Slapen in de slaaptrein!

Heerlijk nog even zwemmen met papa. Alles is ingepakt. We hebben nog twee uur. De zon straalt! Een topdag evenals gisteren. Plots zien we een vader hard rennen door het zwembad heen. Hij had z'n dochtertje even laten wachten om een stoel te zoeken, maar ze kon niet wachten en sprong in het water. Ongeveer drie jaar, zonder bandjes. Gelukkig riep haar broertje in het Frans z'n vader. Wij hadden het pas in de gaten toen we vader zagen rennen. Ze zou zo verdrinken zonder dat iemand het in de gaten had. Alle kinderen zaten namelijk met duikbril in het zwembad en waren constant naar beneden en naar boven aan het springen of zwemmen. Zo snel kan het gaan, gewoon niet gemerkt. Daar schrikken we wel even van. 

Jesse puzzelt wat, na een uur ga ik hem vergezellen, deze puzzels zijn wel heeeel moeilijk. Jesse houdt wel vol, gezien de tijd en hitte maken we de puzzel niet af. We kopen wat drinken in het winkeltje van het resort. We zijn hier eigenlijk al die dagen niet geweest. Het is hier zo rustig dat de dames en Joerie de vrouw moeten wakker maken. Die lag gewoon op de grond in het winkeltje op een matras te slapen. Als je ziet met hoeveel mensen ze hier werken en wat ze de hele dag doen, beginnen mijn vingers te jeuken om hier wat veranderingen aan te brengen. Jeetje, met kinderen op het werk, slapen, zitten, internetten....het kan hier allemaal. En dan kun je zeggen dat ze maar weinig betaald krijgen en dat is ook zo, maar wij werken echt veel harder in Nederland. Heeft voor- en nadelen van beide kanten, maar op dit moment kan ik even alleen maar kijken naar het verschil in mijn werktempo en dat van de mensen in dit resort. Onvoorstelbaar! Een tempootje rustiger moet hier wel gezien de temperatuur, maar er is een verschil tussen rustig en gewoon wat minder hard werken. Maar that's the way of life hier, ik zou me vervelen. Zij zijn niet anders gewend. We kunnen gebruikmaken van de taxiservice en dat is lekker. Zo hebben we zo lang mogelijk hier kunnen blijven.

Aangekomen op de pier is Yara niet helemaal lekker. Ze denkt dat het door de rol Oreo koekjes komt die ze helemaal heeft opgegeten. We installeren haar met koffers op een bankje en we gaan wat flessen koud water halen. Hiermee koelt ze haar lichaam wat. Uiteindelijk lust ze wel een waterijsje en knapt ze snel weer op. Nyah en Joerie gaan op straat een pannenkoek met banaan halen. Lekker vet ditmaal,  maar gaat er prima in! De koffers krijgen weer een etiket opgeplakt met daarop de bestemming. Ook wij worden weer 'gelabeld' zodat men straks snel kan zien wat de bedoeling is na aankomst. Ik moet zeggen dat het wel een handig systeem is. Wij krijgen een label Chumphon - train. Ditmaal is de boot op tijd. Het is bijna verrassend als het vervoer op tijd arriveert. Al wachtende op de pier raken we in gesprek met een ander Nederlands gezin. Zij zijn naar Laos geweest. Achteraf blijkt dat ze uit Tilburg komen en ook nog uit de Reeshof. Dochter gaat naar Tweetalig op Beatrix. De wereld is zo klein.

We zijn vrij snel aan boord en besluiten ook ditmaal op het dek te gaan zitten. Door het stralende weer is het water nu vlak. Twee uurtjes lekker toeven en wat kletsen met de Nederlanders. Nyah heeft vriendjes gemaakt en zit kruisje- rondje te spelen. Jesse luistert muziek via zijn Beats en Yara ligt lekker op de bank. Wachten en reizen, we zijn er inmiddels aan gewend. De vliegende vissen zien we nu nog beter door het vlakke water. Joerie probeert ze te filmen, maar ze zijn hem te snel af.

De pier van Chumphon ligt ver van het treinstation af, dus maken we graag gebruik van de shuttleservice. In de bus is het aardig druk. We kunnen niet bijelkaar zitten. Yara vertelt later dat een meisje Engels tegen haar begon te praten. Iets over de airco, ze begreep het in ieder geval. Toen het meisje later hoorde dat we Nederlanders waren, zei ze tegen Yara dat ze ook Nederlands mocht praten toen ze in het Engels weer antwoord gaf. 

Het wordt avond en we krijgen trek. We brengen de bagage nar een soort depot op het treinstation waar je voor een paar baht je koffers een paar uur kan neerzetten. Wij zijn ze graag kwijt. De waardevolle spullen gaan wel mee. Op zoek naar een restaurantje. Degene die we kiezen, heeft niet al te best eten. Telkens eigenlijk heel goed gegeten, maar nu minder 'waar voor ons geld'. We gaan daarna op zoek naar de shoppingmall. Een soort vd, maar ons inziens echt met kitsch spullen. Ook hier heeft de bovenste etage een gamecenter waar we schoolkinderen zien gamen. Als we weer buitenkomen, schemert het. Een drukte van jewelste, een gezellige boel inmiddels op straat. Een hele rij eetstalletjes en met de lichten aan ziet het er heel gezellig uit. Bij een van de kraampjes zie ik mosselen liggen. Daar heb ik nog wel zin in, lekker gebakken. Er staat een Thaise vrouw ook iets te kopen en op mijn vragen geeft zij in het Engels antwoord. Ja, ik kan het meteen eten. Ja, het is gebakken. Er staat een warmhoudverpakking en die krijg ik mee. Vrijwel meteen daarna open ik de verpakking,.....is het een koude omelet met mosselen erdoorheen. Echt niet lekker! Ik ga hier natuurlijk geen koud ei eten. Ik besluit niet terug te gaan, want ze begrijpt me toch niet. 

Een stukje verder zit op de hoek van de straat een man te trommelen op een paar oude blikken. Een swingend geluid! Nyah begint spontaan te klappen als we op een afstandje staan te kijken. De man ziet dit en wenkt haar. En ja hoor daar zit ze dan even met twee stokken achter wat oude verfblikken en een emmer. De automobilisten die voor het stoplicht moeten wachten, glimlachen. Ik denk bij mezelf: ik laat het bakje eten dat ik niet lust hier gewoon staan, misschien lust hij het wel....Een oplettende Fransman, die ik eerder had geholpen de weg naar het bagagedepot te wijzen, ziet ineens mijn bakje staan en vraagt of het van mij is...hij heeft gezien dat ik het eerder vasthad. Helaas kom ik dus nog niet van m'n bakje af. We besluiten nog ergens wat te drinken. Een druk tentje met een smerige wc. En als ik ergens niet tegen kan, is het een wc die vies is. Gelukkig nog niet veel tegengekomen. Het gevoel dat ik moet kokhalzen borrelt op, tranen in m'n ogen. Maar beter hier als straks in de trein lijkt me. Ik besluit hierna niets meer te drinken zodat ik de nacht door kan zonder te plassen.

De slaaptrein heeft wat vertraging. Wij kletsen met het andere Nederlandse gezin. Over India, Cambodja, Vietnam, Bali....ze zijn in veel Aziatische landen geweest. Mooie ervaringen, kinderen al van jongsaf aan mee. Leuk die reisverhalen! Nog een paar dagen en dan zijn we thuis. Nog steeds geen zin eigenlijk. Wel fijn om iedereen weer te zien.

Als we de slaaptrein instappen, is het Jesse die echt zichtbaar laat zien dat hij dit wel leuk vindt. "Zo zou ik iedere keer wel willen reizen", merkt hij op. Hij glimlacht. Het coole uiterlijk is een aantal keren 'gebroken' deze vakantie door z'n enthousiasme. Het enthousiast zijn, is in deze levensfase vaak wat op de achtergrond bij hem. Hier moet niets, hoeft hij zich niet cool voor te doen voor vrienden of omgeving. Fantastisch om zijn pure blijdschap afgelopen weken weer een paar keer te ervaren. Vaak met dieren, Yara vaak 'echt blij' bij het spelen in het zwembad en het snorkelen en Nyah bij het zwaaien naar andere mensen. Yara het meest ' geraakt' door dingen. Dat klopt ook wel. Zij is degene met het meeste inlevingsvermogen op dit moment.

De slaaptrein is een trein met zitplaatsen en slaapplaatsen. De slaapplaatsen zijn gemaakt van twee banken onder en een klep boven zien we later. Een bedje beneden en een bedje boven. Als we de trein binnengaan, zijn de bedjes al gedekt. Een grappig gezicht, 'opgedekt en wel' en met blauwe gordijntjes ervoor. De kids kruipen naar boven, wij slapen beneden. Ik merk aan Nyah dat ze liever niet alleen slaapt dus ik vraag haar bij mij te komen liggen. Dat kan best. We puzzelen heel even en gaan dan slapen. Het slapen gaat best. Achteraf heeft Yara het wat koud gehad. Nyah heeft de hele nacht geslapen. Jesse redelijk goed geslapen. Unieke ervaring, voor herhaling vatbaar!