog belangrijker; heeft een werkende airco!
Snel nog even naar buiten om te kijken hoe we onszelf morgen het snelst van A naar B kunnen verplaatsen. Bij een lokale supermarkt wat drinken gekocht voor in de koelkast en wat fruit voor de dames en een ijsje voor Jesse. "Zo da's goedkoop, eur 0,30 voor een Cornetto". Snel in bed daarna, want we willen weer vroeg op om Bangkok te gaan verkennen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
