Rally door het zand!

Lieve medereizigers,

Het ontbijt smaakt eenieder goed. De broodjes zijn lekker en iedereen aast op het fruit en de scrambled eggs als ze net klaar zijn en nog warm. Deze zeven Nederlanders vliegen als strontvliegen op de schaaltjes af als ze nog maar net zijn neergezet. De bediening lacht om ons enthousiasme.

Na het ontbijt besluiten Jan en Jesse de WK finale samen te gaan kijken. De rest besluit de hoge zandbergen te beklimmen. Ruim 1,5 uur ploeteren door het zand. De duin die we beklimmen is de grens met een achterliggende krottenwijk. Hier wonen de mensen die de buggy’s besturen. Wil klimt het hele stuk mee onder Nyahs bemoedigende woorden. Op de top, het uitzicht nog gehuld in mist, wordt er een complete schoolfoto sessie gehouden.

Na het afdalen, zoeken we Jesse en Jan op. Ze hebben in twee cafés gezeten en zitten nu tussen de Fransen die luid juichend het kampioenschap vieren. Zo te zien wordt er een weddenschap ingelost, want er wordt met een schaar een bos haar geknipt. Het museum in Ica waar we nog een kijkje hadden willen nemen is gesloten dus we zwemmen wat totdat het tijd is.

We hebben drie professionele sandboards extra erbij gehuurd en zitten samen met twee Ieren in de buggy voor de tour. De kids hebben er ongelooflijk veel zin in. De motoren ronken en we gaan meteen razendsnel van start. Het is maar goed dat we met gordels vastzitten, want wat raast die buggy door het zand. Van hoge naar lage duinen, door kuilen, op randen. Jullie vinden het geweldig. Oma iets minder, maar die houdt zich groot. Toch stoer dat zowel als opa als oma zijn ingestapt. De zandduinen zijn prachtig met de helderblauwe lucht en de zon die schijnt. We mogen van zo’n 6 zandduinen sandboarden. Fotogenieke plaatjes om te schieten. Het is net sleeen van hele hoge bergen. Wederom zijn de emoties op jullie gezichten geweldig om te zien. Jesse laat zien dat het sandboarden net snowboarden is en gaat echt telkens gewoon megagoed de duinen af met zn board. Hij is opa dankbaar voor de toffe plaatjes die hij ervan schiet. Yara probeert het ook. Duin 1 gaat nog wel, duin 2 wil ik liever niet dat ze vanaf gaat, maar ze gaat toch en bij duin 3 valt ze keihard. De emotie lachen wordt nu huilen. Joerie gaat telkens redelijk de berg af en baalt dat hij het onderspit moet delven. Sometimes life sucks als je boven de veertig bent. Stoere oma glijdt ook naar beneden en alhoewel ze de tranen niet kan bedwingen tijdens de snoeiharde buggyrit door de duinen, zien we zichtbaar de angst afnemen. Tientallen foto’s worden geschoten. Perfecte activiteit voor onze tieners in een prachtige omgeving. Rond kwart voor zes rijdt de buggy naar een punt waar we de zonsondergang kunnen bewonderen. Die van Afrika kan er niet aan tippen, want daar hebben we een paar prachtige oranje-rode gezien, maar de moeite waard.

We besluiten een eettip uit het boek van Wil te volgen. We gaan naar La Casa de Bamboo. Besluit je ooit naar Huacachina af te reizen voor een buggyrit incl. Sandboarden dan is dit een must-do. Dit restaurant kan niet tippen aan het restaurant waar we gisteren zaten. Het ligt in een straat achter de restaurants aan de oase. Ze schenken latte, yoghurt met fruit smoothies en er is volop keuze in gerechten die vers in de open keuken worden bereid. Iedereen geniet van het eten en we praten gezellig na over de activiteit van vandaag. Als toetje caramel shorbread. Overheerlijk voor eur 1,25. Voor eur 13 pp hebben we een voor-, hoofd en nagerecht incl. Drinken. Dit hadden we gisteren moeten weten!

Nyah duikt weer bij opa en oma de glamptent in, Yara logeert bij mij in bed en Jesse moet dus verplicht met Joerie slapen. Wat een toffe dag!

Liefs,
Bianca