De terugtocht is begonnen!
Blijf op de hoogte en volg Bianca
30 Augustus 2016 | Botswana, Ghanzi
Lieve papa,
Zo verwacht dat je niets bijzonders te horen had gekregen afgelopen vrijdag. Na vier/vijf dagen in the middle of nowhere te zijn geweest zonder internet of telefoonverbinding stappen we rond de middag net voor Maun een gezellig uitziend café binnen. Voor een goede kop cappuccino. Leuke tent, er zijn boven danslessen bezig en er staat ook een podium.
Na de bestelling te hebben doorgegeven, besluiten we gelijk maar te lunchen hier gezien de keuzes op de kaart. Jesse wilt vlees, na vier dagen vleesloos eten. De kids alledrie een hamburger met friet. En telkens als we ergens gaan lunchen of dineren zie je aan hun gezichtjes dat ze dat bijzonder vinden. We zien dat er WiFi is. Het eerste dat in ons opkomt...jou bellen. Had nu sowieso gekund, want ook de telefoon heeft nu weer bereik. Jesse opent z'n berichten en heeft een berichtje van Lars: opa is afgelopen vrijdag overleden. Jeetje dat is snel gegaan, niet verwacht. Ik app meteen Angelique en regel via ons Naat dat er een bloemetje wordt afgegeven de dag voor de crematie. Sorry dat we er niet zijn nu. Erg vervelend, ook voor Lars. Meteen daarna, gewoon effe checken bij jou of de uitslag afgelopen vrijdag inderdaad goed was. Yara is de eerste die je via whatsapp probeert te bellen. Het lukt gelukkig. Of je mij even mag, is meteen het antwoord op haar vraag of alles goed was. Dan weet ik al dat er iets is. Je vertelt me, een beetje hakkelig, dat je waardes verdubbeld zijn. He? Verdubbeld? Dat is een complete nare wending. Voor de arts ook, zei je. Het is, als ik het goed begrepen heb, niet-muteerbare CLL. Een zeldzamere variant. Tja, het gaat dus echt tegen zitten, spookt meteen door m'n hoofd. Het eerste dat in me opkomt, is de vraag: wat doet dat met jouw levensverwachting? Mogelijkheden? Die vraag heb jij ook gesteld. Het antwoord was nu: niet veel. Hij kan er niet veel over zeggen. Als hij zich bij een waarde van 100 afvraagt of hij misschien toch moet behandelen en jouw waardes verdubbelen in 6 weken van ca 14 naar rond de 28. Ja dan kunnen we allemaal rekenen dat dat niet goed is. De kinderen en Joerie zien hoe ik even verderop sta te bellen met je en dat het niet pluis is. De arts gaat om diezelfde reden jou bespreken in een moleculair overleg met specialisten van een ander ziekenhuis. Ook met de vraag of toch niet met een behandeling gestart moet worden. Nadeel: met deze vorm is bewezen dat hoe later starten, hoe beter het is. Jouw lichaam kan namelijk eerder resistent worden voor de behandelingen met deze vorm. De uitslag strookt met hoe je je voelde, geef je aan. De bulten zijn ook gegroeid. Jeetje pap, na het tweede gesprek dacht ik echt: je kan nog jaaaaren mee. Het gaf me hoop. Waarom wist hij niet eerder dat jij deze zeldzame variant hebt? Nu is hoop toch weer vrees geworden. Nu al behandelen, zou dus geen goed teken zijn. Biedt dat "ruimte" voor de toekomst? Kunnen we dan genoeg kwalitatieve tijd "kopen"? Pap, wat zal je bang zijn en onzeker. 63 pap, met 10 jaar erbij in redelijk goede gesteldheid zou ik kunnen leven. Jij op dit moment ook schat ik in. Nu voelt het alsof dat nog maar de vraag is. Maar misschien is dat wel te negatief gedacht. Ohh papa, wat kunnen we doen? Ga je met me mee naar de homeopaat? Het is kansen grijpen nu.
Jij en mama hebben een vakantie naar Portugal geboekt. De dag na onze terugkomst breng ik jullie naar Eindhoven airport. Alle momenten nemen die je kunt pap. Feit is, vrees ik, dat je vermoeidheid meer zal toenemen. Dachten we aanvankelijk in een langzaam tempo, nu misschien wel rapper als gehoopt en verwacht door mij.
Pap, wederom afwachten. Ditmaal tot vrijdag 7 oktober. 6 verschrikkelijk lange weken, vooral voor jou en mama.
Ik houd me vast aan de woorden van tante Ria; "Ome Jan zegt dat het jouw tijd nog niet is". Pap, hoop doet leven. Blijf hopen en carpe diem. Ook al lijkt jouw leven nu weer meer eindig... eindig kan ook nog heel lang duren.
Joerie en ik opperen het idee na het weggaan uit het café om nog een vlucht over de Okavango Delta te maken. Jesse en ik gaan kijken tot waar er dan wordt gevlogen. We besluiten toch niet te gaan. Het is tot aan het begin en wij zouden naar de main channel willen. Terug naar Maun. Spelletje Catan. Nyah is blij met de foto van haar boeken. Dank daarvoor. Ze is gerustgesteld nu.
Pap, alles is goed hier. Meer dan goed. Iedere dag verwondering over iets nieuws. We zijn op de terugweg. Bijna zondag, dan drinken we iets: op het leven!
Dikke knuffel, ook voor mama.
Ik hou van je, zal toch blijven genieten hier van deze mega gave ervaring ondanks dit bericht en denk zeker aan je.
Geen zorgen meer om ons. De spannendste avonturen zijn inmiddels geweest.
X
Zo verwacht dat je niets bijzonders te horen had gekregen afgelopen vrijdag. Na vier/vijf dagen in the middle of nowhere te zijn geweest zonder internet of telefoonverbinding stappen we rond de middag net voor Maun een gezellig uitziend café binnen. Voor een goede kop cappuccino. Leuke tent, er zijn boven danslessen bezig en er staat ook een podium.
Na de bestelling te hebben doorgegeven, besluiten we gelijk maar te lunchen hier gezien de keuzes op de kaart. Jesse wilt vlees, na vier dagen vleesloos eten. De kids alledrie een hamburger met friet. En telkens als we ergens gaan lunchen of dineren zie je aan hun gezichtjes dat ze dat bijzonder vinden. We zien dat er WiFi is. Het eerste dat in ons opkomt...jou bellen. Had nu sowieso gekund, want ook de telefoon heeft nu weer bereik. Jesse opent z'n berichten en heeft een berichtje van Lars: opa is afgelopen vrijdag overleden. Jeetje dat is snel gegaan, niet verwacht. Ik app meteen Angelique en regel via ons Naat dat er een bloemetje wordt afgegeven de dag voor de crematie. Sorry dat we er niet zijn nu. Erg vervelend, ook voor Lars. Meteen daarna, gewoon effe checken bij jou of de uitslag afgelopen vrijdag inderdaad goed was. Yara is de eerste die je via whatsapp probeert te bellen. Het lukt gelukkig. Of je mij even mag, is meteen het antwoord op haar vraag of alles goed was. Dan weet ik al dat er iets is. Je vertelt me, een beetje hakkelig, dat je waardes verdubbeld zijn. He? Verdubbeld? Dat is een complete nare wending. Voor de arts ook, zei je. Het is, als ik het goed begrepen heb, niet-muteerbare CLL. Een zeldzamere variant. Tja, het gaat dus echt tegen zitten, spookt meteen door m'n hoofd. Het eerste dat in me opkomt, is de vraag: wat doet dat met jouw levensverwachting? Mogelijkheden? Die vraag heb jij ook gesteld. Het antwoord was nu: niet veel. Hij kan er niet veel over zeggen. Als hij zich bij een waarde van 100 afvraagt of hij misschien toch moet behandelen en jouw waardes verdubbelen in 6 weken van ca 14 naar rond de 28. Ja dan kunnen we allemaal rekenen dat dat niet goed is. De kinderen en Joerie zien hoe ik even verderop sta te bellen met je en dat het niet pluis is. De arts gaat om diezelfde reden jou bespreken in een moleculair overleg met specialisten van een ander ziekenhuis. Ook met de vraag of toch niet met een behandeling gestart moet worden. Nadeel: met deze vorm is bewezen dat hoe later starten, hoe beter het is. Jouw lichaam kan namelijk eerder resistent worden voor de behandelingen met deze vorm. De uitslag strookt met hoe je je voelde, geef je aan. De bulten zijn ook gegroeid. Jeetje pap, na het tweede gesprek dacht ik echt: je kan nog jaaaaren mee. Het gaf me hoop. Waarom wist hij niet eerder dat jij deze zeldzame variant hebt? Nu is hoop toch weer vrees geworden. Nu al behandelen, zou dus geen goed teken zijn. Biedt dat "ruimte" voor de toekomst? Kunnen we dan genoeg kwalitatieve tijd "kopen"? Pap, wat zal je bang zijn en onzeker. 63 pap, met 10 jaar erbij in redelijk goede gesteldheid zou ik kunnen leven. Jij op dit moment ook schat ik in. Nu voelt het alsof dat nog maar de vraag is. Maar misschien is dat wel te negatief gedacht. Ohh papa, wat kunnen we doen? Ga je met me mee naar de homeopaat? Het is kansen grijpen nu.
Jij en mama hebben een vakantie naar Portugal geboekt. De dag na onze terugkomst breng ik jullie naar Eindhoven airport. Alle momenten nemen die je kunt pap. Feit is, vrees ik, dat je vermoeidheid meer zal toenemen. Dachten we aanvankelijk in een langzaam tempo, nu misschien wel rapper als gehoopt en verwacht door mij.
Pap, wederom afwachten. Ditmaal tot vrijdag 7 oktober. 6 verschrikkelijk lange weken, vooral voor jou en mama.
Ik houd me vast aan de woorden van tante Ria; "Ome Jan zegt dat het jouw tijd nog niet is". Pap, hoop doet leven. Blijf hopen en carpe diem. Ook al lijkt jouw leven nu weer meer eindig... eindig kan ook nog heel lang duren.
Joerie en ik opperen het idee na het weggaan uit het café om nog een vlucht over de Okavango Delta te maken. Jesse en ik gaan kijken tot waar er dan wordt gevlogen. We besluiten toch niet te gaan. Het is tot aan het begin en wij zouden naar de main channel willen. Terug naar Maun. Spelletje Catan. Nyah is blij met de foto van haar boeken. Dank daarvoor. Ze is gerustgesteld nu.
Pap, alles is goed hier. Meer dan goed. Iedere dag verwondering over iets nieuws. We zijn op de terugweg. Bijna zondag, dan drinken we iets: op het leven!
Dikke knuffel, ook voor mama.
Ik hou van je, zal toch blijven genieten hier van deze mega gave ervaring ondanks dit bericht en denk zeker aan je.
Geen zorgen meer om ons. De spannendste avonturen zijn inmiddels geweest.
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
