Salkantay: never again or .....??

De wandelschoenen
Jullie wilden er in eerste instantie niet aan. Ik ga niet van die lelijke schoenen aantrekken. Ben niet gek! Toch kregen we jullie gaandeweg allemaal over. We gingen eerst met Nyah naar De Bever, twee weken later was Yara overstag en een paar dagen voor vertrek zei ook Jesse ‘ja’. Wij waren bij De Bever al maanden vantevoren tevreden met onze aankoop. Het enige dat nog misten in onze reisbenodigdheden, een paar goede wandelschoenen die jaren meekunnen. Lieve lederen wandelschoenen, wat hadden we zonder jullie gemoeten! Want wat was het zwaar, wat hebben onze voeten te verduren gehad. We wandelden door rivieren, door modder en langs richeltjes van 20 cm, over bruggetjes gemaakt van twee boomstammen en wat planken erop, heel vaak liepen we scheef van de hoeveelheid keien en we klommen naar 4600 meter hoogte over het ijs en door de sneeuw. 4 dagen later zitten we nu in het district Machu Picchu te wachten op de groep die de zipline verkoos boven de wandeltocht deze ochtend. Langs de treinrails pak ik even een momentje om deze afgelopen 4 dagen te evalueren, want morgenochtend 6 uur zullen we op de plaats van bestemming zijn: de Machu Picchu. Vanmiddag nog 10 km te gaan, morgenochtend nog een stevige klim heen en terug en dan hebben we het gewoon gedaan. Lieve wandelschoenen, na deze reis maken we jullie schoon en verruilen we jullie even voor slippers en sneakers, maar niet lang! We zijn ervan overtuigd dat we jullie snel weer aan zullen trekken. Het ziet er vandaag naar uit dat we het einde van deze trekking morgen gaan halen.

Lieve allemaal,
Een trektocht in Zuid-Amerika stond nog op onze wishlist. Die uitdaging wilden we ooit nog aangaan. Dit jaar is het zover, een 5 daagse tocht van Mollepata naar Aguas Calientes, Machu Picchu. De Salkantay trek is een alternatieve trekking voor de Inca trail. De avond voor vertrek krijgen we een uitgebreide briefing. We worden verrast dat we per persoon 5 kg mogen laten dragen door ezels. Dat hadden we niet verwacht. De uitleg duurt een uur. De gids neemt alle dagen en het aantal kilometers met ons door. Als je denkt dat vakantie hebben, uitrusten is, dan heb je het mis. Reizen is immers geen vakantie vieren. De eerste 2,5 week Peru was een combinatie tussen reizen en vakantie. De Salkantay trekking is een grote uitdaging. Dat wisten we vantevoren, maar 20 km per dag lijkt op papier in Nederland goed te doen. In werkelijkheid, weten we nu, is het een heel ander verhaal. Dit was tot nu toe 4 dagen afzien, grenzen opzoeken en optrekken, de uitdaging met jezelf aangaan, geweldige panorama’s en een diversiteit aan landschappen waarin we liepen. Maar zoals Pippi Langkous zegt; “ik heb het nog nooit gedaan, maar kan het wel”. Een prachtig deel van Zuid-Amerika waar we over de gletsjer in de kou aan de ene kant van de berg liepen en de volgende dag in de snikhete zon door het tropisch regenwoud aan de andere kant van de berg. Die tegenstelling was ongelooflijk.

De eerste dag liepen we naar basecamp 1, vol goede moed. Iedereen had naar dit moment uitgekeken en was erg benieuwd wat er komen zou gaan. Zouden we dit kunnen? De hele trekking is onder leiding van een gids, een kok, een bediende, een souschef en iemand die verantwoordelijk is voor het opzetten van de tenten en het transport van de 5kg per persoon. De tocht naar basecamp 1 verloopt voorspoedig. De koks bereiden daarna een warme lunch compleet met soep ed. We zitten op meer dan 3900 meter hoogte inmiddels. Die middag lopen we naar het Huantay lake bovenop de berg. Een meer ontstaan uit het smelten van de sneeuw van de gletsjers. Opa en oma blijven in het basecamp en met vijven starten we de zware tocht naar boven. De lucht is ijl dus ademen op deze hoogte en een fysieke inspanning doen is geen piece of cake. Wat een beproeving zeg! De zon schijnt inmiddels en dat maakt het nog zwaarder. Zonder zeuren klimmen de kids omhoog. Het meer valt wat tegen, omdat de zon achter de bergen is verdwenen als de top is bereikt. De zon zorgt voor de blauwe schittering, die zien we nu slechts in delen van het meer. Met vijven lopen we terug. We zijn kapot en het is inmiddels erg koud geworden. Yara komt een Nederlandse studente tegen en samen lopen ze druk kletsend de berg af een stuk voor ons vooruit. De ene na de andere dokter of medicijnenstudent kruist ons pad. Een teken om jou iets duidelijk te maken Yaar? Opa en oma staan ons op te wachten voor het happy hour. Iedere dag na de trekking is het happy hour, tea time. Zelfgemaakte popcorn en koekjes met thee ongeveer 1 uur voor het eten. We doen een spelletje tot het avondeten. Het eten is fantastisch geregeld moet ik zeggen. Drie maaltijden per dag en tea time snacks. De zeer vroege ochtenden zorgen voor zeer vroeg slapen gaan. Als we in ons tentje kou liggen te lijden, kijken Joerie en ik elkaar aan op dag 1 en lachen. “Zijn we hier niet te oud voor?” Vooral ook “Gaan we het redden?”. We kunnen redelijk warm worden in de gehuurde slaapzak, maar het is even wennen. De gekochte muts gaat op, de handschoenen aan en zo proberen we in slaap te komen in ons kleine tentje.

Dag 2 zal het zwaarst worden, het klimmen naar de top van de Salkantay op 4650 meter. Hier in het Andesgebergte zijn de bergen hoger dan de hoogste berg in Europa. Het klimaat is anders, de lucht dus ijl en de hoogteziekte ligt telkens op de loer. Rond 5 uur opstaan is deze week dagelijkse kost. We komen uit ons tentje gekropen, ruimen de spullen op en trekken nog wat lagen kleding aan om de kou te gaan trotseren. Nou, na 5 minuten klimmen voel je de kou niet meer. Je zweet door alle lagen heen. 7 km omhoog. 7 een getal onder de 10 en als je het leest, denk je vast ‘ach dat valt wel mee’. De werkelijkheid is anders. Opa en oma slaan de klim over en hebben besloten te paard naar de top te gaan. Langs de kliffen en randjes een hele belevenis. Oma voor het eerst te paard. Ze vertrekken later dan ons dus zien we ze in de verte aan komen rijden. Een geweldig gezicht. Wat een stoere opa en oma! Bovenop wordt het glad en is het gevaarlijk. De ezels en paarden hebben moeite omhoog te komen en glijden telkens weg. Wil’s paard glijdt ook weg en ze valt half. Ze besluiten het paard te laten en de weg naar de top met ons te vervolgen en dan samen af te dalen. Het laatste stuk is heel steil. We doen het slowly, stukje bij beetje en Jan en Wil doen het fantastisch. Op het hoogste punt worden er natuurlijk foto’s gemaakt en nootjes gegeten om op krachten te komen en dan start de hele lange afdaling. De losse keien maken het moeilijk. De rust tijdens de lunch en de snicker zorgen ervoor dat opa het laatste gedeelte van de tocht weer prima mee kan lopen. Waar een snicker al niet goed voor is! De kids doen een wedstrijdje ‘ wie er het eerste is’. Ze lopen een heel eind voor ons en halen de Ier, Engelsman en twee Mexicanen van onze groep in. Het plekje waar we slapen is idyllisch. Tussen de bergen, een campsite. Voor 10 sol pp kunnen we een warme douche nemen. Die is welkom. Alles, alles doet zeer! Dit is Yara haar dag, ze loopt op wolken.

Dag 3 gaat de hele dag door het tropisch regenwoud met in de verte de sneeuwtop van de Salkantay. Een prachtige dag. Dit is fysiek Jesse zn dag. De douche heeft hem goed gedaan en deze natuur is helemaal zijn ding. Het is niet meer koud ‘s nachts en overdag snikheet. We zijn dichtbij de Amazone waar hij iedere dag meer en meer naartoe leeft. Yara is kapot van gisteren, heeft gisteravond hartklachten gehad en ik ben dus bij haar in de tent gedoken voor de zekerheid. Dat wedstrijdje heeft haar genekt. 22 km in de bergen op hoogte hard lopen, want ze maakten er met drieen ook nog eens een wedstrijdje van. Gisteren ontving ze ons breeduit lachend met het verhaal van het wedstrijdje met de anderen. Vandaag is het andere koek, ze heeft overal spierpijn. We lopen vandaag langs watervallen, langs richeltjes van 20 cm naast een zeer steile afgrond, over bruggetjes gemaakt van een paar planken, langs fruitbomen en langs bomen vol koffiebonen. Concentratie tijdens het lopen om niet naar beneden te allen. Een divers landschap met spannende ingrediënten. Opa en oma wandelen de hele dag mee. Er wordt gestopt bij een gezellige plek waar we lokaal fruit kopen en chocolade voor de snelle suikers, de kids proberen te fluiten op bladeren van de bamboeboom, alleen het aantal km’s is veel groter dan de gids zei. De Garmin van papa laat een km of 7 meer zien. Als het langer is dan je je op in hebt gesteld, moet je je doel bijstellen en over je vermoeidheidsgrens heengaan. We lunchen op een plek waar weer heerlijk wordt gekookt. We smullen van de zelfgemaakte guacamole met chips. Daarna mogen we een half uur relaxen in het gras in de zon. De veters gaan even los en we ploffen op het gras neer. Met de bus worden we daarna naar de campsite gebracht. Tja, een bijbehorend risico van reizen in dit soort landen. De bus rijdt over een houten brug van een paar planken zonder reling. Hij past er maar net overheen in de breedte. Er wordt getoeterd bij een bocht, de wegen zijn smal. Het lijkt een tochtje uit het televisieprogramma ‘de gevaarlijkste wegen van de wereld’, maar dan wel in een prachtige omgeving. We rijden vooral langs de bananenbomen. Aangekomen op de campsite gaan de kids, Jan en Joerie naar de warm waterbronnen. Het is een feestdag in Peru, onafhankelijkheidsdag. Wil en ik ruimen de tenten in en kletsen daarna gezellig tot tea time. Vanavond happy hour rond het kampvuur met marshmallows. Daar hebben de dames wel oren naar. Veel jongeren die alleen reizen. We hebben ons hier echt verbaasd over de hoeveelheid. En als je denkt dat 4,5 week reizen veel is, dan maken de verhalen van sommige Nederlanders die we tegenkwamen afgelopen weken ons toch een beetje jaloers (9 maanden, 2 jaar, 1 jaar, 3 maanden). We ontmoeten zogenaamde overlanders en een stel dat per motor de wereld doorreist, al hun geld opmaakt van hun verkochte huis en daarna teruggaan en opnieuw beginnen in Nederland. Lef hebben die mensen, ze volgen hun hart. Dat lef hebben wij dan net weer niet. De spieren tussen onze grote tenen en de onderkant van onze rug zijn net staalkabels. Ze staan op hoogspanning van de 8 uren per dag klimmen, klauteren en dalen. De warmwaterbronnen zijn een welkome afwisseling en doet iedereen zichtbaar goed. Bij het kampvuur drinken we nog wat mee en houden we de marshmallows boven het vuur, daarna laten we het feestgedruis voor wat het is en duiken rond half 10 (wat laat is) in onze tent.

Dag 4 lopen we naar Aguas Calientes, het eerste gedeelte langs een weg waar ook de bus rijdt. De insectenspray moet tevoorschijn worden getoverd. We lopen door zwermpjes met grote muggen die ochtend. We vliegen met de drone en we zien voor het eerst borden verschijnen ‘A Machu Picchu’. Het eind is in zicht. We eten lunch in een restaurant en het tweede gedeelte van de tocht gaat langs de beroemde spoorlijn naar Aguas Calientes. Dit stuk herkennen we uit de YouTube filmpjes. We zien een gekleurde grote parkiet en horen er nog veel meer en komen langs tentjes die ons aan Thailand doen herinneren. Aguas Calientes is zeer toeristisch, maar erg leuk na een paar dagen afzondering. De muzikanten langs de winkeltjes, overal restaurantjes en winkeltjes. Klein, toeristisch en gezellig. De kinderen hebben wifi, dus die zijn we even kwijt. Jan en Wil besluiten met de bus naar Machu Picchu te gaan dus we gaan kijken waar we buskaartjes voor hen kunnen regelen. We hebben er echter paspoorten voor nodig dus we gaan hen halen. Daarna besluiten we met vieren een lekkere koffie met een gebakje te gaan drinken in een leuk uitziend tentje. Wil moet even op krachten komen, letterlijk en figuurlijk. Nooit gedacht dat ze hier zou zijn, bijna bij de Machu Picchu. Een fijn moment met vieren. Wil en ik bestellen latte en Jan en Joerie een capucchino. Als we de koffie aan zien komen, lachen we. De latte zit in kleine glazen de capucchino in grote. Het gebakje smaakt heerlijk. Onze bagage moeten we rond half 6 ophalen. Dit keer niet per paard of ezel gegaan, maar met de trein. We moeten deze ophalen bij een treindepot. Ook dit is goed gegaan! De organisatie van de tocht is echt top. Alles klopt, is op tijd, goed eten en genoeg. Een uurtje later gaan we met de hele wandelgroep in een restaurant eten. Ik praat gezellig met de Brazilianen met handen, voeten en een vertaalapp.

Ons doel gaan we vandaag bereiken: de Machu Picchu op dag 5!
De wekker gaat om half vier. Om vier uur lopen we richting de eerste toegangspoort om de berg op te klimmen. In het donker met een zaklamp op het hoofd en met een ontbijt in de zak zijn we daar om 4.30 uur. De poort gaat om 5.00 uur open. De laatste klim! Op internet staat 3000 treden steil omhoog. Het aantal treden hebben we niet geteld, maar het waren er heeel veel. We hebben 1 uur om boven te komen waar de gids met de ‘busgangers’ ons opwacht, zodat we als een van de eersten om 6 uur s’ochtends dit heiligdom van Peru kunnen betreden. Na vier dagen lopen en klimmen is deze berg echt een zware kluif. Nyah en Jesse klimmen voorop en gaan als een speer, Yara loopt ertussenin en Joerie en ik moeten echt meerdere malen stoppen omdat het echt heel zwaar is. Ongelijke treden, donker, zoveel treden naar de top van de berg. Bezweet en nat komen we er op tijd aan. Als we het gebied betreden, zien we de Machu Picchu (is niet alleen het rijk van de Inca’s, maar het hele gebied eromheen wordt zo genoemd). We kunnen ons nu helemaal voorstellen waarom dit een verloren stad was en waarom de Spanjaarden de Machu Picchu dus niet ontdekten tijdens hun veroveringen. Het ligt verborgen tussen prachtige groene bergen. In 1911 is het per toeval ontdekt. We krijgen uitleg over het gebied en de Inca’s. En om 7 uur is de zon opgekomen en staan we boven de Machu Picchu met een helderblauwe hemel. Prachtig bovenaanzicht! De gids maakt de toer met ons af en daarna lopen we zelf door de verloren stad. Het is eenrichtingsverkeer hier. Dus terug voor het bovenaanzicht kun je niet! De Quecha hadden een tempel en zelfs een kompas. Ze dachten na over watervoorziening en bescherming van gewassen. Knap staaltje werk voor die tijd! Na het aanschouwen van een van de 7 wereldwonderen besluiten we weer af te dalen. Jan en Wil pakken de bus en met vijven lopen we ook al die traptreden weer naar beneden. Daarna lopen we nog een 30 minuten terug naar Aguas Calientes waar Jan en Wil ons opwachten in het koffietentje van gisteren. Taart, want het volbrengen van de tocht mag gevierd worden. We vermaken ons in het tentje om alles wat vandaag fout gaat in de bediening. Soms beginnen je handen te jeuken. Wat zouden we ook hier verbetering kunnen brengen en efficiëntie. Daarna op zoek naar alpaca wollen dekens voor de nieuwe kamers. Onderhandelen mogen de dames zelf doen. Ze hebben een richtprijs meegekregen en samen onderhandelen ze bij heel wat tentjes. Opa heeft zich gesetteld op een bankje en valt in slaap. Jesse is in het hostel gebleven. ‘S avonds eten we nog wat bij de Mexicaan en daarna begint de terugreis per trein van Aguas Calientes naar Ollantaytamboo, waarna we per bus verder reizen naar Cusco.

Lieve allemaal,
Voor ons niet flaneren in mooie kleren op de boulevard dit jaar. Wie ons zou tegenkomen afgelopen dagen, zou mij in ieder geval niet hebben herkend. Door oa het erg verbranden op dag 1 alle dagen wallen onder de ogen bij het opstaan. Ik leek wel een Chinees, dus de vermoeidheid zal ook een rol hebben meegespeeld. Nu hangen bij ons allemaal de vellen op het gezicht van de felle zon waar niet tegenop te smeren was. De lippen zijn schraal en onze kleren stinken en zijn allemaal vies. Het was echt de grootste fysieke prestatie die we ooit hebben geleverd. Wat was het afzien, wat was het zwaar. Wat zijn jullie flexibel geweest en beresterk. Jesse en ik evalueerden kort op de laatste dag de tocht. Het was zeer mooi en zeer zwaar. Belangrijkste conclusie: deze 5 dagen gaat niemand van ons nooit vergeten. Het was een avontuur, met recht een expeditie te noemen, zijn conclusie. Zo ontzettend trots op iedereen, want zoals het T-shirt zegt ‘we’ve survived the Salkantay trek’.
Never again, zoals onze gids Climato diverse malen vroeg. Op dit moment misschien voor sommige van ons never again. Maar never say never again, want wij zijn vast weer in voor een nieuwe fysieke of mentale uitdaging.

Check, gedaan. Afgevinkt van onze wishlist. Bij een bezoek aan Zuid-Amerika hoort een trekking vonden wij. Dat hebben we gedaan en is onvergetelijk gebleken.

Op naar de Amazone! Welke avonturen zouden we daar tegenkomen?

Nu een dagje bijkomen in Cusco,
X


Lief gezin van Joerie en Bianca,
Wat was het afzien deze 5 dagen maar door al de aanmoedigingen van jullie is het toch gelukt. Bianca, het was fijn dat je mijn rugzak steeds hebt gedragen. Joerie, jij ook voor de zorg die je voor mij had. Jesse, het was gezellig samen en stukje te lopen hoeft ook niet altijd met praten daar had ik ook vaak de lucht niet voor. Yara ook jij bent een steun voor mij geweest. oma kan ik je helpen ik draag wel wat voor je maar ook fijn om samen een stuk op te lopen. Nyah wat ben jij bezorgd voor ons geweest. Een hand, wachten op mij, lukt het nog en nog veel meer

Lieve allemaal, wat was het bijzonder om samen zo af te zien, maar we hebben het toch maar gehaald en dat was een fijn gevoel om het met jullie allemaal te beleven. En nu op naar het volgende: de amazone. ik kijk er naar uit
Heel veel liefs van een trotse moeder schoonmoeder en oma
Wil