Door de tijd omgekeerd

Sawadee gezin,

We hebben Laos inmiddels achter ons gelaten. Hier hadden we makkelijk vier weken kunnen vullen. Gastvrij, bescheiden, vriendelijk en behulpzaam...zo kunnen we de mensen typeren. De natuur groen, noorden bergen, midden ook nog bergen en rijstvelden en het zuiden met zn eilanden in de Mekong. De scooterrit van zo’n 550 km door bergen, dorpjes en langs rijstvelden was de reden om voor dit land te kiezen. Een andere manier weer proberen, een nieuwe uitdaging, want naast reizen vinden we een uitdaging daarbij erg aantrekkelijk. Na een eigen safari in Afrika, water in Panama en wandelen in Peru stond Laos dus in het teken van motorscooter rijden. En wat vonden we het gaaf! En wat hebben we genoten!

Na wat oefenen en wennen aan de wegen in Luang Prabang zijn we vanuit Thakhek begonnen aan de vierdaagse scooter rit. Villa Thakhek was een prima uitvalsbasis. Mad Monkey een wat duurder verhuurbedrijf maar o zo goede scooters. Door een gesprek met de eigenaar, een Duitser, weer een nieuw bucketlist ding erbij. Dus we schuiven er eentje op en deze komt naar boven. Ik reed op de nieuwste motorscooter. Er zit namelijk een 125 cc motor in. Ze kunnen tot 100 km per uur. In Nederland zou je hiervoor een motorrijbewijs moeten hebben... hier vroegen ze niet eens naar onze drie rijbewijzen... eigenlijk bizar. En maar goed.. we hadden namelijk de reistassen bij Mad Monkey laten liggen en Joerie was daarmee de drie rijbewijzen vergeten in onze daypacks te stoppen.

Jesse en Yara startten samen op 1 scooter, Joerie en Nyah deelden er 1 en ik wilde graag alleen. Vond het bij die snelheid wel goed alleen de verantwoordelijkheid over mezelf te hebben en vertrouwde er daarmee dan ook op dat Jesse vaardiger was dan ik...hij had Yara namelijk achterop. We reden de stad uit met een plattegrond en de wetenschap dat we voordat het donker werd bij onze slaapplaats moesten zijn. Jullie gezichten, die glimlachen van oor tot oor... zo onvergetelijk. Die glimlach is er gedurende de vier dagen scooter rijden eigenlijk niet afgegaan. Het bleef iedere dag even leuk. Nadat we buiten Thakhek waren, ging Joerie achterop bij Yara. Eigenlijk niet toegestaan, zou een verzekeringsprobleempje kunnen worden, maar de leeftijd van de kinderen gezien te hebben die in Laos rondrijden, hadden we het vertrouwen dat Yara dit wel goed kon inschatten, het verkeer en de snelheid. Ik moet zeggen, in het begin vond ik het doodeng haar in eerste instantie 60 km per uur te zien rijden op een onbekende plek, bergen op en af, over ‘halve’ bruggetjes heen maar vooral ook het inhalende verkeer. Ze was vol zelfvertrouwen dus bijna 18 en loslaten mama... en dat ging me daarna goed af. Mama achteraan, Jesse voorop... dat was de rijvolgorde eigenlijk alle dagen. De snelheid waarmee we reden en jullie vertrouwen groeiden elke dag.

De eerste stop was Nakai. De warme lucht waaide in de tocht daarnaartoe over ons lichaam. De kleine dorpjes onderweg, het buitenleven en het zien werken van de mensen op het platteland...dit is Laos. De dametjes genoten van alle kindjes langs de weg en in de huisjes die enthousiast zwaaiden. Ikzelf groette eenieder die ik passeerde met hallo in het Laotiaans of een grote glimlach. En die glimlach of een groet terug was er de hele tocht. Soms even verbazing, even niets.. en dan kwam de reactie terug. Allemaal mooie mensen die op het platteland vaak fysiek zwaar werk moeten doen, soms met hulpmiddelen, maar in deze kleine dorpjes vaker zonder hulpmiddelen. In deze hitte... alhoewel het nu regenseizoen is en voor hen juist nog niet heet... je moet er niet aan denken. Voor hen dagelijkse kost. Weinig Engels sprekende Laotianen onderweg dus met handen en voeten communiceren. En zeer weinig toeristen, wat we eigenlijk ook altijd wel prettig vinden. Laagseizoen hier en dat is te merken. Onderweg stoppen we bij een van de vele viewpoints en things to do die op de kaart staan aangegeven, de Song sou watervallen. Hier hebben we zes andere toeristen gezien. Op een gegeven moment hadden we de waterval voor onszelf met als toeschouwer een local die zich aan het wassen was op een rots. Drone omhoog en zwemmen maar. Na die afkoeling verder gereden om vandaag nog het orchideeen pad te kunnen lopen. Daar parkeren we de scooters en wandelen we naar boven. Pittige klim, blijkbaar niet het seizoen van de orchideeen maar wel beloond bovenop de berg met een prachtig uitzicht op het reservaat. Als we in Nakai aankomen, zijn wij de enigen in het resort waar we slapen. Nou ja.. een resort... zo ziet het er van buiten uit. Vanbinnen is alles basic. De jongen die ons helpt steelt ons hart. Lachen, lachen en nog eens lachen. Bijna geen Engels, maar een hele fijne gastheer. We hebben onderweg een bord gezien van een restaurant dat ook Westers eten zou hebben op de kaart. Dus, even wel in het donker, proberen we het bordje terug te vinden. Komen we bij een heel leuk plekje uit aan een meertje met een gezellig verlicht terras. Geen toeristen. Dubbele prijs, lees EUR 30 voor 5 personen ipv de EUR 10-15 die we in het noorden per avond totaal kwijt waren. Megagoed gegeten, drie gewoon Laotiaans en twee een Europese maaltijd.

Het ontbijt hebben we overgeslagen. De aardige gastheer gooide namelijk het ei van iemand anders op het bord waar wij het weer vanaf konden pakken. Yara gruwelt. Dag twee rijden we door het nationaal park, Nam Theun 2 reservaat. Hier leeft ook een populatie olifanten, maar die traceren we niet langs de weg. Veel water met boomstammen erin. Apart gezicht. Lijkt op Death Valley in Namibië maar dan in het water i.p.v. het zand. Het waterpeil tijdens het regenseizoen is aan hun stam af te lezen. Nyah wilt ook wel rijden.. en als zij dat zegt... dan moeten we niet aarzelen. Ze gaat bij joerie voorop die al snel zn handen niet meer bij het stuur houdt, zodat ze gewoon zelfstandig rijdt en joerie achterover leunt. Het gaspedaal wordt goed ingetrapt en ze leert snel voor de bochten te remmen en in de bocht gas bij te geven. Hoppa 60 km per uur. No problem! Rond het middaguur krijgen we honger. We besluiten in een wat groter stadje bij een lokaal tentje te stoppen. Noodle soup is blijkbaar het enige dat we kunnen krijgen. Ik vraag of we dan misschien geen ei kunnen krijgen alle vijf met wat rijst... komt ze aan tafel met een bord met 1 ei met 5 dooiers.... en ze stuurt haar zoontje op pad voor rijst. Hij komt heel lief terug met een plastic zakje vol gekookte rijst.... 2 porties. Was er iets mis met mijn uitleg? We eten het netjes op... en pakken een verpakt ijsje daarna. Als we weg willen gaan, komen de vier Nederlanders die we in Thakhek hadden zien lopen aan. Ze zien ons zitten en stoppen ook voor wat drinken/eten. We blijven nog even en praten met dit gezin uit Goirle. Twee reislustige kids die al meerdere trippen helemaal alleen hebben gedaan. Ik gun jullie om snel te kunnen reizen met een partner of vrienden. Maar alleen reizen...nee, hoop dat jullie niet helemaal alleen gaan. Jullie zeggen nu ook dat je dat niet leuk zouden vinden. Liever ervaringen delen... we zullen het gaan zien. Ondertussen komen er wat lokale scholieren binnenlopen die om hun Engels te verbeteren op pad zijn gestuurd om interviews af te nemen bij toeristen. Ze waren blij dat ze een toerist vonden. De Konglor Cave halen we net niet vandaag. De laatste 40 km is de weg slecht en vol gaten. We moesten op vier uur heen en terug rekenen... niet in het donker rijden... nee, we nemen de gok niet. Inchecken bij ons guesthouse en de dames rijden nog even met papa een rondje door het stadje. Daarna nemen we plaats in een lokaal tentje (geen enkele toerist in het stadje te bekennen nu). We spelen spelletjes, drankje erbij en effe relaxed. Daarna nog een hapje gegeten daar. Was weer lekker en lokaal eten. Dat heb je bij die tentjes die er naar onze maatstaven niet uitzien en waar we in Nederland niet eens zouden overwegen om naar binnen te gaan... Hier is er niets anders te vinden. Kleine dorpjes, alleen kleine lokale tentjes. Geen ketens te vinden hoor deze vier dagen of enige andere vorm van luxe. Al schijnt er wel ergens een slaapplek wat luxer van twee Zwitsers te zijn.

Dag drie vertrekken we al heel vroeg naar de Konglor Cave. Zonder ontbijt dus. Het slechtst berijdbare deel van de loop. We doen op ons gemak en arriveren als een van de eersten bij de Cave. Alle gaten en kuilen goed ontweken. Bij alle bezienswaardigheden tijdens de loop kun je je scooter voor EUR 0.5 parkeren. Dat is fijn. We hebben immers iets van een ander geleend. Altijd fijn als we het weer netjes kunnen inleveren. Al onze daypacks laten we achter bij de ticket service en we gaan verdeeld over twee bootjes naar de overkant. Vervolgens lopen we een stuk en gaan dan in twee andere bootjes. Een grot van 7 km en uit de grot varen we recht een prachtige omgeving in en komen we bij een dorpje uit. Er spelen twee kittens vertederend. Het is verleidelijk om ze op te pakken, maar we doen het niet. We drinken wat en vragen onze bootman ook wat hij wilt. Hij kijkt wat verrast. De andere bootman stellen we dezelfde vraag. We kopen wat bananen en delen ook deze. Voor ons vanzelfsprekend dat we de gids ook wat eten en drinken aanbieden, maar blijkbaar is dat niet het geval, hun reactie “lezende”. Mooi vind ik dat ze naar twee andere bootmannen lopen en op hun beurt hun flesje drinken en banaan weer delen. Niet alleen aan jezelf denken, fijn moment om dit te mogen aanschouwen. De Konglor Cave en de boottocht waren geweldig. Door het lage water kwam de boot van Jesse, Nyah en mij regelmatig vast te zitten. Jesse eruit, het water in, mee duwen. Op de terugweg parkeerde de bootbestuurder onze boot zelfs schuin tegen een rots omhoog bij een stroomversnelling. Joerie en Yara, die achter ons vaarden, konden het hele schouwspel van een afstandje bekijken. Wij, vastgeklamd met beide handen aan 1 kant, tegen de rots. Bootman eruit. Was even avontuurlijk of dit gammele bootje niet zou omkiepen met ons erin. Deja vu naar mutsenweekend waar ik met Claudia en Levi niet droog bleef in de kano. Dat zou minder fijn aflopen.. uiteindelijk heeft hij de boot van de rots af gekregen...Hier in het ziekenhuis is iets wat we geen van allen willen. De vader van Pleun lag met een salmonella bacterie vorig jaar in een Vietnamees ziekenhuis en heeft daar nu nog last van blijkbaar, van die ervaring, aldus Yara. Na terugkomst eten we weer wat en rijden dan verder. Weinig stops tussendoor, dit is een lange warme scooterdag. Jullie drie rijden inmiddels op stukken gewoon 80 km per uur. We hebben wederom een slaapplaats geboekt in Nakai, maar een ander resort. Zelfde verhaal. Als we aankomen, weten deze mensen echter niet eens dat we komen... krijgen een kamer met een te vieze badkamer. Dan wordt aangeboden dat we in het VIP huis mogen. Prachtig maar het stinkt daar zo muf. Geld terug gevraagd en op naar het eerste resort. We gunnen het dan liever de goedlachse jongen van de eerste overnachting in dit plaatsje. Hij is zo dankbaar als hij ons ziet en alles wordt in het werk gesteld om voor ons twee huisjes te regelen. Het is donker en we rijden toch een kort stukje om weer bij hetzelfde restaurant als heenweg te kunnen eten. Wij maken dus de halve loop en zelfde weg terug. Dit verkiezen we boven een terugrit over snelweg van Laos naar Vietnam.

De laatste dag ging ik een stuk bij Jesse achterop. Yara alleen op mijn scooter en nyah ook weer aan het stuur. Met 95 km crosste Jesse de weg over, beheersd, zonder ook maar enige vorm van twijfel. Even aan me laten zien hoe hard hij kan op een rechte goede weg. Zit ik dan... achterop. Haren in de wind, het is heerlijk. Hij gaat harder dan ik. Yara door de bergen met alle bochten... ze deed het prima. En Nyah is goed op weg deze vakantie om ook haar grenzen weer te verleggen . De rollen zijn inmiddels omgekeerd. Ik hoef jullie niet meer naar school te brengen of ergens anders naartoe. Ben ik thuis, mijn auto weg en ik op de fiets (wat ik liever doe). Jullie gaan harder, durven meer, zijn sneller vaak in denken en gaan zo snel in jullie ontwikkeling nog steeds op verschillende momenten.

Door de tijd zijn veel dingen omgekeerd.
En ik geniet daarvan!

Weer veilig terug na zon totaal 750 km motorscooter rijden in Laos.

X
Mama