De grens over naar Harnas Wildlife Foundation

Lieve allemaal,

De dag begint gezellig en druk als we om zeven uur op staan. Ik weet niet wat de dames aan het doen zijn, maar het lijkt alsof ze de daktent afbreken. De volumeknop staat op luid en er wordt gelachen. Met het goede been wordt er uit bed gestapt.

Kopje thee, kids kopje bouillon en een schaaltje yoghurt. Daarna besluiten we te gaan tanken en wat laatste boodschappen te doen van de laatste Botswana Pula's. We worden al lachend naar de juiste pomp gewuifd. Wat een goedlachse dame. Joerie stapt uit en maakt een praatje terwijl zij de tank vol gooit. Over en weer hoor ik vragen gesteld worden. Ze blijkt van de San Bosjesmannen af te stammen. Als kind leefde ze in de Kalahari woestijn een nomaden/jagersbestaan. De regering van Botswana stimuleert echter dat de San mensen scholing krijgen en probeert ze daarna in de stad te houden. Doel hiervan zou natuurbehoud zijn, maar niet in de gaten hebbende? dat de San cultuur en wat ze weten dan verloren gaat. Thakadu bood ook een excursie aan naar de San. Ik had Yara het idee geopperd om daar samen naartoe te gaan gezien haar grote interesse in mensen en cultuur, maar dat was niet mogelijk omdat ze zijn vertrokken. We horen nu van deze dame dat ze haar familie, nog wel originele San, twee keer per jaar bezoekt. Ze moet drie dagen lopen om bij hen te komen. Er kunnen geen auto's komen. Ze kent ook maar 1 route. Na het gezellig onderhoud en een ruime afronding van fooi naar boven rijden we naar de Spar voor wat laatste dingetjes. Daarna is er geld over. Ik opper het idee om de goedlachse San vrouw een mooie dag te geven. "O ja, dat doen we", de dames zijn helemaal enthousiast. Omgerekend misschien EUR 40, maar dit is voor haar een half maandsalaris. Joerie had het namelijk met haar over salaris en werktijden gehad. Dus we rijden weer terug naar het benzinestation. We stoppen aan de rand. Joerie stapt uit en vraagt haar of hij van de wc gebruik mag maken. Ze loopt, nog even vrolijk, mee. Yara, Nyah en Jesse lopen ook mee. Vlak voor het toilet zie ik dat ze stoppen. Yara zou het geld geven. Zelf heeft ze bedacht wat ze gaat zeggen: "We are leaving Botswana and you were so nice to us so we want to give you this". Hoe het precies gaat, zie ik niet vanuit de auto maar ik zie wel dat ze aan het springen is (haar gezicht kan ik niet zien). Ze komt aan rennen en haar gezicht spreekt nu boekdelen. Enthousiast zie ik haar tegen haar collega's praten. Ons buikgevoel zei dat deze dame oprecht interesse ook in ons had tijdens het eerste gesprekje bij het tanken. En of dat dan de waarheid is of niet, dat weten we niet, maar maakt niets uit. Ze is zichtbaar blij en dat is fijn om te zien. Zelfs Jesse kon een lach niet onderdrukken tijdens het springen van de vrouw zag ik. De dames glimlachten van oor tot oor. Blijkbaar had ze hen al springend omhelsd. "Dat voelt goed", zegt Yara. "Geven is vaak ook leuker dan krijgen". Zij blij, wij blij, win-win zou ik zeggen.

We komen vooral veel struisvogels tegen langs de weg. Ondertussen zoeken we in het boek wat meer informatie op over de San. Ongeveer 1000 traditionele San zijn er nog over. Ze leven van de jacht en met name het vocht uit de wilde meloenen. Dat vocht bewaren ze ook in struisvogeleieren voor drogere tijden. Ze trekken rond in de woestijn en ze kennen van honderden planten, bomen, kruiden en dieren de medicinale toepassing. Dat laatste intregeert me met papa en Nyah in m'n achterhoofd. Helaas is er in de huidige wetenschap geen oog voor medicatie vanuit dit oogpunt. En drie dagen lopen en met haar als gids de Kalahari in lijkt me een gave uitdaging, maar de tijd is om. Toch blijft het in m'n hoofd hangen. Dat zou ik wel kunnen regelen mer haar toch?

Eigenlijk zijn alle grensovergangen goed verlopen. Je bent meer tijd kwijt aan een formuliertje invullen dan aan wachten. We verlaten Botswana om Namibie weer in te gaan. En dan komen de woorden van Joerie toch nog van pas:"I am a collegue". Kregen we toch bijna een boete voor vijf voor het niet dragen van de gordel. En dat niet dragen van de gordel was, omdat we 10 meter verder weer moesten stoppen om het grenskantoor van Namibië weer in te stappen. Maar ja, hij had een punt. Dus als hij echt gecharged had, hadden we geen poot om op te staan.

"Zo", zegt Yara. "Dat ziet er nog eens professioneel uit" als we de poort van Harnas Wildlife Foundation binnen rijden. De juiste benaming inderdaad. Het ziet er eigenlijk vrij Europees uit. Na de poort rijden we 12 km om bij de ingang te komen. De kinderen kijken uit naar deze excursie en dit verblijf. Als we naar de receptie lopen, komen we door een mooi aangelegde tuin met verschillende dieren mangoestes, springbokken, schildpadden die over het pad lopen, krokodillen, konijnen, noem maar op. Achter een hek zien we zo'n 5 "tamme" cheeta's en verderop een luipaard. Achter ons horen we leeuwen. Veelal opgevangen dieren. Ze verblijven hier, omdat ze gewond zijn geraakt, verlaten zijn door moeder of ziek zijn. Joerie en ik moeten echter nog een klusje klaren: de auto leeg en wat schoon maken. Morgen gaan we ons "huisje" inleveren. Geen spijt van de keuze: stoere stevige auto met grotere daktenten dan normaal. Vrij jonge auto met weinig kilometers. En wat reed ie heerlijk! We hebben hem net laten wassen om hem weer keurig in te leveren. Tja, een Afrikaanse wasbeurt is geen carwash waar je je auto in kunt rijden en waar hij een paar minuten later weer blinkend uitkomt. Nee, het zijn vier houten palen met iets van plastic erover waaronder je je auto parkeert. Dan komen ze met een brandweerslang zonder spuitmond om hem af te spuiten. Als vervanging voor de spuitmond proberen ze een plastic tasje. Dat gaat helaas telkens mis! Joerie staat naast de auto het tafereel gade te slaan, wij vieren blijven in de auto zitten. Joerie houdt z'n hand bedenkelijk voor z'n gezicht en lacht een beetje. Ik denk dat het verwondering is over de wijze waarop dit allemaal gaat. Ze zijn er een half uur zoet mee. Met handdoeken drogen ze de auto af. Dit alles voor EUR 2,40 ofzo.

Yara en Nyah hebben zich een uurtje bij de dieren vermaakt. We hebben net visite gehad van een struisvogel. Ze komen ons halen, want dit moeten we echt zien: de cheetah's die dichtbij liggen en twee aapjes van een week of vier die met een luiertje aan de fles krijgen. Een uur zitten we op het gras. We maken een praatje met de vrijwilligster die de aapjes de fles geeft en als vanzelf komen de kleine aapjes daarna ook bij onze dames snuffelen. Uiteindelijk zitten ze bij hen op schoot met fles en al. Tja, dat vinden ze natuurlijk helemaal geweldig. Aapjes met luiertjes die de fles krijgen, net echte baby's.

We eten in het restaurant. Eten wat de pot schaft. Het smaakt prima. De ambiance in het restaurant is erg sfeervol. De chefkok komt vooraf een praatje maken. Dat korte praatje is eigenlijk zo gezellig dat we na het eten nog een uur met hem en een collega napraten. Over de cultuurverschillen, gelijkenissen, Europa en Afrika.

Laatste nachtje in onze daktenten. Ik ga het samenwerken tijdens het opzetten van de tent en het slapen tussen alle dierengeluiden missen.

Truste x