I can fly!

Gisteravond laat nog snel het raften geboekt en het paragliden! Nu fingers crossed dat het weer meewerkt. In tegenstelling tot het verblijf in Italie, zijn we hier van 's ochtends tot 's avonds bezig. De dagen vliegen hierdoor ook voorbij, Vanochtend hup uit bed, badkleding weer aan, snel ontbijten (de yoghurt is trouwens overheerlijk en de witte kaiserbroodjes ook) en weer de auto in. De gekozen verblijfplaats blijkt achteraf echt perfect. We hoeven niet verder dan 20 km te rijden voor we bij welke activiteit dan ook arriveren. Ook vandaag zijn we weer de eersten. In het supergezellige plaatsje Zell am See, waar de familie Porsche woont en alle skiliften bezit, super-de-luxe, is het al aardig druk zo vroeg in de ochtend. In de winter is de hele Zellersee kennelijk bedekt met een dikke ijslaag, kun je erop schaatsen en staan er overal gezellige kraampjes op het ijs en muziek. Die sfeer kunnen we ons helemaal inbeelden. Zal vast machtig mooi en reuze sfeervol zijn. Wintersport en Oostenrijk is onlosmakelijk aan elkaar verbonden en dat met veel sfeer. We stappen in de bus bij onze Engelse chauffeur, die al 26 jaar in Oostenrijk werkt. Leuke vent, typische outdoorman! Joerie met onze auto achter het busje aan. Even later parkeren we de auto buiten het centrum op een gratis parkeerterrein en stapt ook Joerie in. Het is best wel even rijden naar het startpunt, maar de tijd vliegt voorbij. In de bus zitten namelijk een moeder Dettie en haar twee zoons die ook mee gaan raften. Ze hebben een boerderij en daarom is haar man nog thuis. Er volgt een gezellig gesprek over het boerenleven. Gezellig, maar als ik het opschrijf, denk ik aan de gesprekken die ik weleens met Jeroen en ons Naat heb haha, over dat mensen altijd heel graag over zichzelf praten. Dat gebeurt hier eigenlijk ook, heb er geen last van, maar realiseer het me nu wel.

Erg goed geregeld is het allemaal. Het vervoer, de omkleedplaats, de aanpak.
Er varen 4 raftboten weg, allen met 8 personen en een gids. Onze gids heet Marijn, een Nederlandse jongen die twee jaar als raftgids op de rivier Salach werkt. In de winter geeft hij skiles. Daarvoor in Frankrijk gewerkt als raftgids. Nederlands, dat vinden de meiden fijn. De instructie wordt echter voor de gehele groep in het Duits-Engels gegeven. Commando's worden doorgenomen en wat te doen als je onverhoopt uit de boot valt. Als we het daarna vertalen voor de meiden, zegt Yara dat ze het gewoon verstaan heeft. Afgelopen weken inderdaad vaker opgemerkt dat ze wel begrijpt wat er gezegd wordt. Dus nemen we met Nyah alleen nog goed door wat ze moet doen, als ze uit de boot valt. Niet met de voeten naar beneden, op de rug, gezicht met de stroom mee en voeten en armen naar boven richten zodat je je kunt afzetten tegen eventuele rotsen. Na het eerste stukje raften oefenen we dit ook met een zwemoefening in het water. Voor de derde opeenvolgende dag staan we dus klaar in pakken, met helmen op om een avontuurlijke tocht te maken.

Met achten tillen we de boot in het water. Joerie en Jesse zitten voorin. Iedereen heeft een peddel en moet de commando's opvolgen. Samenwerking is wenselijk aangezien het blijven varen en niet kantelen wel afhangt van hoe de 'bemanning' zijn werk doet. Op de wilde stukken wordt weinig gepeddeld, hoogstens twee keer om de boot in de goede stroom te houden. Nyah vindt het best wat spannend. Haar helm zit niet helemaal goed, ze vraagt ons diverse malen ernaar te kijken. Een tocht van 12 km op wild water 1.80 m hoog. Na de zwemoefening in het water moeten Joerie en Jesse de boot weer van de kant duwen. Haha, Jesse springt te laat en moet de boot echt in klauteren. Yara mocht even Kate Winslet zijn uit de Titanic. Ze mocht op de voorkant van de boot gaan staan als ze durfde en nam een touw in de hand. De bemanning werd gesommeerd rondjes te draaien. Ze bleef mooi staan. Allemaal achterover in het water hangen en hoofd onder water. Mama, Yara en toen Nyah. Nyah leunt achterover en doet haar hoofd helemaal onder, maar ze buigt te ver door en glijdt uit de voetbeugeltjes en duikelt zo de boot uit. Ze komt boven, lachend en verbaasd dat ze is gevallen en haar hand niet losgelaten met haar rechterhand van het touw. Hoezo zwakke spierspanning? Diverse malen kijk ik achterom naar de kids. Nyah lacht bijna aan 1 stuk door, ze geniet optimaal. We gaan allemaal op de rand staan, met 1 voet over de rand. Bij een watervalletje in het water mogen Yara en Nyah voorin plaatsnemen. Ze gaan met hun hoofd dwars door de waterval als de punt van de boot naar voren komt. Geweldig moment! Ze glimlachen en zijn reuze enthousiast. Dat zijn de gezichtjes die we o zo graag zien. Joerie was het hoofdstel van de gopro vergeten....dus heeft onze eigen MacGuiver met tape en touw de gopro aan zijn helm bevestigd. Zoveel mooie emoties vastgelegd daarmee, ook vandaag weer.

Na terugkomst kleden we om, alle pakken weer uit, een afsluitend drankje en weer terug op weg met het busje naar de auto. Wederom een mooie dag gehad, maar kennelijk zijn vanochtend om 1100 uur ivm onvoorspelbare weersomstandigheden alle tandemsprongen paragliding afgezegd! Dat is balen, ook wij hebben inmiddels het bericht ontvangen dat de sprongen niet door kunnen gaan. Daar gaat de kans, want morgen vertrekken we immers weer en is de ochtendactiviteit al geregeld. We gaan nog even de cd met actiefoto's van het raften kopen. Daarna maar weer naar de Maxi Markt. Het is nog steeds droog en onderweg zien we een paar paragliders springen. Na navraag zegt men dat dit waarschijnlijk solo springers zijn. "Nee, de tandemvluchten gaan niet door!"Dus daar zitten we dan voor de derde dag met verse lekkernijen in de berm bij de Maximarkt. Het moet vast een raar gezicht zijn! Even een rustmomentje, MacGuiver haalt z'n zakmes er weer bij en de broodjes worden opengesneden om daarna snel verorberd te worden. Vers sapje erbij, ijsje na, heerlijke lunch. Ik zeg de kinderen dat ik toch nog een poging voor het springen ga wagen. Het weer lijkt namelijk helemaal zo slecht nog niet volgens deze weer-leek. Met MacGuiver's telefoon google ik wat. Die van gisteren ga ik niet bellen, die van vandaag heeft afgebeld dus die ook niet....op zoek naar een andere dus. Via een forum voor paragliders kom ik op een website terecht van www.airstar.at. Ik bel en krijg meteen een vriendelijke man aan de lijn. "Meine drei Kindern wunschen einen Tandemsprung zu machen, ist dass heute nachmittag moglich?" Hij verteld me dat hij net geland is en gaat kijken of hij nog twee piloten kan vinden. Kom maar naar de Schmittehohebahn. Die weten we na gisteren perfect te vinden! De kinderen raken helemaal opgewonden. Gaat het dan toch nog onverwachts gebeuren? De aanhouder wint meestal, zeg ik lachend. Yes, het is gelukt.

We rijden naar de skilift waar we niet lang hoeven wachten. Er komt een busje aanrijden en drie mannen met grote zakken stappen uit. Het gaat gebeuren! We moeten snel een one way ticket naar boven kopen, de lift vertrekt nl over drie minuten naar boven. We hebben besloten dat MacGuiver met zijn gevoel voor bevestiging mee naar boven gaat en ik naar de landingsplaats in Kaprun rijd. Snel druk ik de kids een kus op de mond. Geniet ervan en uitkijken, is de boodschap. Weg zijn ze. Ik stap snel de auto in en rijd naar het station van Kaprun waar ze in de weilanden zullen landen. Een man legt uit hoe de wind staat en hoe ze aan zullen komen vliegen. Niet lang daarna zie ik hoog in de bergen de eerste paraglider aan komen vliegen. Wie het is, weet ik niet. Achteraf was Jesse de eerste, Nyah de tweede, Yara de laatste. Weldra hangen onze drie kids meters boven de grond, hoog boven de bomen tussen de bergen. Eigenlijk twijfel ik er geen moment aan of ze veilig zullen landen, ik ben van goed vertrouwen. Ik denk wel even, welke moeder laat alle drie haar kids van 2000 meter hoogte springen? Ik, wij dus. Waarom? Voor de spectaculaire ervaring en ze wilden zelf, ook Nyah. Risico's zijn er altijd en overal. Maar onvergetelijke spectaculaire ervaringen laten je ook figuurlijk 'vliegen'. Je overwint en krijgt daarvoor in de plaats een onbeschrijflijk gevoel en weer meer zelfvertrouwen. Zo'n twintig minuten hangen ze in de lucht en zie ik zelfs pirouettes in de lucht. O, wat zullen ze genieten, denk ik daar beneden toekijkend. De man vraagt of ik ook nog wil springen. Willen wel, maar keuze's maken he antwoord ik. Een paar minuten later landen ze een voor een, eerst Yara, dan Jesse en daarna Nyah, alledrie breed glimlachend. Ik maak nog een praatje met de drie piloten en bedank ze voor de veilige vlucht. Dan gaan we de auto in om Joerie weer op te halen bij de skilift. Van Joerie hoor ik dat er toch drie kindjes in de lift stonden waar wat spanning op de gezichten stond. Dat de piloot van Nyah in de lift al aangaf dat hij graag met een klein meisje wilde springen. En dat het boven zo snel ging dat hij nog niet eens meer naar de bevestiging kon kijken....de parachutes werden uitgelegd, de kids in een tuigje gehangen, ze stapten 1 stap vooruit en werden de lucht al ingetrokken. In de auto onderweg terug veel euforie. Jesse praatte Engels met de piloot, vloog zelf. Bij Nyah vroeg de piloot: "Do you know English?" Waarop Nyah antwoordde "No". Een erg leuke piloot die van Nyah. Ook Nyah mocht zelf vliegen. Yara vloog niet zelf, maar maakte wel talloze pirouettes totdat ze misselijk werd haha.

'S avonds kijken de dames 'de wereld van k3'. Effe bijkomen op bed. We lopen met drieen ook nog naar het kerkje in Viehhofen om een kaarsje aan te steken. Helaas is de kerk dicht. We bellen nog even met ome Jan die helaas weer in het ziekenhuis ligt. Uitzaaiingen in rug en benen. Machteloos.