Quad biking door de woestijn met educatie

Lieve allemaal,

We hebben vannacht met vieren in 1 tent geslapen. Yara verliest haar dekens in d'r slaap dus wilt ze kijken of ze met Nyah in de aanelkaar geritste slaapzakken kan. Daar lagen we dan met vieren knus bijelkaar. Selfie vergeten te maken, maar dat gaan we zeker nog doen. Als Yara wakker wordt, heeft ze heerlijk geslapen. Niet wakker geworden en lekker tegen Nyah aangelegen die het in bed altijd warm heeft. Even een knuffelmoment met m'n dames. Heerlijk! Maar dan moeten we opschieten want we moeten op tijd bij Fanie zijn. Snel een cracker en wat drinken en dan pakken we alles weer in.

Fanie van Kuiseb Adventures begint met een uitleg over de Namib dessert. Hoe zij zich in de loop der tijden heeft verplaatst naar het noorden. Heel langzaam schuift de woestijn steeds een beetje op. Maar ook over de volkeren die er leefden en niet onbelangrijk hoe zij aan hun eten kwamen. In eerste instantie was er genoeg eten in het noorden van de woestijn, de vruchten van de planten, vis uit de naastgelegen zee en het wild dat zich rondom de rivierbedding van de Kuiseb verzamelde. Maar dat veranderde in de loop der tijd. The Namib Dessert is de enige woestijn ter wereld die rechtstreeks aan de zee grenst.

Na de uitleg mogen we allemaal een quad uitkiezen. Nyah wilt in eerste instantie ook zelf, en dat mag ook. Na enkele meters krijgt zij het vertrouwen/gevoel niet dat ze het kan en besluit toch maar bij papa voorop te gaan. Achteraf maar goed ook want we gaan toch van steile hellingen af...

De eerste paar km is het even wennen. Snelheid, remmen, bochten maken en rekening houden met degene die voor je rijdt. Dan krijgen we even wat basisvaardigheden in het quadrijden aangeleerd. Steile hellingen af en steile hellingen op. We moeten tien keer oefenen. De duinen in de woestijn zijn het echte werk, zon 70 a 80 meter hoog, mul zand.
Maar al snel krijgen we vertrouwen en worden de grenzen verlegd. Vol gas door de woestijn crossen, lachende gezichten bij de kinderen! En de hele tijd: "wat gaaf!", "echt gaaf!" en een aantal variaties daarop. En ik moet zeggen... ik vond het canyoing in Oostenrijk en Frankrijk gaaf, maar dit was echt vet.... om maar in de termen van de kinderen te praten.

We stoppen diverse momenten voor de woestijn educatie. De toktok kever wordt gezocht en gevonden, een mannetje en vrouwtje. Ze leven onder de grond en in de ochtendnevel richten ze hun achterste naar beneden om vocht op te vangen. De plant met de nara vrucht eraan wordt bekeken. En alle springbokken en jakhalsen vinden deze zeer gezonde vrucht zo lekker dat Fanie nog nooit een rijp exemplaar heeft kunnen opeten. De vrucht ziet er nu groen uit. We gaan naar een plek waar 2000 jaar geleden de olifanten nog liepen, de voetsporen van een moeder met haar jong zijn duidelijk zichtbaar evenals de afdrukken van giraffenpoten, elanden ed. De modder/klei is destijds versteend. Nu ligt er ook weer een laag zand op dat al vastgeplakt zit en welke straks ook weer versteend. Fossielen genoeg. Gisteren zag Fanie hier vlakbij een woestijn slangetje, daar gaan we naar op zoek. En we vinden hem! Hij kan bijten, je voelt je een dag niet lekker maar dan zal het snel weer goed gaan. Joerie neemt een foto en schrikt op als dat kleine slangetje van zon 20-25 cm ineens z'n kop richting de lens beweegt. Verderop gaan we een hele steile helling af naar beneden. En daarbovenop, hard crossend, is het koud, vandaar dat we warme kleren moesten aantrekken. Tijdens de uitleg is het snikheet, dan pas voel je de warmte van de woestijn. Als we de steile helling getrotseerd hebben, stoppen we. Fanie gaat graven... Hij voelt aan het zand. Waar het zand harder aanvoelt, zit vers water gefilterd door het zand. Kraakhelder. We nemen allen een slokje... niets mis mee. Alle mensen uit Walvisbaai en de helft van de inwoners van Swakopmund worden voorzien van water uit de woestijn. Verser als dit kan niet volgens hem. Ik sla het stukje nu over van de begraafplaats van de oude stammen. Men groef een gat en omwikkeld in modder propte ze het dode lichaam erin. Telkens legt de woestijn weer een ander stukje van de begraafplaats bloot. We zien botten van dieren, mensen vooral kinderen en vissen. Een stukje woestijn omgetoverd tot begraafplaats midden tussen de zandduinen. Verder komen we een groepje springbokken tegen. De jakhals en de hyena leven hier ook. Die spotten we helaas nu niet. Vooral de langharige hyena had Jesse graag gezien. Het was echt een topexcursie, een aanrader voor iedereen die iets ruigs wilt combineren met educatie. Wil, jij had het geweldig gevonden, je had er bij moeten zijn. Volgens ons was dit helemaal jouw ding.. en dat quadrijden was dan ook goed gekomen, want wij hadden wel op oma gewacht. Of oma had ons verrast.

Om half twee zijn we weer terug bij de auto. Zon 180 km te gaan, nog wat boodschappen doen, pinnen en tanken. Op naar Walvusbaai. Weer een heel ander uitzicht dan gisteren tijdens de route. Links de ruige zee en rechts zand. We rijden de kuststrook af langs Skeleton coast waar we bij een scheepswrak stoppen. Onderweg bellen we vast naar onze volgende slaapplek. We willen graag uit eten vanavond. Of we nog een tafel kunnen reserveren? Ja hoor geen probleem.

Onderweg komen we twee houten planken tegen vol met zoutkristallen. In een potje ertussenin kun je geld stoppen. Dat doen we! We nemen een zoutkristalblok mee. De homeopaat zal dit Namibische zout vast bestempelen als goed voor Nyah! Blijkbaar zijn we net langs een zoutmijn gereden zo'n 16 km voor de Cape cross lodge.

Bij de campsite aangekomen eerst een lekkere douche. Daarna in de lodge napraten over de activiteit van vandaag onder het genot van wat eten. Das gezellig met onze drie pubers.

Op naar morgen,
X