Ontdekken op weg naar Sesriem Canyon

Lieve allemaal,

Vandaag op weg naar Sesriem Canyon:
De Sesriem canyon is een belangrijke toeristische attractie. De canyon van de Tsauchab rivier is meer dan 1 km lang en meer dan 30 meter breed. Het water heeft de rotsen in schitterende vormen uitgesneden. Sesriem heeft z'n naam te danken aan de canyon. Een groep Afrikanen was in de tweede helft van de 19e op doortocht door Namibië toen zij bij deze kloof aankwamen. Daar moesten zij zes ossenriemen aanelkaar knopen om water te halen, Sesriem.

Het verloop van de dag:
De eerste nacht in de daktenten was eigenlijk meer dan prima. Geen kou gehad en het was doodstil bij Capricorn Restcamp. Rond half drie hoor ik de rits van de andere tent open gaan. Jesse moet plassen, mooi moment voor Nyah en Joerie om ook even de Melkweg boven ons te bekijken. De sterren lichten de hemel op.

Snel weer terug de tent in om nog een paar uurtjes slaap te pakken. Rond kwart acht ontwaken we dan weer. Gisteravond niet meer gedoucht dus we besluiten de dag fris te beginnen. En boven verwachting: een warme en schone douche. Geen voordehandliggende locatie is Capricorn Restcamp. Maar als je een plek zoekt om de eerste reisdag van Windhoek naar Soussus wat korter te maken dan is deze locatie van een behulpzame Duitser meer dan prima. Daarna maken we samen het ontbijt klaar. Niemand moppert, iedereen pakt een taak op, zelfs uit zichzelf. Daar zitten we dan om 9 uur 's ochtends in the middle of nowhere op onze campingstoeltjes aan een heerlijk ontbijt. Wat een luxe dan als je dat vergelijkt met de leefomstandigheden in het kleine plaatsje Rietoog gisteren waar een sober huisje stond met amper meubels erin. En waar een bordje stond: hier heerst aids.

Als alles ingepakt is, vervolgen we de reis. Op naar Sesriem Canyon!
Twee uurtjes rijden. We maken er een gezellige rit van. Yara gaat voorin. Mama en Nyah doen een woordzoeker achterin de auto. We zijn nog maar net onderweg als we al besluiten te stoppen. Een boom met de mooie vogelnestjes staat nu langs de kant van de weg. De nestjes vielen gisteren al op maar toen waren ze verder weg. Hup, stoppen en auto uit! Daar staan we dan met vijven de tak met de wevernestjes langzaam naar beneden te halen. Wat een kunstwerk zo'n nest. "Een nieuwe Evie", roept Jesse. Geen vogels. Yara heeft een goed idee: we maken een foto op de weg van onze schaduwen. Resultaat is grappig. Midden op een 80 km gravelweg wordt een serie foto's geschoten. Grappig moment, iedereen vrolijk. Als we met de auto weer een paar kilometer hebben gereden, stoppen we weer: botten van een wrattenzwijn langs de weg. Ook die willen ze wel van dichtbij bekijken. Telkens laat de auto een stofwolk achter zich. We hebben het erover dat de verwachting die we van Afrika hadden, dat daar nu al aan voldaan is. Jesse en Yara vinden het natuurlijk te gek als we later het groot wild in grote getale tegenkomen, maar deze weg -dor en droog met z'n stof- dat vinden zij al Afrika en mooi. De navigatie heeft volgens mij geen tracks4Africa erop zitten, want alles dat we intoetsen kent ie niet. Dus vertrouwen we op een app die Joerie gedownload heeft thuis.

Jesse geeft ons gedurende de rit echt biologie- en aardrijkskunde. Voel me af en toe gewoon dom als hij dingen vertelt waarvan ik denk: ach ja, dat zit zo... natuurlijk. Vast ook eens gehad maar mijn interesse had het toen niet, die van hem wel. Zo brengt hij een takje bij een plasstop mee -lees deur open, uitstappen, en broek naar beneden gewoon op de weg-. Hij vertelt waarom de bladeren krom zijn en veel hars/wax hebben en weet feilloos uit te leggen waar de droge rivierbeddingen liggen. Als hij zegt: "ach, het klopt gewoon wat er in m'n schoolboeken staat", lach ik wat in mezelf. Verwondering dat hetgeen dat in de studieboeken staat klopt...het moet niet gekker worden. We merken dat de kinderen ondanks het rijden genieten. Ze kletsen er vrolijk op los en staan echt als kleine kinderen verwonderd en geïnteresseerd te kijken als we tijdens de stoppen dingen bekijken. Zo stoppen we nog bij een uitgebrande bus die langs de weg staat en als we een paadje zien naar een hele mooie boom die een beetje eenzaam op een grote vlakte staat. Dit is reizen voor ons, gewoon ontdekken en stoppen onderweg. Kijken, ruiken, voelen maar bovenal ervaren. Alles nemen ze in zich op. In ieder geval de twee oudsten. En Nyah, degene die er het minst mee bezig was, is gewoon lekker Nyah. Doet gewoon vrolijk mee, maakt foto's, helpt mee en geniet van de momenten dat ze met d'r grote broer of zus alleen op de foto mag en ze haar helpen. Zag op tegen het slapen in de daktent, maar rept er met geen woord over en is lekker enthousiast. Ruim 3,5 week bij papa en mama in de daktent logeren vindt ze eigenlijk heel knus.

Ook als we haar bombarderen tot dierenspotter glundert ze. Haar zintuigen zijn bovengemiddeld ontwikkeld en dat ervaren we vandaag weer. Zij ziet de blauwe gnoes, de springbokken en de gemsbokken als eerst. Dat hebben we nodig als we naar het noorden trekken om daar de leeuwen en luipaarden te spotten. Dus Nyah, ga zo door! We besluiten ze alledrie in een raam te laten zitten met hun bovenlijf naar buiten. Joerie rijdt en de wind waait hard door hun haren: lachen met drieën!

We kiezen er vandaag voor om naar de Sesriem Canyon te gaan, gelegen vlakbij Soussus Oasis campsite. De 140 liter tank van onze Toyota Hillux wordt voor het eerst volgetankt. We weten dat we morgen zo'n 200 km niets en niemand zullen tegen komen namelijk. Vrolijke Afrikanen die gezellig een praatje maken en behulpzaam uitleggen wat en hoe. We lunchen hier snel, de kids kiezen iets lekkers uit, daarna een ijsje en op naar de canyon. Die is maar 4 km verderop.

De man bij de ingang is ons goed gezind. Aardigheid kost niets en dat zorgt er nu voor dat hij ons gewoon gratis toegang tot het park verleent. Wat een enorme canyon! We besluiten -op slippers, niet aan gedacht om nu dichte schoenen aan te doen.... beetje dom- de canyon naar beneden af te dalen en een stuk de canyon in te lopen. We volgen de pijl "water". Als we op de plek met water aankomen, is de hoeveelheid een deceptie. Maar de canyon zelf als je daaronderin loopt overweldigend.

Daarna lekker naar de campsite. Ditmaal hebben we een zwembad. Nyah wilt wel zwemmen, wij vinden een verfrissende duik ook wel lekker. Zo.... en verfrissend was het. Ijskoud door de wind, toch springen we er alle vijf in. Even lachen en gek doen met vijven en we maken best wat geluid dus ik verontschuldig me tegenover twee mensen die ook bij het zwembad zitten. Ze lachen en wuiven het weg.

We hebben ditmaal een rieten onderdak waar we kunnen eten en eigen douche met weer warm water en een wc en afwasgedeelte. Ook nu wordt er meegeholpen. Ondertussen douchen we om de beurt. Daarna gaan de kids met de tomatensalade beginnen. De dames snijden alle ingrediënten en bij gebrek aan een schaal gebruiken ze een pan als schaal. Aardappels erbij en worstjes op de braai. Wederom heeft iedereen honger. Net als gisteren eindigen we met marshmallows rondom een kampvuur ditmaal. We eten ook meteen de gekochte bananenchips op. Daarna proberen Yara en Nyah nog in de WiFi te komen. Dit lukt echter pas als we naar bed gaan. Nog een spelletje regenwormen samen waarna we alles weer opruimen zodat we vannacht heel vroeg kunnen vertrekken om de zonsopkomst bij de rode zand duinen mee te maken.

Voor onze plek zien we in het donker nog wat springbokken en een soort jakhals lopen. Daar staan ze dan gedrieën met zaklampen de donkere vlakte af te speuren.... dit zorgt voor nog wat opwinding voordat ze aan de nachtrust gaan beginnen.

Het is nu tien uur. Iedereen heeft z'n ogen dicht gedaan. Hoor de kraan of iets anders druppelen en verder is het doodstil.

Welterusten,
X