De aftelkalender: minder dan 50 nachtjes slapen

Lief gezin,

Yes, Schiphol is in zicht! Schiphol staat nu voor thuiskomen, maar ik associeer Schiphol liever met onze volgende reis. Over minder dan twee maanden zijn we al in Peru en waarschijnlijk onderweg naar de oase van Huacacina. Sandboarden en racen met een sandbuggy door de woestijn. De eerste activiteiten in Peru. Na een weekje beurs in Nürnberg, Duitsland en een klantbezoek in Sandefjord, 120 km van Oslo kan ik nu dan ook echt toeleven naar onze reis. Eindelijk! Na onze verhuizing, de longontsteking van papa/opa, de verhuizing van opa en oma naar het verzorgingshuis en de tripjes voor het werk, nu bijna heel lang en heel veel quality time met ons gezin en opa en oma.

Even terug naar dit tripje. Met de trein naar Schiphol was het idee. Papa deed het eerder met succes. Goede tip, binnen 1,5 uur uit en thuis. Tja, dat verliep iets anders dan verwacht. Net ingestapt op Tilburg-Centrum en onderweg naar Breda wordt er omgeroepen dat er een aanrijding is met een persoon op het traject naar Schiphol. Waarom nu? denk ik. Aangekomen in Breda snel de trein uit naar de servicebalie om uit te zoeken hoe nu verder. Dat lijkt me sneller en betrouwbaarder dan zelf een nieuwe treinroute uitstippelen. Ik moet dus via Den Bosch. Jammer, trein terug via Tilburg. Zoekende naar het juiste perron in Breda loop ik een Belgische jongen tegen het lijf. Ook op weg naar Schiphol.... Ik deel mijn reisplan met hem en twee andere Belgen en we raken aan de praat. Hij zou reizen via Brussel maar dit is ivm stakingen onmogelijk. Hij is al vier uur onderweg.. Samen besluiten we verder te reizen in een trein volgepropt met mensen met een koffer. Staand kletsen we verder en stappen we in Den Bosch over. Dit is dus reizen met het openbaar vervoer. Tweedeklas is nog steeds overvol dus we besluiten een beetje ondeugend te zijn en gaan in de eersteklas zitten. Als ze komen controleren, denken we ons er vanaf te kunnen maken met 'voor al het ongemak'. Altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Hij heeft met drie vrienden een apparaat ontwikkeld waardoor kinderen die een bepaalde ziekte hebben toch kunnen lopen. Interessant! Slimme, spontane jongen eerste helft dertig, papa van een 2 jarige en z'n vrouw anesthesist. Frappant hoeveel twee onbekenden in 1,5 uur samen reizen tegen elkaar vertellen. Het verhaal achter de persoon... heerlijk! Zijn droom is om zichzelf in te kopen in een middelgroot bedrijf. Ik deel de naam van een oud-collega. Hij geeft z'n visitekaartje en zegt me een naam van een contactpersoon in China te delen als we het krijgen over het maken van matrijzen en produceren van plastic. Inmiddels zijn we op Amsterdam-Centraal en wordt er omgeroepen dat de intercity niet doorrijdt naar Schiphol. We kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Nog veertig minuten voordat ons vliegtuig gaat... Taxi samen nemen? Is te proberen maar dat gaan we waarschijnlijk niet redden. Als we de trein uitrennen om voor die optie te gaan, kijken we naar links en daar gaat de laatste trein naar Schiphol. We regelen dat we naar binnen mogen in de overvolle trein. Je kunt maar een doel hebben. In de trein open ik m'n koffer om m'n sleehakken te verwisselen voor sneakers. Echt iedereen kijkt me aan. We lachen, het is alles of gewoon weer met de trein naar huis. Dertig minuten voor vertrek komen we op Schiphol aan. We rennen naar boven en vragen eenieder die ons in de weg staat vriendelijk doch ietwat dwingend opzij te gaan. Constant roepend: "can we pass, we have a flight leaving within 30 minutes". Het werkt! De sneakers helpen ook! Puffend komen we bij de borden aan. Snel een gedag voor de jongeman en dan sprinten we ieder een andere kant op. Met nog 20 minuten te gaan moet ik nog door de security. Als ik in de rij blijf staan, ga ik m'n doel niet halen. Ook daar baan ik me binnen een paar minuten een weg naar voren. Hijgend sta ik te wachten. Nog 15 minuten te gaan, ik ga het redden! Nu hopen dat de gate nog open is. Ik bof!

Anja haalt me op in haar 21 jaar oude Porsche met open dak. Samen met haar honden maken we een hike naar haar favoriete plekjes rondom Sandefjord. Prachtige uitzichten, prachtige pure natuur. Een klim bovenop de rotsen. Samen een hapje eten gisteravond en vanochtend een meeting met haar, haar baas en nog een collega. Noorwegen staat in de top5 van papa en mij. Terecht kan ik concluderen! Hopelijk keren we ooit samen terug. Geen tripje dat jullie ambiëren op dit moment geloof ik.

Hopelijk gaat de terugreis wat soepeler verlopen met de trein. Ach, maak me niet druk. De heenvlucht werd gehaald, de doelen bij klant ook en dat was ook nog een hele uitdaging.

Klaar voor Peru! Nog een paar weken! De laatste voorbereidingen beginnen. Opa en oma zijn terug van hun reisje met de jongens dus ook klaar voor ons gezamenlijk avontuur. Jesse rondt binnen drie weken zn laatste tentamens af en het ziet ernaar uit dat hij z'n propedeuse ineens gaat halen. Yara nog een proefwerkweek te gaan en Nyah vast ook nog wat toetsen. Papa nog een trip naar Australië/Nieuw Zeeland voor het werk... En dan kan het reizen beginnen.

Jullie hebben het bijna dagelijks over ons komend avontuur. De aftelkalender doet z'n werk. Minder dan 50 nachtjes slapen. Bijna, bijna! Nog even hard werken en wat geduld. Onze reis en het samenwerken daar, dat is waar jullie iedere dag nu naar uitkijken. Het gaat er weer iedere dag over en daar genieten wij met volle teugen van.

Toi toi toi harde werkers.
Niets komt immers voor niets.

Liefs,
mama

Het verhaal gaat verder...
Terugreis station Amsterdam AirPort geven de borden vertraging aan. Op zon moment is het toch handig niet te blijven hangen in de tijd zonder internetbundel. Normaliter mis ik dat niet, nu praktisch gezien wel. Even bellen met thuisfront. Vertraging van een kwartier. Ok, ik raak aan de praat met een Amsterdammer en zo vliegt de tijd om. We stappen samen in de trein en banen ons een weg door de drukte. We beginnen te rijden en dan wordt er omgeroepen dat deze ic stopt bij Rotterdam centraal en tot nader order van de politie niet verder rijdt naar Breda. Tja, ik was zo op tijd.... maar weer naar de servicebalie waar een jongen staat die over twee uur met z'n band moet optreden in Eindhoven en die leadzanger is. En ook een mam die over twee uur z'n vlucht naar Azië moet halen. Allemaal grotere problemen dan de mijne... dus we helpen ze op weg. Taxi blijft als enige optie over. Geen bussen nog ingezet. Ik raak in die rij met een Engelstalige mooie dame aan de praat. Samen lopen we naar de perrons om te onderzoeken of we via den Bosch terug kunnen. Die optie gaat twee uur duren. En dan kan zij nog niet richting Breda omdat ik net hoorde dat het hele station ontruimd is ivm bommelding. Toch maar lief m'n man bellen. Tuurlijk komt hij. Ik maak nader kennis met Olga uit Belarus. Een gezellige kletsende jonge meid. Ik bied haar aan met ons mee te rijden. Thats really nice can I buy you a Starbucks? Daar sta ik dan met Olga en we kletsen het uur wachten vol. Als Joerie me belt als hij er bijna is, geef ik aan dat Olga met ons meerijdt. Achteraf hebben Yara en Joerie in de auto een hoop lol gehad. De naam zorgt ervoor dat ze samen bedenken hoe Olga eruitziet en daar het laatste kwartier een hoop lol om hebben. Ook maken ze samen een vlog en begint Yara met dansen in de auto om zo te proberen of ze een passagier uit een andere auto kan meekrijgen. Ook als Olga en ik instappen kletst ze vrolijk en in goed Engels mee. Zo, die heeft wat bijgeleerd tijdens haar extra cursus Cambridge Engels. Ze lult me zo onder tafel en daar verbaast ze me mee. Ze maakt zelfs grapjes met Olga zo gezellig is het. Een hoop lol met vieren in de auto. Als we Olga afzetten in Breda biedt ze ons iets te drinken aan.... nadat Joerie door het vele kletsen nog eens zorgde voor een kwartier vertraging omdat hij de afslag miste. Gezien het tijdstip besluiten we door te rijden. We geven Olga een knuffel en vervolgen ieder onze eigen weg. Met drieën lachen we daarna wat af. Ondanks de vertraging en vermoeidheid hebben we een hoop lol gehad. De Belg van gisteren en Olga van vandaag... hoe leuk is het om geïnteresseerd in anderen te zijn. Ik houd van dit soort acties. Of het nu het wegbrengen van een oud vrouwtje was dat we moeilijk zagen lopen in de stad of het meenemen van een ontspoorde vrouw... een ander helpen is fijn en zorgt voor een goed gevoel. Jullie weten niet beter dat ik dit soort dingen doe. Misschien hoor ik later dezelfde soort verhalen van jullie. Voor onze reis naar Peru nemen we toch gewoon de trein naar Schiphol zoals het idee was. Alles verdient een tweede kans toch?