In een sneltreinvaart gaat het leven gewoon door!

Het is bijna twee maanden geleden dat we het prachtige, rustgevende en zonnige Thailand achter ons lieten. Ja, twee maanden. Het leven is daarna gewoon verder gegaan en de tijd is omgevlogen. Nog bijna iedere dag denken Joerie en ik terug aan die onvergetelijke 3,5 week.
Alle mooie dingen, bijzondere ervaringen, het contact met de olifanten en fijne mensen die we zijn tegengekomen op onze reis. Ieder met z'n eigen verhaal en droom. Tijd nu voor de fotoboeken en de film. Een middagje thuisbioscoop met de kids als het buiten waait en regent, dat zit in het verschiet. Wederom genieten van alle kostbare herinneringen.
Zo blij en dankbaar dat deze droom uit mocht komen!

In een sneltreinvaart gaat het leven gewoon verder. Zoals altijd.
Zo hoort het ook. Fijn dat we met de herinnering de tijd weer even stil kunnen zetten en terug kunnen blikken in de tijd. Het besef dringt steeds meer door dat we de reis op het juiste moment hebben gemaakt. Over twee jaar gaat Jesse immers vast zelf met vrienden weg. Ik was ook 16 toen ik met een vriendin op zeilkamp ging in Friesland. Onze kinderen gaan steeds meer hun eigen gang. Ontwikkelen zich in een rap tempo tot jong volwassenen, die ons ogenschijnlijk steeds minder nodig hebben. Dat is een grote verandering, stukje bij beetje komen ze steeds meer los.

Jesse 14 geworden, Yara inmiddels ook steeds minder thuis en onze Nyah stapt ook al op de fiets om een boodschap bij AH te gaan doen.
Ja, zelfs de jongste wordt snel groot. Jesse is bezig met een belangrijke keuze die hij dit jaar moet maken; zijn vakkenpakket of profielkeuze. De eerste vragenlijst die hij zelf invulde en wij moesten ondertekenen, liet zien dat hij het ook wel als een belangrijke keuze ervaart. Hij schreef iets in de trant van "Deze keuze heeft belangrijke gevolgen voor de rest van mijn leven, dus moet ik er goed over nadenken". Maar zoals het er nu naar uitziet, heeft hij al een beeld van wat het gaat worden. En vaak is hij daarin net als ik: keuze gemaakt, dus dat gaan we doen. Gelukkig een keuze die het hem voor de toekomst mogelijk maakt nog alles wat ie zou willen te kunnen gaan studeren of te ondernemen. Op de vragenlijst stond door hem genoteerd wat hij later denkt te worden: advocaat, dokter of wetenschapper/bioloog. Eens kijken later wat het geworden is. Korte gesprekjes zijn er tussendoor. Alle mogelijkheden open houden, nog zo jong en het belangrijkste is dat je een beroep doet wat je heeeel leuk vindt. Je moet het immers nog heel lang uitvoeren straks. Die AOW leeftijd zal immers tegen die tijd nog veel hoger liggen dan nu. Maak je eigen dromen waar, dat is de boodschap aan de kids.

Hij zit lekker in z'n vel, geen discussies, houdt zich netjes aan de geldende afspraken en doet ondanks dat hij er geen zin in heeft, wel gewoon verstandig z'n best momenteel. Zag het er vorig jaar nog naar uit dat hij naar afloop van de 3 TTA jaren zou stoppen met TTA. Nu geeft hij aan dat hij die twee uur extra Engels gewoon gaat doen.
"Mam, zou toch zonde zijn". Belangrijk schooljaar met die profielkeuzetest en het grote TTA examen eind dit jaar.
En genoeg tijd over voor vrienden. Nog steeds, daar zorgt hij wel voor.
Iedere dag snel huiswerk maken en naar buiten. En wij, wij zijn hieronder rustiger geworden. Ik denk dat we het geaccepteerd hebben dat hij is wie hij is en hij het doet op zijn manier. Al zijn er zeker ook momenten dat we hem even 'wakker moeten schudden' en er enige frustraties zijn. In het voetbalteam heeft hij z'n plek gevonden. Samen met Remco achterin de C3. Z'n droom: kampioen worden dit voetbalseizoen! En ze zijn goed op weg, want de heren staan bovenaan.
Afgelopen week gaf hij zich spontaan op als tegenmaatje tijdens een extra coördinatietraining voor de wat zwakkeren uit het team. "Ja, ik dacht, ik geef mezelf maar op als tegenmaatje, kan ik ook best gebruiken en word ik zelf alleen maar beter van". De trainer vraagt netjes toestemming en wij geven dat. Waarop de trainer antwoordt: "Jesse speelt een grote rol in het team, zodat het boven water blijft". Ja, ook daar herkennen we hem wel in. Hij is wel een voortrekker, die leidersrol pakt hij graag.

Yara heeft de tijd van haar leven in groep 8. Genoot ze al van de verhalen en het geknutsel en gefreubel van juffrouw Line vorig jaar, bij meneer Paul komt ze thuis met enthousiaste verhalen en ligt ze zeker twee keer per week volledig in een deuk door iets wat er gebeurt is in de klas. Mooi als je dat effect kunt hebben op kinderen. Goed in haar vel, vormt steeds meer en meer haar eigen mening en dat is mooi om te zien. Vindt het gedoe met jongens wel spannend worden en geeft zelfs advies over jongenszaken waar ze zelf geen ervaring mee heeft. Pakt de ipad, gaat googlen en knutselt of tekent weer iets. Gewoon omdat ze het leuk vindt. Gaat 's middags niet meer naar oma toe omdat ze niet zover wilt fietsen als ze naar de dansles mag. Schuift dan als wij werken zijn, de tafel opzij en staat met haar dansmaatje te springen en dansen op Just Dance. Het 'tietenlied' van meneer Paul is favoriet en de seksuele voorlichting is ook echt heel grappig, maar wel vies. Heeft haar plekje bij The Legacy gevonden, voelt zich thuis in de groep. En heeft nu een nieuwe dansdroom; meedansen in de Megacrew. Haar vorig jaar beloofd dat ze met haar verjaardag ook een nieuwe kamer krijgt, net als Nyah afgelopen verjaardag. Dus de voorbereidingen hebben we inmiddels opgestart. De vliegtickets voor New York zijn bijelkaar gespaard, dus nu maandelijks hard sparen voor de rest. Want ook dat gaat dit schooljaar nog gebeuren. Jeetje, wat gebeurt er eigenlijk veel in zo'n jaar.

En dan Nyah. Die kletst de oren van ons hoofd. Die mond staat letterlijk niet stil thuis. Gestart met de korreltjes van de homeopaat en o zo blij zijn we dat we niet met simvastine zijn gestart. Twee jaar terug toen we het ontdekten, is ons gevraagd aan een onderzoek met simvastine mee te doen. Nu blijkt dat de kids hier geen baat bij hebben. Mooi, goed aangevoeld toen. De korreltjes, daar hebben we vertrouwen in. Houvast in de onzekerheid, maar vol vertrouwen dat ze baat gaan hebben. Het verhaal van de genen en epigenen zit logisch in elkaar. En zelfs zonder gestudeerd te hebben, maar gewoon gezond boerenverstand lijkt het verhaal van de homeopaat aannemelijk voor ons. Al is ze wel wat drukker dan normaal, we denken dat haar lichaam in balans komt.
Vorige week donderdag een geweldig moment. 6 weken geleden kwam ze thuis dat ze graag in de leerlingenraad wilde. Joerie en ik keken elkaar aan, hadden daar een idee bij en hielpen haar met de beargumentatie. Dat was al een ding op zich: samen kijken wat ze vindt en wat ze wilt veranderen. Uiteindelijk heeft ze alles voor zichzelf opgeschreven en werd er een paar weken niet meer over de leerlingenraad gesproken. Tot vorige week donderdag, zo blij heb ik ze zelden gezien. Ze stond te springen en te juichen! Ik, ik zit in de leerlingenraad. Ontzettend goed voor haar zelfvertrouwen. Het is haar gelukt! Eens kijken hoe we haar kunnen ondersteunen in deze nieuwe rol. Ze is een harde werker, een gedreven persoon. Goed naar haar zin bij juffrouw Steffie. Samen maken we extra huiswerk voor spelling. Steffie gevraagd om haar te observeren tot de herfstvakantie en haar mening te geven. Spreekt nog steeds met veel verschillende kinderen af.
En we zijn op een andere dag gaan paardrijden zodat Nyah meer tijd met het paard kan doorbrengen. Aangezien een paard zorgt dat de twee hersenhelften beter met elkaar communiceren en erg belangrijk zou zijn in de balans van Nyah haar lichaam. Houdt van orde en structuur, dat geeft haar houvast. Proberen het volume in haar stem te temperen, want dat volume zit er bij onze dames aardig in, zowel bij enthousiasme als bij boosheid. Kijkt nu al uit naar haar verjaardag; een nieuwjaarsfeestje!

Joerie en ik lekker bezig, ontzettend druk, maar toch alles onder controle. Op het werk genoeg te doen, tijd tekort eigenlijk om te doen wat ik zou willen doen. En met het voornemen dat ik in de vakantie nam, iets gedaan. De activiteiten voor de Voedselbank gestart. En tuurlijk kan ik 1001-dingen bedenken die ook zou kunnen doen, dit voelt goed. Eens kijken of we ook kunnen werken naar een resultaat daar. Van een houtje-touwtje organisatie naar een professionele onderneming.
De eerste stappen zijn gezet. De introductie van een CRM-systeem wordt binnenkort gerealiseerd.

Bovenstaande teruglezende heeft de reis ons weer meer wijsheid gebracht. Gewoon door de ervaring op zich. Het uitzoeken, anticiperen, maar vooral ook accepteren dat dingen gaan zoals de dingen gaan. Steeds meer proberen we te leven naar het moment. "Als er nooit meer een morgen zou zijn,.." Als ik die tekst hoor van dat nummer wil ik, als er ooit zo'n moment zou komen, niet denken; hadden we het maar gedaan! Nu vooral focus op de realisatie van de kinderen hun dromen.
Want niet alle dromen kunnen werkelijkheid worden financieel gezien. Straks als de kids gesettled zijn, hopelijk geld en tijd voor onze dromen.

Met het schrijven van dit stuk, besef ik me dat ik het o zo leuk vind om te schrijven. En aan het schrijven, zit ook nog een droom gekoppeld. Wie weet, ooit. Als alle puzzelstukjes samenkomen. Zal ik nu dan eindelijk toch die blijvende herinnering gaan opstarten? Och wie weet, first things first. Een dag heeft maar 24 uur.