De tijd aan onszelf hebben

Lief gezin,

De tijd aan onszelf hebben...wat is dat toch heerlijk!
Niets moeten, alles mogen. Geen verplichtingen, dingen regelen of het huis schoonmaken. We zijn in Laos en hebben alle tijd aan onszelf. Zo ook vandaag!

Sinds gisteren dus aangekomen in Laos en nu kan het echte reizen beginnen. De reis hiernaartoe verliep soepel. Alle tassen bij alle vluchten ditmaal wel aangekomen, geen vertraging of andere gekke dingen. We hebben wat tijd ingehaald door te gaan vliegen van Bangkok naar Laos ipv het openbaar vervoer te nemen. Op het allerlaatste moment geregeld. Het bleef spannend tot vorige week vrijdag of Jesse meteen mee kon reizen. Bewuste keuze van ons een aantal maanden geleden en nu dan ook geen stress. Achteraf kunnen we concluderen dat we goed hebben gegokt. Alles wederom in 1 keer gehaald, al was het dit semester erg spannend. Zelf zeg je dat er wat minder focus was door het drie maanden verblijven in het huis van Ivan nabij het centrum. Wij wisten al eerder dat dat zo was, maar hebben het laten gaan. Jouw verantwoordelijkheid. En al is loslaten niet altijd even makkelijk dan, we deden het wel. En bij jou werkt dat het allerbeste. 1400 pagina’s per vak, vaak taaie en saaie Engelse stof. Pfff ga er maar aan staan. Tough job! Volgend schooljaar geen stage voor jou. Jij hebt ervoor gekozen dit halfjaar te besteden aan Nederlandstalige vakken rechtsgeleerdheid zodat je altijd nog advocaat, rechter of iets anders kan worden. Je hebt tegenwoordig ook een Linked In profiel. En er zijn al wat head hunters geweest die jou hebben aangeschreven. Je teamleidersrol bij AH zit je als een jasje. De complimenten krijg je dan ook vaak in je schoot geworpen. Je neemt geen blad voor je mond en probeert je team mee te krijgen door vooral een goede sfeer te bewaken. Inmiddels ook ervaring met gesprekken als het niet goed gaat. Wij genieten nog steeds van alle leermomenten die je daar meemaakt en met ons deelt. De afgelopen vier jaar mooi gegroeid. Het zit je eigenlijk gewoon nog steeds mee en je blijft je naam eer aan doen. Jesse, geluk.

De tijd eindelijk aan onszelf na wat hectische weken. Deze reis hebben we ook minder voorbereid als onze vorige reizen. Enerzijds doordat er altijd andere dingen prioriteit hadden en anderzijds omdat we erin geloven dat alles wel goed komt. Zo ook deze dag...Luang Prabang moest bestemming 1 worden in Laos. Genoeg te doen en te zien. Thuis hadden we wat dingen opgezocht, maar verder geen diepgang erin. Gisteravond hier die verdieping wel opgezocht. O ja, konden we dit hier allemaal doen......grappig, dat hebben we nog niet eerder gehad. En eigenlijk maakt het het er weer extra leuk door. Olifanten die zijn hier genoeg. Dus zo’n 6 jaar na onze olifantenervaring in Kanchanaburi willen we met jullie terug naar de olifanten. Yara heeft er nog een beetje haar twijfels bij. Te toeristisch, zielig voor de olifanten enz. We gaan daarom zorgvuldig te werk. We gaan niet op de rug van de olifant de jungle in voor een tocht, dat voelt voor haar niet goed. Alhoewel het allemaal toeristisch is, snap ik het verschil in belasting voor de beesten, aldus Yara’s beweegreden. We lopen naar de receptie. De dame geeft allerlei opties aan. Hele dag, halve dag. Nee, we willen eigenlijk alleen badderen...Je kunt een scooter huren en zelf gaan...Tja, dat hoeft ze geen twee keer te zeggen. Hoppa, drie scooters en een plattegrond. We merken dat jullie enthousiast worden. Glimlachend stappen we met helm op de scooter. Mama achteraan (as always), papa met Nyah en Jesse met Yara. Bruggetjes over, over de hoofdwegen, bochten, omhoog en omlaag..het is allemaal inbegrepen in de toer van vandaag. En de weg...die krijgen we makkelijk gevonden ditmaal. Jesse had daar vantevoren nog een hard hoofd in. Yeah, dit is het avontuur waar wij naar op zoek zijn. We komen aan bij het kamp en hebben dus niets geboekt...of we kunnen badderen met de olifanten? Ja hoor, geef me 10 minuten. Price? Usd 15 pp? Yes. OK. Zo simpel was het. Er worden 5 mahouts tevoorschijn getoverd en ze gaan in de jungle 5 olifanten halen. Komen ze aan hoor! Niets mis met die beesten. 1 mannetje met slagtanden, niet afgezaagd hetgeen lijkt op de foto. Nee, deze olifanten hebben stompe slagtanden. De rest zijn vrouwtjes. Ditmaal geen kleintjes. Ze zorgen al zo’n 10 jaar voor de olifanten. Nu ziet het er mooi, netjes en kleinschalig uit. Over 10 jaar is deze plek vast mega. We mogen ze toch voeren en daar doen we wel eventjes over. Alle bananenbomen, bananen en sugar cane stelen moeten op. En dat zijn er nog al wat. Een olifant eet zo’n 265 kg per dag en drinkt 70 kg. Dus wat wij ze geven, is eigenlijk nog peanuts. We zien jullie lachen. Genieten dus! Daarna lopen we met de olifanten naar de Mekong en nemen plaats in de nek. Dat doet me herinneren aan de surfles in Panama. Bikinibroek aan, een man achter je achterste en ditmaal moesten de handen er ook nog aan te pas komen om sommigen van ons omhoog te krijgen, de nek van de olifant in. We schrobben de olifanten met iets van schors en dit gecombineerd met water ziet er echt uit als zeep. Effe lachen in het water. Als we klaar zijn, komt de jongen die de mahouts regelde naar ons toe... we mogen meelunchen. Nee zeggen wij, dat hebben we niet bijgeboekt. It’s included roept hij en lacht. Hij stelt ons aan z’n baas voor en die geeft aan dat hij de lunch graag gratis aanbiedt en een speciale plek voor ons heeft, een privé plek aan de Mekong met uitzicht over platteland en een badderende mannetjesolifant. We kijken elkaar aan, zijn een beetje argwanend, maar door de ontspannen sfeer besluiten we op het aanbod in te gaan en maar te kijken hoe dit financieel afloopt. Wat een buffet, wat een bofferds. Heerlijk, de kids smullen en we kijken elkaar zeker een paar keer vol ongeloof aan. Dat dit ons overkomt. Ik voel me wel een beetje opgelaten, moet ik toegeven. Na het eten komt de baas naar ons toe. We bedanken hem en vragen hem wat we schuldig zijn. USD 10 pp graag of 40000 kip hetgeen nog geen eur 40 is. We betalen netjes en kunnen onze lach bijna niet onderdrukken. Dit was een gelukje. De baas van de villa waarin we verblijven, kende de eigenaar...was dat het? Of was het omdat we alle mahouts na afloop een hand gingen geven en hen bedankten en ze dat niet gewend zijn? Joerie noemde het ‘ wat je geeft, krijg je terug’. Het doet mij herinneren aan het verblijf bij Chantal in Panama...waar we dachten usd 500 te moeten betalen voor de walvis excursie en we via haar een privé bootje konden huren voor usd 100 en Henri ons echt heel veel walvissen met jong van dichtbij liet zien. Dat was ook zo’n gelukje.

Dag twee de scooter maar weer gehuurd. Yara heeft gisteren al proef mogen rijden van Joerie maar vandaag gaat ze er helemaal voor. Zodra we de stad uit zijn wordt er gewisseld. Een glimlach van oor tot oor bij haar. Wat leuk! Ze geniet! We rijden vandaag de andere kant de stad uit. Op weg naar de Khuang si watervallen. Moeten de mooiste van Laos zijn met helderblauw water. Tja, dat is altijd maar weer afwachten weten we inmiddels uit ervaring. Vorig jaar klommen we met vijven nog een bergje omhoog na de lunch om daar een meer te zien met helderblauw water. De klim was zwaar en het water niet zo helder als op de foto’s...dit keer mooi blauw, geen desillusie. We rijden door tientallen kleine dorpjes die er voor ons allemaal hetzelfde uitzien. Ook in dit land speelt het leven zich op straat af. Eetkraampjes aan straten waar de lokale bevolking even stopt met de scooter o wat te eten of te drinken te halen. Het regenseizoen is een maand te laat horen we. Het verbouwen van rijst loopt dus iets achter. We zien wel wat rijstvelden, maar geen megamooie. Wat opvalt is dat we geen krotjes zien, maar veelal allemaal huizen gemaakt van steen. Ook is hier speelgoed te koop aan de straat en alhoewel Laos onderontwikkeld is, lijkt eenieder hier op het eerste gezicht een redelijk bestaan te hebben. Alhoewel ik me ook besef dat dit vast niet overal in het land zo zal zijn. Het is snikheet iedere dag. Het zweet gutst de gehele dag door met straaltjes over je lichaam. Er hoeft geen hydraterende crème aan te pas te komen hier. Genoeg hydratatie. Wederom komen we goed aan. We betalen eur 2 pp om binnen te komen en eigenlijk zien we meteen dat het water zo mooi blauw is. Yes, omdat het regenseizoen uit is gebleven, ziet de waterval eruit als op de plaatjes. Echt prachtig. We klimmen langs de waterval naar boven en gaan zelfs nog verder. Een pittige klim in dit weer. Als we de route terug lopen naar beneden komt de zwemkleding tevoorschijn. Alle vijf het water in. De visjes die komen eten van je voeten en lekker even afkoelen. Bij de uitgang nemen we een verse kokosnoot. Als deze leeg is, willen de dames ook graag de binnenkant verorberen. Ze gaan zelf regelen dat de vrouw de kokosnoot openhakt. Behendig haalt Yara daarna met het zakmes het witte eruit. Dan vervolgen we onze tocht. Op zoek naar de buffelboerderij die we op de heenweg tegenkwamen. Daar willen ze wel wat gaan drinken. Zo gezegd, zo gedaan. Een capucchino voor ons en wat shakes met buffelmelk en cheesecake. De cheesecake is echter niet zo lekker als we gehoopt hadden. Wat een heerlijke rit weer. Ik ga nu bij Yara achterop. Ze geniet zo, zo fijn om haar zo te zien. Gaat goed he mam? Het gaat zeker goed. Na terugkomst nog even het zwembad in met vijven. Die zwembadmomentjes zijn echt Nyah-momentjes. Daarna bij the night market voor de tweede maal onze buik vol gegeten. Daarna op jacht naar kleding uit Laos. Voor Jesse en papa een soort pyjama setje en voor de dames een broek. Toch een beetje in stijl het land doorreizen.

Dag drie zijn we al vroeg uit de veren. We hebben een excursie naar the living land farm geboekt. Gewoon om te zien en te horen hoe rijst groeit en wordt verbouwd. Dit is ook een interactieve excursie waar we zelf ook alle stappen van het rijstproces mogen doen. Ik voel me niet helemaal lekker. Wat misselijk en wat lichte krampen. Deze andere eetstijl, daar moeten onze buikjes even aan wennen. Wat een proces is het verbouwen van rijst. Meer dan 10, vaak intensieve, stappen. We doorlopen ze allemaal en mogen ze dus ook zelf doen. Hup, voeten in de modder en planten maar. Daarna maken we nog zelf suiker riet sap en mogen we wat snacks eten gemaakt van rijst. De middag brengen we door in het hotel. Snikheet aan het zwembad en de middag duurt lang. ‘S avonds gaan we voor de laatste keer op the night market wat lekkers halen. Jesse en papa gaan voor de warme maaltijd, de dames voor mango en ananas en wat lekkers van de bakker. We gaan aan de rand van een soort pleintje zitten met drieën en kijken hoe de lokale kleine kinderen zich vermaken. Een schattig tafereel waar we onszelf goed zoet mee kunnen houden. Dan snel terug naar de villa waarna we met de tuktuk richting het busstation gaan. De nachtbus zal ons naar de hoofdstad Vientiane brengen. Kom je daar op het busstation aan en zie je daar een aftanse bus staan met stapelbedden, van die viesachtige gordijntjes en matrasjes en kussentjes. Bah, moeten we daar op liggen? We hebben gekozen voor een luxere variant maar het principe is hetzelfde. Geen stoffen matrasjes, maar gemaakt van een soort plastic. Het valt mee... het ziet er schoon uit. We mogen zelfs niet met slippers de bus in. Stapelbedden waar je met twee personen naast elkaar ligt. Nog niet eerder meegemaakt. Jesse gaat wel alleen en komt naast een andere Chinees te liggen. Hij is de enige die net te groot is voor het bedje. Onrustige nacht, maar zeker weer een onvergetelijke ervaring.

Luang Prabang...zeker de moeite waard. Genoeg leuks te doen!
Khopchai lai lai gezin voor de leuke dagen daar.

X
Mama