Het opstaan is wat lastig.

Het opstaan is wat lastig. De bil- en beenspieren zijn namelijk hard getraind gisteren. Dat is te voelen. 

We nemen snel een ontbijtje bij een gezellig cafeetje. Helaas geen warme wafels met chocolade, maar wel croissants. Ook een uur vroeger dan gisteren, is er al heel wat bedrijvigheid. Veel mensen zijn onderweg naar een duikschool.
Bij aankomst besloten dat Jesse nu niet zijn duikbrevet gaat halen. De cursus duurt drie dagen en dat zou willen zeggen dat we alle dagen hier 'onder de pannen' zijn. Bij de duikschool waar wij informeren moet je minimaal 12 jaar zijn. En Yara wilt natuurlijk ook....als we het er over hebben met de kids besluit Jesse niet te gaan. Ook is er daarna geen tijd meer over om met Joerie een fundive te maken. Achteraf hadden we mss op Koh Pangan al moeten informeren. Joerie besluit bij terugkomst eens naar de mogelijkheden te vragen bij een oud- collega en padi-instructeur die brevets mag uitschrijven. Misschien kunnen Jesse, Yara en ik dan samen het brevet gaan halen. Mama wilt dit ook wel kunnen. Joerie kan ons dan zelf als rescue diver misschien wel les geven. Je zou toch zeggen dat dit na 11 weken interne marine- duikopleiding mogelijk zou zijn, we zien wel. Gezellig met vijven nog wat dagen op pad dus. Vandaag snorkeltrip rond Ko Tao met de boot.

Een taxibedrijf brengt ons naar de pier waar we op een grote boot gaan. 
Een van de hoofdactiviteiten om inkomen te genereren hier, het snorkelen en duiken. Met een groep van 50 mensen stappen we op de boot. Reistabletjes keurig ingenomen. Je weet maar nooit. Vrij massaal op het eerste gezicht, maar als we met allemaal de eerste plons nemen, zwemt eenieder een andere kant op en heb je totaal geen hinder van elkaar. Heerlijk wat meters zee onder je en dan pas het koraal. Hoeven we niet bang te zijn dat we ons stoten of openhalen aan het koraal. Wederom genoeg te zien. Het is bewolkt dus de kleuren van het koraal lichten niet of nauwelijks op. Jammer, maar ook met alleen de kleurige vissen blijft het een onderwater spektakel. De derde stop blijkt de mooiste. Verwonderd zwemmen we hier rond. Jeetje, zacht en hard koraal, immense oppervlaktes. Vissen in overvloed, ze zwemmen binnen handbereik. Het water is ook erg helder. Zelfs vanaf de boot zijn de vissen zichtbaar. Inmiddels gaan we niet meer via het trappertje de zee in, maar springen we er gewoon in vanaf de boot. Nyah voelt zich gelukkig relaxed. Ze snorkelt met reddingsvest en kijkt driftig mee. Een Duitser van onze boot ziet een haai, Jesse is helaas net te laat. Hij ziet wel als enige een prachtige grote roze vis. Er is koffie, thee en water op de boot evenals een lunch die geregeld is. Die warme maaltijd gaat er best wel in na die intensieve zwempartijtjes.

De laatste lange stop is op Koh nuanyuan, eigenlijk drie eilandjes verbonden door zandbanken van zacht wit zand. Een mooi plaatje om te aanschouwen. De kleuren blauw van het water zijn goed zichtbaar. Jesse ziet voor de tweede maal een pijlstaartrog. O ja de zeeschelpen en gekleurde slakjes onderwater waren ook heel leuk om te zien. Telkens als je dichterbij kwam doken ze ineen.
Na een uurtje begint het te regenen, tijd voor een cappuccino en een ijsje.
Rond vier uur varen we terug. Een van de Duitse jongens heeft een foto van vier van ons onderwater gemaakt. We wisselen emailadressen uit en raken aan de praat. Ze logeren op hetzelfde resort waar ze vannacht hun kamer hebben ge-upgraded naar de honeymoon suite voor 3000 baht, zon EUR 75. Op het topje van de berg met privé jacuzzi. Ze showen foto's van het bad dat ze vol lieten lopen met schuim, gemaakt van de flessen shampoo die ze bijhadden. De ene jongen heeft voor Adidas heel Azië rondgereisd, inmiddels werkt hij bij Mercedes. De ander werkt bij Porsche. Samen reizen ze heel wat af tijdens hun vrije dagen. Zoveel mensen en zoveel verhalen. In eerste instantie een afwachtende houding naar de jongens, later een gezellig gesprek.

Als we terugkomen, staan er souvenier bordjes met foto bij de uitgang van de pier. Nicolle en Ben hebben ze ook in de WC weet Joerie te vertellen. We hadden wel gezien dat er aan het begin foto's werden gemaakt, maar hadden geen idee waarom die man dat deed. Nu hebben we het antwoord. We besluiten de bordjes van de kinderen te nemen. "hebben we gelijk een souvenier mam". Tijdens de cappuccino ging ons gesprek daarover. Welk aandenken aan onze reis kunnen we meenemen naar huis. Deze hebben we in ieder geval in the pocket. Kijken of we nog iets originelers tegenkomen. In de taxi gaat het over de fotograaf. Jesse dacht dat die man een foto nam omdat ie er leuk uitzag. En dat ie deze foto zou gebruiken als reclamemateriaal. Wat een ventje is het toch. 

We gaan terug naar het authentieke eettentje van gisteren. Kip met knoflook! Hele dag door Nyah en mij naar uitgekeken. Jesse neemt iedere dag iets anders en probeert en proeft. Yara went ook aan de andere smaken en wilt nu ook iedere dag een ander gerecht proberen, liefst not spicy. We eten weer heerlijk. Terug in de kamer, gordijnen dicht en relax time. Dat doen ze het liefst met het bananenspel. Ik lees in de JAN, mooi verhaal over Isa Hoes. Wat een sterke en stoere vrouw. Respect. De zee horen we lekker tekeer gaan. Een heerlijk rustgevend geluid.