El Canon de Colca, authentiek Chivay en ‘stucked’

Lieve medereizigers,

Winter in Peru betekent hoe hoger je bent, hoe dichter de temperatuur tegen het vriespunt aankomt. In Nederland heeft een heuse hittegolf zijn intrede gedaan en is het al weken mooi weer. Blauwbekkend van de kou en met blauwe dekens om ons heen geslagen, zitten we in het restaurant van El Granja de Colca bovenop een klif. We zitten te wachten op het diner en krijgen onszelf niet warm. Als de kachel wordt aangestoken en we er voor gaan staan, lukt het enigszins de lichaamstemperaturen iets omhoog te krijgen. Het eten is lekker. Jesse eet zn eerste lomo saltado met alpaca vlees en ik ben wel blij dat ik twee side dishes heb besteld bij mn kip gehuld in quinoa, want anders was het wel een zielig bordje, aldus Yara. De kwaliteit is erg goed. Vandaar dat de Peruanen vast allemaal klein zijn. Wij eten gewoon veel meer dan hen. In ieder geval als je dit portie eten vergelijkt met onze Nederlandse kost. Een uniek plekje dit hotel. Een prachtig uitzicht op de diepste canyon ter wereld met zn omliggende landbouwterrassen. Met de huurauto zijn we diep de bergen in gereden via het Nationaal Park, la Laguna Blanche (het bevroren meer) en de pampa’s. Het hoogste punt dat we bereiken is 4700 meter. De tocht ernaartoe is mooi. We zingen ‘jingle bells’ met vieren in de auto als we de sneeuwvlokken naar beneden zien dwarrelen en Nyah trotseert de kou voor het maken van een sneeuwbal. We stoppen bij een omheining met wat alpaca’s en lama’s en vragen de senorita of we wat foto’s mogen maken. Werkelijk in the middle of nowhere, een piepklein stenen geval met een soort van dak en een deurtje vol kieren. We vragen ons hardop af wat deze moeder en haar dochter het hele jaar eten. We concluderen dat het eten wel eenzijdig moet zijn; alpaca melk en alpaca vlees. Meer kunnen we niet ontdekken. Hopelijk doet ze aan ruilhandel of zoiets. Wij weten namelijk inmiddels dat de afstand naar een bewoond plekje met iets van een winkelachtig iets ver verwijderd is van hier. Oma heeft setjes klompjes en molentjes meegebracht om achter te laten bij de locals. Als deze senorita een setje krijgt, zien wij in de auto dat haar gezicht begint te stralen. Met de klompjes omhoog houdend loopt ze breed lachend naar haar dochter.

Dan arriveren we in een bergdorp, Chivay genaamd. Hier besluiten we een tussenstop te maken. Het is markt en veel locals zijn op de been. Wat zijn de mensen in Peru karakteristiek. De lijnen in hun gezicht, gecombineerd met hun vrolijk gekleurde kledij is prachtig om te aanschouwen. De mensen maken het land nog mooier. Fotogeniek die locals. Deze plaatjes zorgen voor gekleurde variatie straks in het fotoboek. Oma deelt wat grote ballonnen uit aan de kinderen, die erg bescheiden en teruggetrokken zijn. We nemen plaats in een tentje genaamd Aromas Coffee waar we verrast worden door de goede kwaliteit van hetgeen we kiezen. Wederom leuk, eten ergens met de kids. Wat zullen we nemen? Het wordt een hot chocolate con crema (een soort slagroom), een tosti met mozzarella, kaas en olijven en een we kopen meteen alle zelfgemaakte koeken die er liggen op. Ook de capucchino is heerlijk en na genoten te hebben van ronde 1, gaan we voor nog een ronde koffie van koffie en iets lekkers. Tamara loopt de vierdaagse van Nijmegen met Janneke. Zo knap! Van het opgehaalde sponsorbedrag gaan ze in Uganda weer lesgeven aan de verpleegsters daar. Zo blijft Tamara in verbinding met Afrika, het land waar zij zoveel jaren gewoon een local was. We hadden haar graag gladiolen gaan brengen op Via Gladiola. En die vierdaagse is echt iets voor ons om te doen. Staat nog op onze wishlist, maar valt meestal in de vakantie en kost een week vrije dagen....dus blijft er nog even op staan.

Buiten zn prachtige ligging, de canyon en de vulkanen (waaronder 1 actieve) eromheen is de trekpleister ‘El condor’. De Andes condor is de op 1 na grootste vogel ter wereld en heeft hier zijn thuis. Hij maakt gebruik van de luchtthermiek en kan net zo oud worden als een mens. Deze condor is monogaam en zorgt 2 jaar voor zijn jongen. Spanwijdtes tot 3 meter. Er is dichtbij ons hotel een uitkijkpunt ‘El mirador de condor’, maar wij hebben gekozen voor dit hotel omdat je vanuit het restaurant de condors al kan zien vliegen. We maken een wandeling van 2 uur in het gebied en lopen zo naar een ander uitzichtpunt over de canyon toe over de akkers van de boeren. De boeren zijn aan het werk, een senorita probeert haar koeien bijelkaar te houden en er zit een vrouwtje maïskolven uit te zoeken op het veld. De boeren praten over ons als we ze passeren en vriendelijk groeten. Dat voel je gewoon aan. We proberen te praten met de vrouw die tussen haar maïskolven zit, maar iets maken van wat ze zegt.....Tijdens het lopen heeft alleen Yara het koud, maar als we terug zijn in het restaurant slaat de kou genadeloos toe. Gelukkig hebben ze hier elektrische dekens in bed. Na het eten snellen we dan ook naar ons bed toe. En gek genoeg, slapen we weer vroeg.

De dag erna besluiten we via de geiser terug te rijden naar Arequipa. Das een leuk tochtje door kleine riviertjes heen. De geiser spuit kokend water en er hangt een geur van rotte eieren omheen. Twee Engelse backpackers willen wel graag een lift mee terug. Ze hadden zich een beetje vergist in de afstand wandelen. Opa die zelf al liftend door delen van Europa is gereisd vroeger met een vriend kan die vraag niet negeren. Jesse neemt bij ons plaats achter het stuur en opa en oma rijden met de twee Engelsen verder. Jesse mag natuurlijk niet rijden en gisteren zei ik nog “we gaan ons keurig aan de regels houden, want wat als....”. Vandaag is dus anders, want hij rijdt helemaal tot het dorpje Chivay terug. De eerste keer dat hij door de bergen rijdt en door een hele donkere tunnel he Jesse. We zingen ‘my little lady’ en ook Jesse zingt uit volle borst mee. In Chivay kunnen we de koffie echt niet overslaan. Dus herhalen we ons bezoek aan Aromas Coffee nog een keer. De lifters laten we achter en Jesse stapt weer bij opa en oma in de auto. Met de dames doen we ‘wie/wat ben ik?” Het grootste gedeelte van de route en luisteren we de hele playlist Spotify van Yara af, vaak vrolijk meezingend. In het Nationaal Park staan de pampa’s vol water en de vicuna’s, alpaca’s en lama’s staan dichtbij de weg dus er wordt een fotomomentje ingelast. Het is inmiddels donker als we in Arequipa aankomen en vol fascinatie bekijken we vanuit de auto hoe het avondleven weer op gang komt. Of het nu in Afrika, Thailand of Panama was, de overeenkomst van deze landen is de manier waarop de mensen buiten leven, op straat. Zelfs het uiterlijk van de huizen in deze landen die we bezochten, lijken ietwat op elkaar. De keuze voor Peru zit hem mede ook hierin. Wij houden van het bezoeken van dit soort landen, zoveel anders als de huizen en de manier van leven in Europa en Noord-Amerika. Het leven op straat, de bevolking en hun cultuur die niet alleen anders is, maar er ook zoveel anders uitziet dan de onze. Er wordt op straat gegeten en geleefd, heerlijk om te mogen aanschouwen, primitief. Niet eens denkend hoe goed wij het hebben of dat we het beter hebben als we de primitiviteit zien. Nee, want wat is beter? Het is meer wat we weer willen meenemen in ons dagelijks leven uit dit land. Bewondering voor de wereld en haar mensen. Hoe simpeler, hoe mooier vaak.

Dankbaar dat we weer meer zijn gevormd sinds het ongeluk in september 2008. Het verlangen de wereld te ontdekken, vaker doen en niet denken, stilstaan en niet altijd doorgaan, dichtbij onszelf blijven en niet per se aardig gevonden te worden en ‘ik heb het nog nooit gedaan, maar ik kan het wel” (Pippi Langkous) zijn tot op de dag van vandaag de allermooiste positieve dingen die we afgelopen tien jaar hebben mogen leren. Alweer tien jaar later en reizend van Arequipa naar Puno verschijnt er daarom een glimlach op mijn gezicht. Ik zit hier in de bus met mijn man. We leven en we zijn gewoon in
Zuid-Amerika, in een van de landen uit onze top 5 wishlist.

Ondertussen trotseert de bus een pak sneeuw op de bergweggetjes op 4500 meter en stranden we laat in de avond omdat de bus niet verder durft te rijden bovenop een berg in the middle of nowhere. Urenlang staan we stil. Waar zijn we nu en hoe lang gaat het nog duren? Wanneer gaan we hier wegkomen?

Liefs,
Bianca