We reizen verder!

Na een korte slaap staan we vroeg op.. Gisteravond hebben we al uitgecheckt. We gingen natuurlijk weer veel te laat slapen. Nog even een praatje gemaakt met een Nederlandse vrouw uit Amsterdam die onlangs in Guatemala was om als vrijwilligster een weeshuis te helpen met een aantal van haar studenten. Ze geeft leiding op een vwo in het hippe en veelal rijke Amsterdam-Zuid. Ze vertelt wat verhalen overde rijkeluiskinderen en de mentaliteit. Na de zomervakantie komt de oudste van Prins Maurits bij hen op school. De vrouw en haar gezin wonen in West, wat een fijne vrouw met een rustige uitstraling. Van de gastheer hebben we ontbijtpakketjes meegekregen voor onderweg. Ook heeft hij een taxi geregeld zodat we echt om half zeven weg kunnen. Op naar het busstation. 

De busreis duurt een uurtje en wat is het leuk om onderweg te zien hoe de Thaien de dag beginnen. Wat een beweging op straat. Het leven is gewoon op straat. We zien mensen eten, veelal warm eten. Ook zien we nu overal monniken die offers komen halen. Ze krijgen bij de eetstalletjes eten geofferd. Ze dragen allemaal een oranje gewaad met een soort pan voor het voedsel op hun buik. Oude, maar ook jonge mannen en kinderen. Eenmaal in hun leven dient de boeddhistisch opgevoedde man een periode monnik te zijn. Hij mag geen bezittingen hebben dan. Alle monniken lopen ook op blote voeten. Hier en daar hadden we al een monnik gezien, maar nu zien we er veel meer zo s ochtends vroeg. Ook veel schoolgaande kinderen die alleen met de bus naar school reizen, allemaal in uniform. Iedere school een ander uniform. Bij binnenkomst worden ze begroet en wordt hun kleding gecheckt. Toch heeft een uniform ook z'n voordelen. Het verschil tussen arm en rijk is minder zichtbaar, iedereen is gelijk. Je kunt hier naar school als je ouders een uniform kunnen betalen.

Denk even terug aan gisteravond toen we met onze Magnums in de hand langs wat krotjes liepen. Ze trokken al eerder m'n aandacht, in het eerste krotje woont een klein kindje. Ineens voel ik me wat schuldig. Hier loop ik dan met m'n Magnum en dat kindje heeft veel kans op een uitzichtloos bestaan. Zal ik teruglopen voor wat eten en dit afgeven? Zal ik wat geld geven? We lopen toch door, dat zal immers hun leven niet veranderen. De enige zes krotjes die we de afgelopen dagen zagen, maar zo klein en wat nu als het dagen regent tijdens het regenseizoen?

We zijn aangekomen in BanPong. Op zoek naar het treinstation! We lopen met onze bagage door de straten. Het avontuurlijke van reizen, niet precies weten wat op je pad komt en waar je moet zijn. Mijn eigen reisleider heeft een goed richtingsgevoel dus we zijn er zo. Een treinstation uit de jaren vijftig ofzo. Oud, handmatige wissels en treinen die echt oud zijn. Joerie verzoekt om tweedeklas kaartjes, maar ontvangt derdeklas kaartjes. De trein is te laat, we kopen wat fruit en drinken en wachten. Als we instappen ziende snel dat derdeklas prima is. De kinderen willen wat puzzelen, maar al snel zeggen ze toch liever te gaan slapen. Ze slapen bijna de hele 3,5 uur. 

Als we er zijn weer een nieuwe manier van vervoer, achterin de bak van een auto met koffers en al. Hoeveel manieren van vervoer hebben ze hier wel niet?
We komen aan bij twee minihuisjes, een locatie dichtbij het strand. Het is eb en kleurrijke vissersboten liggen nu op het strand. Overal kleine krabjes, dus daar gaan onze jagers weer. De dames gaan zwemmen bij een ander resort, wij drinken er wat met Jesse.
Daarna besluiten we een hapje te eten. Heerlijk roergebakken garnalen,Joerie een gerecht met kip. Na de te hete curry van gisteren gaan de kids voor veilig. We raken aan de praat met een Nederlands gezin dat hier jaren gewoond is. Ze adviseren de boottocht naar MonkeyIsland dus die regelen we voor morgen. De kids hebben er zin in!