Aventura Amazone; longen van de aarde

Lieve allemaal,

“Zet je zaklamp uit en geniet 1 minuut van de rust”, zegt de gids.
WoW, wat een magisch moment, we staan hier gewoon middenin de jungle van de Amazone in het pikkedonker. Wij zevenen, de gids en z’n neefje en de bootman Juan die met een machete de weg voor ons vrijmaakt.
Die geluiden, veelal van apen en insecten komen zo echt even binnen.
Even diep inademen en weer uit. De longen vullen zich met zoveel zuurstof. Een geluksmoment. De avond van dag 4, een korte wandeling op zoek naar insecten. Ooit een kever in een schuimbolletje gezien?

Even terug:
We gaan ons voor het eerst met een vliegtuig binnen een land verplaatsen en vliegen van Cusco naar Iquitos. We hebben gekozen om in Iquitos de Amazone in te gaan ipv Puerto Maldonado eigenlijk alleen omdat ons dit de meest geschikte expeditie leek. Nu noemt men al vaak iets een expeditie, gewoon om het spannender te laten klinken, maar Luis ademde in ieder geval avontuur uit in heel z’n communicatie dus daar vertrouwde we op. Geen toeristenattractie schreef hij en dat was nu juist wat we zochten. Onze uitdagendste taak voor deze vakantie was een geschikte zeer goed sprekende Engelse gids te vinden voor ons Amazone bezoek. Met een gezond wantrouwen en een mailtje naar onze creditcard maatschappij, besloten we het expeditiegeld toch niet vooraf over te maken. Mede door mijn wantrouwen ‘wat als hij er toch niet is’. Het is een vroege vlucht dus ook vandaag zijn we vroeg uit de veren. Op het vliegveld verloopt alles gestroomlijnd. Via een computer ontvangen we de labels en boarding passes hetgeen ons verrast. We kopen een broodje als we door de beveiliging zijn en wachten totdat het vliegtuig vertrekt. Tuurlijk niet op tijd. We lopen de Mexicanen van de Salkantay trek nog tegen het lijf die hun weg naar het strand vervolgen. Je ziet het aan Jesse z’n gezicht als we het vliegtuig uitstappen, herkenbaar van het moment dat we aankwamen in Namibië. De glimlach, de woorden. “Hier voel ik me thuis”, de warmte, het klimaat, de drang nieuwe dieren te zien. Als we het vliegveld inlopen, zien we iemand met een bordje Van Schijndel staan. Zou het dan toch gelukt zijn? Buiten wacht Luis Vela, onze gids, op ons. Hij komt lachend naar me toe en begint meteen vrolijk Engels te praten. Met dat Engels gaat het wel goed komen. We rijden in een busje naar ons hotel via de pinautomaat. De gids vertelt over Iquitos, de grootste stad ter wereld, die alleen toegankelijk is per boot of per vliegtuig. Het is gewoon een complete stad in tegenstelling tot hetgeen we hadden verwacht. Gefascineerd door de hoeveelheid tuk tuks. Vervolgens na het neerzetten van de koffers in het hotel zijn we 1,5 uur bezig met het volbrengen van de visa transactie voor ons nieuwe avontuur. De gids had ons al gewaarschuwd voor het slechte internetbereik. De stad ligt afgezonderd. Er is internet, maar zeer beperkt. Per visa betalen lukt dus niet, dus alle 5 de meegebrachte pinpassen worden ingezet om te pinnen. Uiteindelijk hebben we het geld verzameld. Het plan was om vroeg in de ochtend te vertrekken naar Nauta met de bus, van waaruit we per boot verder gaan naar Santa Rita en vervolgens naar San Martin. We ontvangen echter een app dat we om 2 uur ‘s nachts gaan vertrekken. Da’s andere koek. Luis schrijft erbij dat het een expeditie is en dat ie begonnen is.....Drie uurtjes slaap, nog 1 douche en om 2 uur staat iedereen met soep in zn ogen klaar. Het avontuur in de Amazone kan beginnen.

Na een uurtje of 5 komen we aan bij een kleine gemeenschap aan de rand van de Amazone. Hier zullen we de eerste nacht verblijven als gasten. De mama maakt eten klaar, spaghetti met zelfgemaakte saus vol verse ingrediënten. We gaan back to basic in eten en slapen. Het eten smaakt verrukkelijk. Op de zolderverdieping staan wat kleine tentjes opgezet en we kiezen er allemaal eentje uit. Met de geluiden van de dieren en insecten op de achtergrond vallen we in slaap op een filterdun matrasje, dus eigenlijk gewoon op de harde vloer. We slapen prima na onze eerste avond exercitie.Niemand klaagt over de harde ondergrond of het tentje, de verwachtingen zijn gemanaged.

De volgende dag varen we dieper de Amazone in via de rivier Samiria in het reservaat Pacaya Samiria. We zijn inmiddels wel tientallen roze en grijze dolfijnen tegengekomen. We zouden er tussen kunnen zwemmen, maar ik heb een grote kaaiman gezien dus geen haar op mn hoofd dat ik me daartussen waag. Een variëteit aan bomen, planten en dieren. Het makkelijkste is het dieren spotten langs de rivier geeft Luis aan. Dieren hebben schutkleuren en verstoppen zich als ze onbekende geluiden horen dus net als in Afrika is dat voor niet-gidsen niet makkelijk. We stoppen bij een huisje en Luis vraagt of we daar kunnen overnachten. Een oude opa, oma en een man of vier wonen hier zon 28 dagen om daarna weer een week terug te gaan naar hun gezin op het vasteland. Hun belangrijkste taak is het op peil houden van de populatie schildpadden in dit gedeelte van het jaar. Het is broedseizoen dus tussen 6 en 8 uur ‘s avonds leggen de schildpadden hun eieren in het zand. De parkwachters gaan ze uitgraven en nemen ze mee om ze opnieuw te begraven en te beschermen tegen roofdieren. Wil, Nyah en Jesse mogen helpen ze opnieuw in te graven. De dames zijn weg van de jonge kuikentjes en het jonge eendje die hier rondlopen. Zichtbaar wordt hoe het koken in zn werk gaat. Het bereiden zouden wij in een half uur doen. Hier doen ze er twee uur over, het gaat tranquillo en zoals onze voorouders het deden, heel lang geleden. Jan trapt op het eendje, maar een dag later blijkt dat het eendje er juist beter door is gaan lopen. Wildar, het neefje van Luis neemt een bad in het rivierwater. Ik loop het water met de dames in en we worden aangemoedigd door de Peruaanse mannen om een bad te nemen. Snap ik, die willen die wet t-shirts wel aanschouwen. We besluiten het niet te doen met die kaaiman van dag 1 in gedachten. Ze hebben een wc, en wat voor ‘e’en.. Yara zegt op een gegeven moment dat ze al zoveel heeft meegemaakt met oma deze vakantie. Samen naast elkaar plassen en samen in de split na een valpartij in de derrie. We lachen en verwonderen ons over hoe het er hieraan toe gaat.

Die avond maken we opnieuw een tochtje met de boot op zoek naar kleine kaaimannen. In een tropische regenbui wordt er 1 gevangen en tuurlijk wilt iedereen die vasthouden. Zelfs oma die eerst niet wilt, besluit er toch weer voor te gaan. Fantastisch moment voor de kids, een kleine kaaiman vasthouden. Ze genieten ervan. El tigre, de Jaguar, laat zich niet zien, maar we houden hoop.

De dag erna varen we dieper de Amazone in. We drinken thee die al bruin is voordat het theezakje erin gaat. Echt heel smerig, maar we moeten vocht hebben. Men doet hier alles in het water. Wassen, vissen, afwassen, drinkwater eruit halen en zuiveren. Ons ‘gereinigde’ water smaakt eerst naar zand en daarna naar chloor. De basis is steeds rivierwater....bah. We genieten van de grote rivierotters die zich bedreigd voelen door ons en als verrassing hun jongen uit het hol gaan halen en lanceren in het water. Het bulkt van de blauw-gele macaws, echt prachtig om deze te zien vliegen in het wild. We zien apen en vele soorten vogels. De zeekoeien schijnen ook in de buurt te zijn, maar we spotten ze nog niet. ‘S Avonds staan we 1 uur bij een capibara te kijken in het donker. Hij lijkt op een heel groot knuffelkonijn, echt heel groot. Nog nooit zon groot konijnachtig beest gezien. Ik zit gedurende de avondtrip zeker 1 uur op de grond met mn achterkant van mn voet in mn billen geduwd. Denk dat ik diarree ga krijgen, moet naar de wc, maar kan in het donker de boot niet uit. Ik spendeer dus die tijd om te bedenken hoe ik het ga redden tot ‘thuis’, maar uiteindelijk red ik het niet. Het is donker, ik trek mn broek naar beneden op de grond van de boot, ga met mn billen over de reling hangen en laat lopen wat ik niet meer op kan houden. Wat een opluchting kan dat zijn.......Ach waarom niet, zit in the middle of nowhere, het is pikdonker, de meesten zitten voor mij, alleen de bootbestuurder (Juan/Juanito) achter mij, maar daar zit een paar meter tussen. De dames slapen inmiddels op de boot. Na het warme weer van overdag is het ‘s avonds moeilijk om de ogen open te houden. Het is iedere avond pikkedonker in de Amazone. De melkweg en de planeten zijn zichtbaar en duizenden sterren stralen aan de hemel. Wow, slechts 1 keer eerder zon mooi spektakel aan de hemel mogen aanschouwen in Rietoog, Namibië. Dit zie je alleen maar rondom de evenaar. Echt prachtig!

We slapen twee nachten bij een oude parkwachter op het terrein. Inmiddels zijn we volleerd in het tenten opzetten en onze spullen droog proberen te houden tijdens de tropische regenbuien. ‘S avonds mogen we in het huisje eten. Daar zitten we dan in het pikkedonker, in the middle of nowhere zonder licht. Als je kijkt wat de kok wederom klaarmaakt met de middelen die ze heeft. Basisingredienten en toch gevarieerd iedere dag, gebalanceerde maaltijden. Na 4 dagen niet douchen en wassen, besluiten de drie mannen die ochtend toch een duik in het water te nemen. Kaaiman of niet, ze wagen het erop. De sardientjes komen het zout van hun lichaam likken en ook de piranha’s komen een kijkje nemen. Een lach en een ‘au’ en de wasbeurt is voorbij. De dames besluiten een teil rivierwater te vullen. Nooit gedacht dat je je van bruin vies uitziend water zo schoon kunt voelen. We wassen de haren in de teil en de ochtend begint zo met een wasavontuur aan de rivier. Erg bijzonder, op zich al een avontuur te noemen. We varen vandaag naar een meer in de Amazone om grote kaaimannen te spotten. Die zien we niet! Jesse mag met de bootman mee vissen. Hij krijgt laarzen te leen en is helemaal in zn element. We zien hem door de modder banjeren met zn speer om te vissen in de hand. De bootman doet het voor en Jesse probeert. Vis 1 wordt door de bootman gevangen. Geheel tegen zn verwachting in vangt Jesse er ook 1. Dat gezicht! Een vis aan een speer in de Amazone, wie had dat nou gedacht. Zn dag kan niet meer stuk. De dames proberen het ook, maar hebben minder succes. We maken wat wandelingetjes uit de boot. Zoeken zelf schildpadeieren, klimmen half in een boom en gaan op zoek naar een familie capibara’s die we niet vinden. O ja en oma heeft gisteren een giftig slangetje gespot tijdens een ander wandelavontuur waar we de rivier overstaken en net werd uitgelegd dat het in hun cultuur het geloof is dat als iemand een slang vindt, dit een teken is van overspel.

Vanochtend, dag 5, trouwdag! 16 jaar met mn beste maatje en mn heerlijke man. We worden niet samen wakker, want ik heb vandaag met de meiden gelogeerd en Joerie met Jesse. We worden verrast tijdens het ontbijt met een tegeltje voor in het nieuwe huis en lieve woorden op de kaarten van Jan, Wil en de kids. Wat lief. We krijgen zelfs friet met ei en uien als ontbijt, das ook bijzonder op je trouwdag. En echt, het smaakt gewoon. Denk dat we nog moeten bijeten van ons loopavontuur van 5 dagen 8 uur per dag klimmen en klauteren. Vandaag varen we zon 6 uur terug om morgen een ander kreekje te ontdekken. Nyah is in haar element want speelt met het neefje van Luis van 17 Sudoku en ipadspelletjes. Ze vermaakt zich opperbest vandaag. Yara nestelt zich op de voorkant van de boot nadat Jesse plaats voor haar heeft gemaakt. Onderweg zoeken we nog wat schildpadeieren en gaan we kijken bij een boom van 200 jaar oud (die overigens wel 600 jaar oud kan worden). Een 60 meter hoge boom met een hele dikke stam (kapok). Jesse is inmiddels de amigo van de bootman (die voor het eerst iets met toeristen doet). Na een mooie lekkere dag op het water met weinig dieren komen we het laatste half uur in een harde tropische regenbui terecht met de boot. We lachen wat af op die boot en worden zeiknat. 1 voordeel: we zijn meteen gedoucht en de kleren zijn schoon. 1 nadeel: hoe krijgen we het droog? Door de stromende regen lopen we naar het onderkomen voor de nacht. Inmiddels is er connectie tussen de ‘bemanning’ en ons. Dat heeft vier dagen geduurd, maar nu staat Wil mee te helpen met het eten bereiden en probeert ze met handen en voeten en de hulp van Yara een gesprek aan te gaan met de kokkin en de bootbestuurder. De kokkin is zwanger en als het een meisje wordt....krijgt ze de naam van Yara. Wil koopt een aantal sleutelhangers en betalen 100% meer als fooi. Daarna is het spelletjesavond. Het neefje van Luis doet als de beste mee. Inmiddels kan hij drie Nederlandse spelletjes meespelen. Hij heeft nog nooit een spelletje gespeeld met z’n familie. Das verdrietig te horen, want hij geniet er zo van. Die glimlach en dat enthousiasme zijn heerlijk om te aanschouwen. We besluiten aan het einde van dit avontuur een spelletje mee te geven zodat hij het kan spelen met zn familie. Das het mooie bijkomende cadeau van dit avontuur; verbinding met de mensen om ons heen. Zo lang en dichtbij waren we niet eerder bij de locals.

Na een sober ontbijt (we denken dat het eten ver op is) gaan we nog 1 keer op pad. We vermoeden dat door de regen van gisteren de dieren zich schuil houden. Tarantula’s genoeg gezien, slangen helaas niet (1 kleintje). De gidsen doen hun best een anaconda te spotten. Helaas moeten we het met een stuk vel doen. Ondertussen handelt de gids over verse vis als we langs een visser varen en wordt er door Jesse ook nog geprobeerd een vis te vangen. De dames hoeven niet zo nodig. En de gids snijdt een tak door waarna hij water uit de tak in onze mond laat glijden. Als we terugkomen,worden we verrast met een grote lunch. We vragen ons af waar dat eten vandaan komt. Daarna worden er met een of ander spul dat van een boom komt tijdelijke tattoo’s gemaakt bij Jan, Joerie, Jesse en Nyah. Ik laat de tattoo van 2016 zien en bedank vriendelijk. Gegrift in mn vel staan de letters blessed nog steeds. Nog steeds erg blij met deze 7 letters die in mn huid staan gekerfd. Het voelt nog steeds zo.

Het laatste stuk van dit verhaal schrijf ik zittende in een vrachtschip terug naar Iquitos. Wij zevenen en een schip vol locals. Het lijkt de ark van Noah wel. Trossen vol bananen, hout, twee grote vissen van meer dan 1.50 meter. Een geweldig schouwspel deze tocht. Dit is het leven hier. Een boot vol locals op weg van de randen van de Amazone naar Nauta en wij zitten ertussen en de vier volwassenen verbazen en genieten van alles wat er op het schip gebeurd. Ik zit naast een oud vrouwtje dat een mand met koriander bij zich heeft en van de losse blaadjes bosjes maakt, ik vermoed om te verkopen op de markt. Aan de andere kant ligt een klein kindje te slapen en inmiddels worden de kippen ook nog binnengedragen. Erg bijzondere en lokale manier van je verplaatsen, dit vrachtschip. Ondertussen halen we een pak meegebrachte crackers en zoutjes tevoorschijn en delen met het vrouwtje. Een tijdje later deelt ze terug. Ze haalt een zak bananen tevoorschijn. Hoe lief. Oud, broodmager en aan het sjouwen met haar koriander. Een tijdje later haal ik deze Ipad tevoorschijn en Nyah de andere om een spelletje te doen. De vrouw kijkt geïnteresseerd met Nyah mee en inmiddels is er ook een klein jongetje komen kijken die eigenlijk het spel niet durft te spelen als Nyah aangeeft dat hij het ook mag doen. Even later zit hij om beurten met Nyah en Wildar te spelen. HIj heeft nog nooit zoiets gezien. Nyah lacht als ze het jongetje ziet genieten. Als we stoppen, kijk ik naar buiten en zie vijf kleine kindjes aan de rand van de oever spelen. Ze hebben een glijbaan gemaakt van zand en rollen en dollen met vijven door het zand. Lekker vies worden en gekke dingen doen. Een verschil met wat ik om me heen zie als ik met de fiets door de wijk rijd, maar misschien zie ik het niet goed omdat ik uit de kleine kinderen ben. De meeste kinderen zijn hier de hele dag buiten, worden vies en vermaken zich met bijna niets. Ze hebben plezier, heerlijk om te zien. Zoals Nyah iedere avond zei als we het buitenleven van een afstandje bewonderden: “welke film krijgen we nu weer te zien?” Gisteren was het een dement oud vrouwtje dat telkens terug kwam en vroeg naar haar vader met haar blote voeten en haar wandelstok. Vandaag is het dit schip vol locals en hun activiteiten waar we ons kostelijk mee vermaken. Hoe simpel kan het leven zijn. Inmiddels is de kok achter in het kombuis een maaltijd aan het bereiden. Wij waren hier natuurlijk niet op voorbereid, maar de locals halen 1 voor 1 een plastic curverachtig bakje tevoorschijn en gaan in de rij staan. Het oude vrouwtje klaagt, want er zitten geen bananen bij. Blijkbaar zitten er altijd bananen bij. Jongetjes trekken hun broek naar beneden, gaan op de banken staan en plassen in de zee, de baby’s worden van de ene aan de andere borst gelegd en tijdens de stop neemt een moeder haar baby mee om even aan de rand van het water een wasje te geven. Een andere vrouw trekt bij haar meegenomen kip een veer eruit, plukt wat veertjes weg aan de onderkant, laat het bovenste plukje zitten en maakt het nat met haar tong en gebruikt het vervolgens als schoonmaakstaafje voor haar oor. Daarna gooit ze het niet weg, maar stopt ze het in haar tas. Hoe gekker kan het nog worden? Nou, als we na 7 uur varen bij Nauta zijn, stroomt bij aankomst de boot vol handelaren. Er wordt gekeken welke handelswaar er in het schip ligt en het duurt even voordat de rust is wedergekeerd en wij het schip verlaten. Via de tuk tuk gaan we naar het station waarna we de weg vervolgen naar het hotel. Na 14 uur reizen van de rand van de Amazone naar Iquitos komen we vroeg in de avond aan. Slechts een paar crackers op de hele dag. We zullen het maar houden op een balansdag, want de spaghetti in het schip sloegen we over. In een gezellig café eten we een heerlijke maaltijd en raken we aan de praat met 4 Amerikanen die om een praatje verlegen zitten. Druk kletsend met de jonge meiden moet ik onthouden dat als we Texas ooit bezoeken we alleen naar Austin moeten gaan en net als iedereen een T-shirt moeten kopen met de tekst ‘keep Austin weird’.

De afgelopen dagen zaten vol met kleine avonturen. Genoten van de tenten opzetten, de vaartocht in de tropische regenbui waar we zo gelachen hebben en we even vreesden dat de boot omsloeg en wij tussen de kaaimannen terecht zouden komen. De schildpadeieren opnieuw uitzetten, het wasavontuur en zoveel meer. Jesse heeft weer wat dieren kunnen afstrepen van zn verlanglijstje. Die kleine avonturen, veelal onverwachts, maakten deze dagen onvergetelijk. Jammer dat de laatste 1,5 dag de dieren hun heil zochten ivm het bewolkte weer.

Na 7 dagen nu een douche! De nagels waren niet schoon te houden, de hygiene kwam op een lager pitje, onze haren inmiddels erg vet en de haren op de benen ed moeten nodig worden geschoren. En een flesje met gekocht schoon water om te drinken willen we ook wel, graag zonder chloorsmaak. O ja, en de billen zijn toch wel wat pijnlijk na uren zitten op een houten plankje. De kids verlangen inmiddels naar de douche, misten hun telefoons en internet niet, maar verlangen nu naar dingen die thuis normaal zijn, een bed en een douche. Wat zullen we het thuis weer waarderen en weer meer alles relativeren. De terugreis is vandaag begonnen. Nog een paar dagen en dan kun je je bruine boterham met oude kaas weer eten Yaar! Daar heb jij nu zin in. Het eind van de reis is in zicht.

Geen toerist gezien afgelopen 7 dagen, hoe bijzonder was dat! 6 weken geleden waren er in het gebied dat wij bezochten wat biologen, daarna niemand meer en waren wij de eersten lazen we in het inschrijfboek bij aankomst. Luis heeft z’n belofte hiermee waargemaakt. In verbinding met onze bemanning en de weinige lokale mensen die we tegenkwamen was onvergetelijk. Jullie hebben jullie aangepast en dat was niet altijd even makkelijk, maar laat dit de herinnering zijn die jullie in de rugzak hebben gestopt waar jullie aanpassingsvermogen en relativeringsvermogen weer mee is gegroeid. De korte termijn herinnering zijn de tientallen muggenbulten vooral bij opa en Nyah. Wat zijn we gestoken!

Esta una aventura! En dat was het!

Liefs,