De expeditie is begonnen!

Lieve medereizigers,

Inmiddels zit ik in de oase van Huacachina in de volle zon met mn Ipad. Desert Night Ecocamp ziet er precies uit als tijdens de aflevering van de “Posjes”. We wanen ons in safaritenten in de woestijn. Joerie heeft net met de dames voor de tweede maal een sandboard gehuurd om van de duinen af te razen. Vader-dochter tijd! Actief met papa, meestal gegarandeerd succes.

De eerste dagen van reizen zijn achter de rug.
Even een paar dagen terug. Terug naar afgelopen woensdag! De meer dan 200 nachtjes slapen van de aftelkalender zijn bijna voorbij. De kalender geeft nu 0 dagen aan, slechts een paar uur. Dus niet ver verwijderd van onze reis. Na een dagje vrij met allerlei laatste klusjes, een kappersbezoekje en het huis een laatste opfrisbeurt geven, is het dan eindelijk 1800 uur en zitten we bij Perron 3 om de vakantie in te luiden met een gezellig samenzijn met het hele gezin van Jan en Wil. Zelfs Tamara schuift nog even aan na haar werk. Ja, we zijn er klaar voor. En ja, we hebben er zeker zin in. Giovanni is naar z’n nieuwe thuis gebracht en Fridie zal zich komende weken ontfermen over Cheo. Tuurlijk wordt er even stil gestaan bij deze enorme verandering. “Bedankt dat ik zolang voor je zoon heb mogen zorgen”, schreef Wil naar de moeder van Gio. Nu ontstaat er na al die jaren een nieuwe gezinssituatie waar Cheo ook vast even aan moet wennen, maar die zeker meer vrijheid biedt voor jullie, Jan en Wil. Er wordt vooral geknuffeld met Fleur door de dames als we weg gaan. Alleen het geld moet nog worden geregeld, verspreiden over rekeningen, verschillende betaalmogelijkheden. Dat is wat we altijd als allerlaatste doen. Hierna kunnen we rustig gaan slapen en zijn we klaar.

De volgende ochtend gaat de wekker al vroeg. Gelukkig verslapen we ons deze keer niet. In tegenstelling tot vorig jaar waar we echt moesten haasten doordat we door de wekker waren heengeslapen. Station Reeshof 06.45 uur. Mijn ouders hebben Jan en Wil opgehaald en met vieren staan ze ons al op te wachten. Wat hebben we met vijven een lol in onze overvolle auto. De tassen liggen werkelijk op ons gestapeld. Met ieder 1 reistas en 1 rugzak voor de trektocht lachen we wat af die vijf minuten. De opa’s en oma’s lachen ook als ze ons zo aan zien komen rijden. Veel tijd om te kletsen is er niet. We zien er uit als echte reizigers. Bergschoenen aan, rugzak voor en rugzak achter. Op het perron een knuffel voor de twee achterblijvers en al zwaaiend vertrekt de intercity richting Breda. Gelukkig hebben we dit keer wel geluk. Geen ongelukjes op het spoor dus binnen een uur staan we in hartje Schiphol. Bagage inchecken en door de beveiliging heen. Opa denkt nog grappig te zijn als iemand vraagt wat hij in zn borstzak heeft zitten. Hij graait z’n zonnebril er lachend uit, maar dit wordt niet gewaardeerd. De vakantie begint traditioneel bij Starbucks, waar anders? Voor het eerst een vlucht met United. 9,5 uur richting Houston waar we een tussenstop hebben van 2,5 uur. Het lijkt wel of United een ‘blik’ bejaarden heeft opengetrokken voor deze vlucht. 1 stewardess lijkt op mn oude oma achter haar rollator als je haar achter haar drankenkarretje ziet lopen. Het is een hele zit, maar gek genoeg gaat het best snel. In Houston aangekomen, is het echt haasten. We vragen onszelf zelfs af of we de vlucht naar Lima wel gaan halen. Het duurt namelijk even voordat we alle beveiligingscontroles door zijn. Gelukkig gaat het na de controles erg snel en staan we zo’n twintig minuten voordat we vertrekken bij de gate met andere Nederlanders die naar Lima reizen in de rij te kletsen voor het boarden. Dat was krap aan. De tweede vlucht is zo’n zes uur. Ditmaal zit ik naast een Amerikaan uit Texas die teveel gedronken heeft. Dat drukt de pret niet. Ik klets met hem en toon mn nieuwsgierigheid. Een gepensioneerde accountant die met een vriend iets met duiven gaat doen in Argentinië. Onze koningin kent hij niet en hij bedankt me wel drie keer dat ik met hem van plaats wilde wisselen.

Rond 23.00 uur plaatselijke tijd komen we in Lima aan. We missen 2 tassen, 1 van Yara en 1 van Jan en Wil. Dat maakt dat we nog een tijdje op het vliegveld verblijven en dat onze chauffeur met zn bordje “Van Schijndel” nog even moet wachten buiten. De koffers zijn in Houston en ze zullen morgennacht in ons appartement worden bezorgd. Ach ja, alles komt goed. Verdeeld over twee taxi’s worden we naar ons appartement gebracht. Een ruim appartement in het hartje van Miraflores, een van de beste wijken in Lima. Snel tanden poetsen en het bed in.

Vrijdagochtend beginnen we onze dag met een kleine zoektocht naar een supermarkt. Broodjes halen voor het ontbijt en iets om zelf s avonds te koken. Yara is gestart met haar blog en krijgt lovende kritieken na het showen van haar heenvlucht filmpje. Zoveel leuker als deze geschreven woorden, maar dit is mijn ‘legacy’. Na het ontbijt lopen we Barranco in. Een wijk met veel streetart. Gewoon wandelen zonder doel totdat een oud vrouwtje ons waarschuwt dat we niet verder moeten gaan. We negeren het eigenlijk, vinden het wel raar, maar lopen een stukje verder. Daar spreken ook drie jongens ons aan en manen ons terug te lopen ivm berovingsgevaar. Tja, dan toch maar eieren voor ons geld gekozen. Vlug lopen we terug. We pakken een taxi richting het toeristische gedeelte. De vrouwen worden in 1 taxi gezet en dat voelt voor de heren toch wat onprettig. Misschien niet het slimste, maar onveilig voelen we ons niet. We volgen daar een wandeling uit het boek. Tussendoor even een drinkstop waar Jesse de Inca cola probeert. Mwah, net gazeuse! Troep dus!
De bewolking, la guaria, die in deze tijd boven Lima hangt, heeft inmiddels plaats gemaakt voor volle zon. De jassen en truien gaan uit en met mooi weer lopen we verder. Yara vlogt wat onderweg. Met wat kilometers in de benen nemen we de taxi terug naar Miraflores. Daar koken we samen en ruimen onze tassen in voor ons vertrek naar Ica. Om half negen ligt iedereen in bed. Die nacht moet opa plassen en hoort hij getoeter en een auto op en neer rijden. O ja, de tassen! Ze zijn er! Gelukkig is de dure outdoor garderobe van Jan en Wil weer terecht en kan Yara ook weer opgelucht adem halen.

Cruz del Sur schijnt een van de veiligste busmaatschappijen te zijn voor tochten in Peru. De tickets hebben we in Nederland via internet geboekt, omdat we graag met zevenen verder reizen. Nou, prima controle. Handbagage wordt gecontroleerd, wij gefouilleerd en er worden filmbeelden van ons zittend in de bus gemaakt. Dit alles om overvalrisico tijdens bustochten in te perken. Super-de-luxe bussen, niets mis mee incl. steward die ons zelfs voorziet van wat eten en drinken. De tocht duurt vier uur en voert ons langs sloppenwijken. Een terugblik naar Afrika en Thailand. Jeetje wat ziet het eruit. Wat leiden wij dan een luxe bestaan. In Ica aangekomen, nemen we de taxi -voor een habbekrats-naar Huacachina toe. Wil heeft een hoop lol onderweg als ze ontdekt dat de oase om de hoek van Ica ligt. Zij had een beeld van een harem in de woestijn. Desalniettemin is het een bijzonder en toeristisch plekje. De buggy’s rijden op en af, een activiteit waar iedereen naar uitkijkt. Nou ja, iedereen?

We maken een wandeling om de oase, Jesse en Joerie lopen de hoge duinen nog op en we gaan ‘s avonds naar een restaurantje waar de Peruaan zichzelf wel heel geliefd wilt maken. Het eten smaakt, maar iedereen had dan ook honger.

Morgen sandboarden en met de buggy’s mee de woestijn/duinen in.
Nyah wijkt niet van oma’s zijde af. Beschermend en zorgzaam als altijd. Wat een genot dit zo mee te maken met elkaar.

Op naar morgen!

Liefs,
Bianca