Koh Tao, schildpaddeneiland

Vanochtend wat vroeger aan het ontbijt. Zoals beloofd aan de Thaise dame ben ik nog voor een half uur Thaise voetreflexiologie teruggegaan om precies na te gaan waar de pijnlijke plekken zitten en waar ze naar verwijzen. Als de Thaise dame me aan ziet komen lopen, begint ze te glimlachen. De interesse in waar ze goed in is, haar vak, vindt ze zichtbaar fijn. De twee plekken links blijven ook nu pijnlijk. Van de termen even een foto gemaakt, kende het Engelse woord niet. Thuis nog maar eens opzoeken wat het betekent. Nyah wilde graag mee om de groene thee te proeven. Die kregen we gisteren ook, maar Nyah waren ze per ongeluk vergeten omdat ze haar nagels nog aan het drogen waren. Onder het wachten wordt ze gewenkt door een andere masseuse. Ze kijkt me aan en ik knik dat het ok is. Onder het wachten vlecht ze haar haar in. Ze glundert. Het eindresultaat is mooi. Snel terug, Joerie heeft inmiddels uitgecheckt en de taxi staat al te wachten. We lopen naar een vd medewersters toe van de SaladHut en bedanken haar. Een compliment voor de crew -same shit every day- is echt op zn plaats. Samen met vijf anderen worden we teruggebracht naar de pier.

Bij de pier aangekomen loop ik met Jesse en Nyah het stadje in. Jesse z'n zonnebril uit Bangkok is door het reizen kapot gegaan. Op zoek naar een nieuwe. We bekijken wat winkels en hij ziet er een, samen met een Chelsea tenue. We lopen terug naar Joerie, die heeft het geld. Normaliter bewaak ik de financien, tijdens vakanties is dat Joerie. Doorgaans wil ik de uitgaven graag zelf in de hand houden en managen. Maar in vakantietijd heb ik echt vakantie, mijn hoofd volledig leeg. Mn roots liggen toch bij bankzaken. Samen lopen Joerie en Jesse terug, nu met Yara. Nyah en ik gaan wat rekenen in een schriftje samen. De boot heeft vertraging we moeten nog wat langer geduld hebben dus, welteverstaan wachten we drie uur. Ze zijn hier duidelijk niet van het ' Brabants kwartiertje'. Tijd is hier minder kostbaar, denk ik.

Yara komt enthousiast terug van hun winkelbezoek. Wat wij nu weer hebben meegemaakt, roept ze. Er was een klein Thais meisje dat telkens naar Yara kwam, helemaal toen ze het fototoestel had laten zien. Zelfs toen haar moeder haar had weggehaald, kwam ze weer terug naar Yara. Ze laat me trots twee foto's zien van het meisje die ze zelf maakte.

Als de boot komt, blijkt het een boot van een andere maatschappij te zijn. Volgens mij was de vorige boot gewoon overboekt, zei Joerie. Het zou best kunnen, not delayed waarschijnlijk.  Teleurstellen vd toerist komt maar in weinig Thaise woordenboeken voor. De Thai maakt het mensen graag naar hun zin. Iets negatiefs leggen ze liever positief uit. We gaan als laatste erin, want dan kunnen we er als eerste uit. Dat is een prima plan. Het is 1 uurtje varen, het dek was goed bevallen vorige keer dus we nemen daar nu ook plaats. Yara en Nyah liggen al snel op de grond en vallen in slaap. Na het uur arriveren we bij de pier van Koh Tao en daar is het gezellige drukte met taxichauffeurs. Wij worden opgehaald, das mooi geregeld. Het is niet ver rijden, maar dat kan dan ook niet op een eiland van 3,7 meter breed en 7,6 km lang. Opvallend veel scooters te huur, hetgeen in de boekjes wordt afgeraden. Ook grappig zijn alle "wodka-flessen" gevuld met benzine die je overal ziet staan op etageres. Dat hebben we nog niet eerder gezien. 

Koh Tao kent 11 strandjes, ons resort ligt aan een van die strandjes. Als we binnenkomen zien we al meteen dat dit resort massaler is dan alle voorgaande accommodaties. En ik moet toegeven dat dat toch even een andere gewaarwording is. We kijken elkaar aan en weten meteen wat we bedoelen: wij houden van wat knusser en sfeervoller. Op een camping maakt ons dat normaliter allemaal niet uit, groot of klein. Na een aantal sfeervolle locaties voelt dit hier echter gewoon anders. Het inchecken is zo gebeurd, betalen na het verblijf is nieuw. Als we onze familiebungalow zien, maakt de locatie veel goed. Een ruime veranda, uitzicht op zee en binnen een paar tellen op het strand. Twee glazen puien en als je op bed ligt met alle deuren dicht, hoor je de zee. Dat klinkt lekker. Wederom zeer schoon. Eigenlijk nog nergens niet schoon geweest. Dat is toch wel een vereiste, maar is natuurlijk altijd weer even afwachten.

Op wat fruit en een ijsje na tijdens het wachten op de pier, hebben we niets gegeten 's middags. Dat merken we nu wel. Snel dus op zoek naar een restaurantje. Op het resort doet het restaurant ons denken aan een eetzaal in Turkije of Spanje dus we lopen het resort uit op zoek naar iets sfeervollers. In het gedeelte in Koh Pangan waar we zaten waren niet heel veel winkels en eetlocaties 'naast de deur", hier daarentegen volop keuze. Yara heeft zin in een pasta. Bij een Franse bistro-achtige locatie nemen we plaats. Een knus stekkie met prima eten. Ijsje als toetje en onze buiken zijn weer gevuld. Dit is de eerste en enige locatie zonder ontbijt dus we kijken tijdens het teruglopen goed om ons een. We zien twee tentjes die we gezellig vinden om te gaan ontbijten morgenochtend. De dag is weer voorbijgevlogen, we zijn weer veilig aangekomen waar we moeten zijn.