De aanleiding: een gelukje bij een ongeluk

Interview KEK mama jubileumeditie - nog te publiceren

Bianca (36 jaar) en Joerie (36 jaar) hebben drie kinderen: Jesse (13), Yara (11) en Nyah (9)

Bianca: “Dit jaar gaan we naar Thailand, een rondreis maken met de kinderen. Vijf jaar geleden zouden we zoiets nooit hebben gedaan. Ja, de wens was er wel geweest, maar we zouden tig praktische redenen gehad hebben om het niet te doen. Door ons ongeluk in 2008 zijn we anders in het leven komen te staan. Het had een mooie dag moeten worden. Mijn vriendin trouwde en mijn man Joerie en ik waren er naartoe op weg. Joerie wilde een auto inhalen, maar ineens kwam die auto ook naar links. Joerie probeerde uit te wijken, we raakten in een slip. Ineens zag ik de bomen links en recht op me afkomen. We raakten een boom, vol aan de rechterkant. De auto kantelde en schoof nog meters door. Pas toen de auto tot stilstand kwam opende ik mijn ogen. Ik keek naar links - eigenlijk naar beneden – en zag mijn man: buiten bewustzijn en het bloed spoot uit z’n arm. Er ging een knop om en ik kwam in actie. Ik hoorde mensen roepen, ik gilde dat ik een doek nodig had om zijn arm te verbinden. Niet lang daarna hoorde ik de sirenes. Mijn man werd uit de auto geknipt, de adrenaline gierde door m’n lijf. Samen vertrokken we naar de trauma-afdeling van het St. Elisabeth Ziekenhuis. Ik had niets, maar nog diezelfde avond werd Joerie geopereerd aan gecompliceerde botbreuken en onderging hij een huidtransplantatie. Hij had een zware hersenkneuzing, maar hij leefde! Bijna hadden onze kinderen - toen 4, 6 en 8 jaar - geen papa of mama meer gehad. Tot dat moment hadden we alles: een goede relatie, drie fijne kinderen, allemaal gezond, een mooi huis, goede banen... Nu stond ons hele leven op z’n kop. Het herstel duurde lang: fysiek maar ook mentaal. Toch hebben we er ook iets moois aan overgehouden: het is nu of nooit! Dromen durven doen. Daarom gaan we dit jaar onze droom waarmaken. Voorheen zouden we zulke grote uitgaven uitstellen en daarmee ook vaak afstellen. Maar nu realiseren we ons dat er wellicht geen morgen meer zal zijn om dromen te verwezenlijken. Met meer lef en een mentaliteit van ‘gewoon doen’ gaan wij voortaan door het leven en geven dat ook onze kinderen mee.”