Voorspel de tijd

Lieve mam,

Een kaarsje aansteken voor jouw gezondheid. Dat doen we dit jaar bij De Hasseltse Kapel in de Maria meimaand. We steken een kaarsje aan met vieren en wonen daarna de mis bij om 07.30 uur op zondag. Wat een tijd! Maar een goede gelegenheid om een kaarsje aan te steken. En net zoals we met papa deden toen bij hem kanker was vastgesteld, doen we dat bij jou nu ook. Je hebt kanker! Eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven dat jij nu ook zo’n ontzettende pech hebt. Twee uit twee, wie verzint dat! Tijdens het bakje koffie bij De Postelse Hoeve daarna vraag ik je naar het verhaal van de toekomst die je ooit werd voorspeld. Alles is immers uitgekomen tot op heden, gaf je eerder aan ons aan. Je ging wonen in een huis met uitzicht op het kerkhof, vind ik het meest frappant. Je kwam daar te wonen in de Kwendelhof met papa. En ooit, zou je heel ziek worden en over de grond kruipen van de pijn. Ze voorspelde ook dat je beter zou worden. Wij linken dat aan dit k-bericht nu…Mam, je wordt vast heel, heel ziek. Blijf echter in je achterhoofd houden dat je ook weer beter wordt. Dat is je voorspeld ooit, de tijd vooruit voorspeld en daar kun jij je aan vasthouden nu met de wetenschap in je achterhoofd dat alle voorspellingen zijn uitgekomen die ze deed.

Even terug naar dat moment een weekje of 2 voordat we naar China en Vietnam zouden vertrekken. Je belt me op mijn mobiel op het werk. Ik neem niet op. Ben niet getrouwd met mijn telefoon. Je belt op Jeroen z’n telefoon daarna en vraagt naar mij. Je vraagt me hoe het gaat. Druk? Valt mee, antwoord ik. En jij, wat ben jij aan het doen?” Zoiets vraag ik je. “Ik kom net uit het ziekenhuis en het is niet goed”, antwoord je dan. “Hè, niet goed? Wat is niet goed?” “Waarvoor moest je naar het ziekenhuis?” Controlefoto van je borst. De radioloog en chirurg denken dat het foute boel is. Ze hebben een onregelmatig gezwel gezien. Normaliter is het een borstfoto en meteen door naar de chirurg. Nu zit je in de wachtkamer met papa te wachten en zegt dat het niet goed is, omdat het zo lang duurt. Papa zou je normaal geruststellen, maar -weet niet waarom- hij doet dat nu niet. Ze komen inderdaad terug met het bericht dat ze iets in je linkerborst hebben gezien. Er wordt een echo gemaakt en de radioloog windt er geen doekjes om. < 2 mm en onregelmatig. Op een plek die je zelf nooit had kunnen voelen….dat is dus het geluk bij dit zeer ongelukkige bericht. Je bent waarschijnlijk op tijd.

Jij naar het ziekenhuis voor een controlefoto van de borst is niets nieuws. Zo gaat het al jaren. Een paar keer hebben ze een cyste leeggezogen, maar verder nooit veel bijzonders met de borstziekte die je hebt. Je hamert hierdoor wel op controles bij ons. Dat is fijn! Als ik maar iets voel, zit ik na een paar dagen al bij de dokter en die kan dan zeggen wat ze wilt, maar als ik daar zit, wil ik een doorverwijzing. Jouw nieuws komt als een bom binnen op dat moment dat je me belt. De tranen staan in mijn ogen en ik hoor dat jij inmiddels ook huilt. “Ik kom eraan”, is wat ik zeg. Onderweg, net als ons Naat. Je bent ook bij de chirurg geweest net daarna en de puncties zijn ook al afgenomen. De chirurg bevestigt het vermoeden van de radioloog en heeft meteen voor je uitgetekend hoe het traject er ongeveer uit gaat zien. Duidelijke communicatie, het is helaas hoe het is. Je vertelt je verhaal als je ons ziet. Papa was even uit het veld geslagen. Hij rijdt bij het stoplicht/kruispunt Elisabeth ziekenhuis zomaar tegen het verkeer in…hij had een black-out. Gelukkig gebeurt er niets. Niet rijden bij emotioneel zware berichten, zou je zelf zeggen pap. Jij dacht dat je het wel kon, veilig naar huis rijden….nooit meer doen.


Het gaat dan eigenlijk heel snel allemaal. Mama-care op het Elisabeth ervaren we tot op heden als fantastisch. Hun dagelijks werk, maar ze doen er alles aan om zsm het traject te starten. Die vrijdag zitten we met vieren bij dr. Den Hoed, een menselijke goedlachse boerendochter. De resultaten van de punctie zijn binnen. Oorsprong kan zitten in hormonen en eiwitten. Bij jou zit het in de eiwitten en dat was voorheen wat lastiger te behandelen. In combinatie met chemo en immunotherapie heb je alle kans dat je volledig geneest, geeft ze aan. Een traject van een jaar. Een jaar vol chemo, bestralingen en immunotherapie. Een jaar van waarschijnlijk ziek zijn, je verdrietig of niet mooi voelen, maar vooral hopelijk ook van dankbaar zijn dat dit jaar je helpt naar een kans op ‘blijven leven’.

Er volgen wat ziekenhuisbezoekjes daarna voor wat controles en er moet een drain worden ingebracht. Omdat het gezwel kleiner is dan 2 mm start jouw k-jaar met een operatie. Die operatie is geslaagd. En hij is inmiddels achter de rug. Geen uitzaaiingen. De boosdoener is je lichaam uit. Je herstelt snel. Je start meteen de dag erna met oefeningen doen en je kunt eigenlijk in week 1 je arm weer goed bewegen. Je gaat met ons Naat naar haarwerken kijken. Ja haarwerken, geen pruiken. Dat is misschien nog wel het meest confronterend van allemaal en dat begrijp ik. Je haren verliezen is niet niks. Iedereen kan dan zien dat jij kanker hebt. Dat kan confronterend zijn. Gelukkig is zo’n haarwerk een prima oplossing. Als we elkaar spreken aan de telefoon en ik je vraag hoe je je voelde, begin je te huilen. Inderdaad mam, dit is pijnlijk en confronterend. Verdrietig zijn mag. Daar heb je alle reden toe. Haarverlies kan optreden binnen 14 dagen na aanvang van een chemokuur. Kan, maar wij voelen aan alles dat dat zo gaat zijn.

Mam, de vakantie waar jij en papa naar uit hebben gekeken loopt op z’n eind. Een jaar lang waren jullie bezig met deze rondreis zelf plannen. De reis die jij wilde maken! Gelukkig mag je hem nu maken en kon de start van de chemo’s na je operatie nog even worden uitgesteld. Je stuurt volop foto’s en ik zie lachende gezichten die genieten van de prachtige natuur die Noorwegen te bieden heeft. Ik weet dat er achter die lach, veel zorgen zitten en angsten. Maar je mag je stoer houden hoor mama, dat zit immers in de familie. Maar je hoeft niet stoer te zijn. Jouw vervelend jaar gaat komende week in. De eerste van 12 chemobehandelingen zal dan starten. Iedere week opnieuw moet je aan het infuus. Je mag ziek zijn, je mag dapper zijn, je mag pijn hebben en verdriet. Je mag alleen zijn en je mag met ons zijn. Doe het op jouw manier. Het is nu een hele berg waar je vast tegenop kijkt. Ik gaf je aan; denk in kleine stapjes vooruit en weet dat je er vaak weer eentje terug zal moeten doen. Maak het jaar klein door kleine doelen te bepalen en daar iets leuks aan te koppelen. Dat houdt je op de been en zorgt er vast voor dat aan dit komende jaar ook weer een einde komt. Volgend jaar zomer mama is hopelijk JOUW zomer. Je kunt niets anders dan alles op je af laten komen en het je laten gebeuren. Wij hebben alle vertrouwen erin dat je door dat jaar weer tijd erbij krijgt. De tijd vooruit voorspeld liep in de voorspelling immers goed af.

Toi toi toi lieve mama! Ik luister graag! x