Buiten de gebaande paden!
Blijf op de hoogte en volg Bianca
19 Maart 2017 | Nederland, Tilburg
Eindelijk, eindelijk is de vakantie dan toch geboekt. En we gaan helemaal iets anders doen dan dat we vorig jaar al min of meer uitgestippeld hadden. De afgelopen weken bijna gek geworden van het zoeken naar vliegtickets. En jullie begonnen al te zuchten als die ipad weer open ging en de skyscanner site tevoorschijn kwam. Yara, jij werd er zelfs chagrijnig van. Wilde nu echt weten wat het zou worden. Reden voor de switch waren de ineens eur 200,= pp gestegen ticketprijzen. Weken, dagen in de gaten gehouden, maar geen wijzigingen. Jesse die zo lief aanbood om z’n eigen ticket wel te betalen. Hoe mooi was dat moment. Toen toch maar even uitgelegd dat het niet gaat om niet kunnen betalen, maar niet willen betalen. Voor dat geld willen we liever stoere dingen doen met jullie, grenzen verleggen, lef tonen. Dus gingen we op zoek naar alternatieven. En toen was het hek eigenlijk van de dam. De lust om te reizen werd groter, de wereld lag weer open. Dus zochten we dagenlang naar tickets van Australië tot Zuid-Amerika. En toen we bij Panama uitkwamen en gingen lezen, toen was het eigenlijk vrij snel duidelijk dat dit ‘net even anders’ aanvoelde als de eerste optie in Indonesië. En net even anders, ja, dan is onze aandacht getrokken. “Zelfde natuur als Costa Rica, minder toeristisch, veilig rond te reizen en genoeg avontuur”, waren de letterlijke woorden van de liaison daar die Joerie raadpleegde. Ons enthousiasme om dit land te gaan ontdekken, groeide met de dag. En toen de tickets voor ons als een megadeal aanvoelden, boekten we. Echter wilden we toch even voor de zekerheid checken wanneer Jesse zou landen uit Lloret de Mar. Gelukkig dat we dat deden…want we wisten het niet meer zeker….bleek dat er maar een paar uur verschil zou zitten tussen zijn terugkomst en het vertrek van ons als gezin naar Panama. Balen! Dus maar weer niet geboekt. Joerie was er bijna letterlijk ziek van. Gelukkig volgende ochtend nog een deal met vertrek twee dagen later. Panama, de keuze is gemaakt. Het land dat bekend is om het Panamakanaal. Panama in Midden-Amerika wordt onze vakantiebestemming voor komende zomer.
Afgelopen dinsdag lijkt dus alles mee te zitten. Ja, zo voelde dat dinsdag. ’s Ochtends vroeg was het kiezen van onze vakantiebestemming het eerste dat mee zat. Het bezoek van de makelaar ’s middags zorgde ervoor dat we aan het eind van de dag helemaal goed gehumeurd waren. Een mooiere vraagprijs als deze zal er nooit komen voor dit huis. Gecombineerd met de zeer lage rente lijkt dit het ideale moment om ook hier stappen te ondernemen. Of dit daadwerkelijk gaat gebeuren en welke keuze we hierin maken, is nog niet duidelijk. Maar dat bezoekje zorgde voor twee glimlachende gezichten. Diezelfde avond gaan de eerste mailtjes naar Panama. 1 wens prijkte voor komende zomer bovenaan op ons lijstje: Open Water PADI brevet halen! En laat dat nu in Panama ook kunnen, zelfs onder begeleiding van een Nederlandse instructeur. En ja, ook dat zat mee…..er was nog plaats. 4 van ons vijven gaan drie dagen in het duiken ingewijd worden. En Joerie, die helpt mee. Kunnen regelen dat hij met de instructeur mee het water in mag om ons te begeleiden. Yara, jij wilt het liefst met een zeeschildpad onder water op de foto en Jesse tuurlijk met een haai. We zullen zien! Ze zijn er alletwee in ieder geval. En Nyah, Nyah wilt gewoon dat papa in de buurt is. Even is die dinsdag dat euforisch gevoel, dat vorig jaar maanden aanhield, weer terug. Nu meteen gevolgd door het feit dat ik opa ziek moet achterlaten met oma. Vorig jaar was die schaduw er pas tegen de tijd dat we vertrokken, omdat we niet eerder van opa’s ziekte wisten. Zelfs nu kan ik die voorpret van vorig jaar nog voelen. Maandenlang erover praten, maandenlang Natio Geographic kijken, maandenlang ‘voorgenieten’. Wat was dat geweldig, zonder angsten. Nu zal het voorgenieten korter zijn en met onzekerheid. Tja, daar moeten we mee dealen. If you can’t change it, deal with it.
Vandaag, een regenachtige zaterdag, na de eerste lente-achtige dagen deze week is de eerste week incl. accomodaties al geboekt. Ja, dan kan het ineens snel gaan. Telkens als er iets geboekt is, kijken jullie over onze schouder mee. Vandaag zoek jij Yara zelfs mee. Maar dat is toch lastiger dan op het eerste gezicht lijkt, geef je aan. Tropisch regenwoud, nevelwouden en duiken aan de Caribische kant van Panama. Dat zal de invulling van week 1 zijn. Nog twee weken in te vullen. Zelf mailen, zelf uitzoeken, heerlijk. Het reizen gaat zo meer en meer leven. Het gepuzzel ernaartoe is immers al een reis op zich.
Vanavond genoten van jou, Jesse. Na een middag bakkeleien met Nyah, die ongesteld is en echt in een negatieve spirit raakt als ze ‘open’ schoolopdrachten krijgt en wij die na twee uur ook echt ons geduld verliezen, is het vanavond tijd om jouw Sinterklaascadeautje te innen. Een avondje cabaret met mama. Omdat het voetbal niet door gaat, besluiten we eerst met je naar Suit Supply te gaan. Belofte maakt schuld. Je examencadeau innen. Je wens was een pak voor het gala en zometeen de uvt. Maar dan wel een pak dat mooi ‘fit’. Tja, je bent jong en je wilt wat. En jij weet eigenlijk altijd wel precies wat je wilt. Ja, en omdat wij nooit met fysieke cadeautjes strooien, mag dat best een keer. Nyah blijft boos thuis en Yara sprint naar boven om haar kleren aan te doen en wilt dit moment niet missen. Daar staan we dan met jou. Jeetje, daar kijkende naar al die pakken, realiseer ik me weer dat je echt volwassen bent. Nou ja, bijna dan. Nog een paar maandjes wachten en dan ben je het ook officieel. Maar jeetje zeg, wat ben je een kerel! Nog geen idee van de kleur, maar de verkoper maakt het snel makkelijk. Er zijn namelijk maar twee kleuren in jouw maat hier te krijgen momenteel. Tja, das niet veel keuze. Maar als je een van de twee pakken aantrekt, is de keuze eigenlijk snel gemaakt. Jesse, you are looking good! Ik zou wel even omkijken als ik een meisje van je leeftijd was en jij niet mijn zoon. De jongen die ons helpt, blijkt dezelfde studie te volgen als jij gaat doen. Toeval bestaat niet! Er wordt wat info uitgewisseld en met een smile op je gezicht gaan we richting huis.
We gaan bijna weer een periode van 6 jaar middelbare afsluiten. En nog steeds doe jij je naam eer aan. Jesse, geschenk! Alhoewel….het schaamrood staat me ook weleens op de kaken. En dan denk ik “zo heb ik je niet opgevoed”. Je hebt het helemaal gehad met al die herhaling en saaie lessen op school. Laatst zaten we te eten en toen we de schooldag doornamen, die bij jou altijd standaard saai is, begon je te lachen. Je zat naar buiten te kijken tijdens de les en was helemaal niet aan het meedoen. Toen kwam de leraar scheikunde naar je toe. “Jesse, als jij niet oplet, kun je me dan wel even het antwoord geven op deze vragen?”. “Ja hoor”, antwoordde jij. Vijf vragen, alle vijf goed. Leraar perplex, dat had hij niet verwacht. Maar ja, hij wist natuurlijk ook niet dat jij net dat weekend daarvoor geleerd had voor het komend proefwerk scheikunde. Diezelfde dag, les Biologie. “Jesse, ik zou toch even opletten, want je staat er niet goed voor”. “Hoezo meneer?”, vroeg jij. “Wat denkt u dan dat ik gemiddeld sta?”. “Een 7,5 meneer, ik denk dat dat toch goed genoeg is”. Hoofdschuddend (lees afkeurend) en lachend (ja, hij krijgt het toch altijd weer voor elkaar) sta ik naar je te luisteren. Zo anders als ik vroeger, maar in heel veel opzichten toch ook weer niet. Mooie spiegel zijn jullie. Je eerste selectiegesprek heb je goed doorstaan. Je bent geselecteerd, één van de lucky 90! Tja, ook dat doe je dan ogenschijnlijk makkelijk. Je schrijft een brief, we geven je wat input en samen met je eigen ideeën maak je me daar toch een brief! Ik sta er echt versteld van! Doordacht, maar ja, misschien zijn wij wel iets te bevooroordeeld. Je selectiegesprek vindt plaats via Skype op een dinsdag een paar weken geleden. Je mag hiervoor wat eerder weg van school. Keurig om twee uur zit jij boven met je laptop te wachten totdat je gebeld wordt. Papa en Yara zijn ook thuis. Zo nieuwsgierig en misschien nog wel zenuwachtiger dan jijzelf. Papa ‘sneakt’ zachtjes via de trap naar boven om voor je gesloten kamerdeur aandachtig mee te kunnen luisteren. Yara luistert eerst ook op de gang ipv in haar kamer, maar als ze hoort dat ze het vanuit haar kamer ook kan horen, gaat ze rustig op haar bureaustoel naar je zitten luisteren, horen we later. Zo trots was ze op je. Als je me belt, klinkt ze bijna nog enthousiaster dan jij. “Ik wist niet dat Jesse zó goed Engels kon praten, dat ging hem zo makkelijk af”. Als papa hoort dat het gesprek bijna ten einde is, ‘sneakt’ hij razendsnel weer naar beneden. En als je dan beneden komt, vraagt hij quasi nonchalant “En? Hoe ging het?”. Yara die papa heeft gespot, kan het natuurlijk niet laten om te vertellen dat hij achter de deur heeft mee staan luisteren. In geuren en kleuren vertelt ze het op haar Yara-enthousiaste manier. Dat zijn prachtige momenten om als ouders te ervaren. Jouw rode wangen, want het was toch wel spannend en een Yara die zó uitgelaten en positief over je is. De uitslag zou een week op zich laten wachten. Maar als je na die week niets hebt gehoord, pak je de telefoon. Resultaat: passed! Als je me belt op m’n werk, weet ik meteen hoe laat het is. Waar kunnen we jou nu blij mee maken om dit toch bijzondere moment te vieren? Het wordt een ingepakte ‘kapsalon’ met een kaart. Verpakt in cadeaupapier in een doos. Je glimlacht. Die plek bij the lucky 90 is in the pocket, nu nog slagen. En al blijven we jou, tot vervelends toe, er toch op attenderen dat je niet te ‘licht’ over het examen moet denken, vreten we onze schoenen op als je niet slaagt. Helemaal loslaten, kunnen we het niet. We zijn tenslotte ouders.
Yara, vorige week gingen we samen naar Lion. Gewoon op een zondagavond, gezellig saampjes. Kostbare momentjes. Want als je niet op school zit, zit je wel bijna hele dagen boven te leren. Zo ijverig! Jouw ontspanning zit echt in Netflix en drama films kijken. Hoe meer leed, hoe mooier zou ik bijna zeggen. Je wilt dan ook niet voor niets chirurg worden. Deze week zei je het zo mooi, toen ik zei dat ik wilde dat je bloed laat prikken. “Een ander ‘pijn’ doen, lijkt me niet erg”. “Als ze bij mij maar geen bloed afnemen, dat vind ik eng”. Je vakkenpakket voor de bovenbouw is ingeleverd. Je voorlopige adviezen zijn binnen (allemaal haalbaar, 1 x twijfel voor natuurkunde). Natuur&Gezondheid ligt binnen handbereik. Je twijfel over je laatste vak is weg, besluit genomen. Nederlands, Engels, Duits, Natuurkunde, Scheikunde, Wiskunde B en Aardrijkskunde. Pfffffff, da’s een hele uitdaging. Je klaagt wat over vermoeidheid en soms duizeligheid. Dus komende week bloed prikken (ahhh) en een bezoekje aan de huisarts. Blijf goed voor jezelf zorgen meis. Drink genoeg en zorg voor ontspanning. “Ja mam”. Ene oor in, andere oor uit. Heerlijk vind je het nog als ik ’s avonds bij je in bed kruip voor een knuffel. Jouw hoofd dat dan op mijn borst ligt. 15, soms heel groot en soms nog zo lekker klein. Momenteel ben je in de ban van je vlinderproject in de duinen. Onmogelijk! En toch meid, maak jij het onmogelijk voor jezelf steeds mogelijk. Net als toen je klein was en iedereen een koe tekende met zwarte vlekken en jij zei: “Mama, de mijne had bruine vlekken”, want ik wilde niet dezelfde koe als de anderen. Dat heb je nu nog en is 1 van je kostbaarste kwaliteiten waardoor je altijd onderscheidend zal zijn. Je hebt dat met kleine dingen en grote dingen, met dingen voor jezelf of dingen voor anderen. Wees jezelf en blijf onderscheidend, twee van de levenslessen boven je bureau. Je vindt ze suf en wilt ze eigenlijk niet op je muur. Maar de uitwerking hiervan is zichtbaar. Ze zitten in je hoofd, onze levenslessen/onze adviezen voor jullie. En al realiseer je je dat nu nog niet, ooit kun je al die wensen/antwoorden die wij voor je hebben neergeschreven destijds, terugzien in jouw leven. De basis is gelegd en ze zitten in jouw manier van denken en doen. Genoten van je met carnaval! Je was alle dagen op pad met je vriendinnen. Genoten van je toen je opa belde dat je met hem een shoot wilt doen van je gekregen bon. Smelt! En morgen ga ik weer van je genieten op het podium. Je bent aan het oppassen, eerste keer op Sjors van 2. De oppasadresjes druppelen aardig binnen. Naast Faya en Tara, nu op Isabeau bijna 1 en Sjors. Verantwoordelijk ben je dan en lief en creatief. Vorige week kregen we een facetime gesprekje van je toen je Isabeau op bed had gelegd. Heerlijk jij en nieuwe ervaringen.
Nyah, jij geniet van je nachtje logeren bij oma. Daar heb je de hele week naar uitgekeken. Je mag voort ook oppassen op de buurkindjes. Ook jij krijgt steeds meer verantwoordelijkheden. En bent zeer verantwoordelijk. Ik smelt als ik thuis kom van het werk en jij met een glimlach de deur telkens voor me opent. “Mama, ik heb de thee al aangezet” en dan je hele dag in een razendtempo tegen me vertelt. Me dan meteen wat stencils of een boek voor me neus legt en me aankijkt en vraagt “Mama, wil je me vast overhoren?”. Vanochtend lekker samen in bad geweest, maskertje opgedaan. En als ik dan bij de boer twee doosjes frambozen pak, glunder je als je me aankijkt. Van dat soort dingen kan je genieten. Ook ben je vaak al groenten aan het schoonmaken als ik thuiskom. “Ik ben vast begonnen mama”, zeg je dan. Hoe lief is dat! Magister heb jij het liefst de hele dag open staan om te kijken of er nog punten zijn bijgekomen. Daar moeten we echt aan de rem trekken. Strebertje ben je ook. Zit in de familie hè meid, sorry. Vandeweek kwam je thuis. “Ja, er zou beef op school komen”. Beef? “Ja, ruzie”. Tja, die straattaal ben ik nog niet helemaal eigen. Zijn ook erg bezig met je hoe je dingen verwoordt en wat je wel over iemand zegt en wat ook niet. Das een uitdaging voor een flapuit. Totaal niet bezig met uiterlijk en kleren. Liefst joggingsbroek aan en een staart. In dat opzicht valt de appel niet ver van de boom. Lekker makkelijk, daar houden wij van hè meid. Geen opsmuk. Vandaag kreeg je zo’n lief compliment van Yara. “Nyah, doe je haar eens wat vaker los, je hebt zo’n mooi gezichtje”. “Je bent eigenlijk heel knap”. Soms weet je gewoon even geen raad met dingen of met jezelf. Tja, en dan worstelen we. En dan moeten we gewoon boos worden om jouw knop om te zetten. Ons geduld is dan na allerlei manieren geprobeerd te hebben soms op. Volgende week wordt periode twee afgesloten. Dan wordt er besproken welk niveau jij krijgt geadviseerd. Max 1 uur huiswerk is meer dan genoeg voor je. Meer is eigenlijk niet te doen, dan ben je klaar. Je zult altijd rekening moeten houden met je energieniveau, je chronische vermoeidheid. Eens afwachten en kijken wat goed voor je is. Zoals vaak bij opvoeden geldt, is dat je kinderen niet altijd moet geven wat ze willen, maar vooral ook wat ze nodig hebben om te kunnen ‘groeien’. En ja kids, wij hebben meer dan genoeg mankementen als ouders, zijn niet perfect, maar op meerdere momenten glunder ik en straal ik vanbinnen en vanbuiten. De momenten waarop jullie laten zien dat jullie fijne mensen zijn en gelukkig zijn.
Zo, bijna 1 uur ’s nachts. Na ons etentje en avondje cabaret Jesse’s fiets thuis opgehaald en hem nog in De Blaak gaan afzetten bij een feest van z’n voetbalteam. Nyah appte me nog lief en Yara zal binnen nu en een kwartier bij me in het bed duiken (Joerie is werken). Lekker even knuffelen samen en dan snel slapen.
Genoeg te doen nog voordat we naar Panama gaan. Het plan is definitief gewijzigd. We gaan iets doen meer buiten de gebaande paden dan in eerste instantie de bedoeling was. Heerlijk vooruitzicht, de lente op komst en een vakantie in het verschiet en alle bijzondere gezinsmomenten die daartussen liggen.
Welterusten, het begin is weer gemaakt van een tastbare herinnering,
Liefs mama
-
05 Augustus 2017 - 07:50
Wil:
Hallo samen mooi om te lezen en mee te genieten van onze al weer grote kleinkinderen
Jullie kunnen trots zijn en dat ben ik ook maar ook van jullie Bianca en Joerie
Hou van jullie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley