Dankbaar

Lieve papa,

Het gaat allemaal niet zonder slag of stoot. Afgelopen woensdag ons bezoek aan de oncoloog. Wat is zijn plan?

Bij binnenkomst werd meteen duidelijk dat hij van methode wilt veranderen. CMV chemo 1 dag aan het infuus iedere drie weken. Een 'ouderwetse' chemo. Hij doelt hiermee op een oudere methode. Mama maakt zich meteen zorgen. Dat valt even rauw op je dak he pap. Snap ik, weer een verandering na eindelijk een soort richting. 6 kilo's verloren in zes weken. De oncoloog verklaart dit door afname vocht in de lymfeklieren. 77 kg schoon aan de haak, lang geleden dat ik zo'n slanke papa had, al zag je er altijd goed uit. Dan blijkt de oncoloog niet te weten dat jij de chemokuur vorige keer hebt afgemaakt alleen de rituximab niet. En dat de heftige reactie was op de rituximab en niet op de tabletten. Hij zegt dat hij de verpleging gevraagd had of je de fluo .... had geslikt en zij hadden hier ontkennend op geantwoord. Dat veranderdt plots de situatie. Heel het verhaal van de CMV gaat overboord, huidige kuur wordt voortgezet. We zetten de dictafoon uit.

Daarna kom ik nog even terug op wat er nu is gebeurd. Ik benoem het maar weer via de wat positievere weg. Geen klein foutje... hij had je zo aan een andere chemo gezet. Hij had bij je moeten toetsen maar hij ging wederom meteen over na z'n -achteraf verkeerde- conclusie. Tweede keer, vorige keer met de Prednison. Ervaring heeft me geleerd door de jaren heen niet altijd alles te zeggen. Vaak maak je daar meer mee kapot en wordt het je niet in dank afgenomen. Maar dit gaat om jouw leven en welzijn. En pap, daar gaan we voor door het vuur. Op de gang bespreek ik met mama haar Duitsland moment en second opinion. Vier kuren, geen vooruitgang -waar ik overigens niet vanuit ga- is voor mij echt second opinion bij academisch ziekenhuis. Wat vind jij?

Pap, dankbaar dat we samen lunchten, alweer! Dankbaar voor de koffie momentjes. Heb je zelden zo vaak gezien als afgelopen weken. Dat dat ervoor nodig is. Dat spijt me, maar beiden ook zo gesteld op ons eigen leven. Dankbaar dat je nog in ons midden mag zijn. Dankbaar dat er hoop is. Langzaam probeer ik de dankbaarheid de overhand te laten nemen. Boven de angst je te verliezen. Die zit er altijd maar het leven gaat door met jou en helaas de kanker die naar ze zeggen niet zal verdwijnen. De herfst en de winter door! De lente en de zomer, heb nu de hoop dat jij daar met volle teugen met mama van mag genieten. En als mama gestopt is met werken en jij hopelijk over een jaartje je gangetje weer gaat, laat me dan weten wat je wilt of waar je heen wilt. Ik ga dan graag met je mee. Investeer alles de komende seizoenen in de chemo en herstellen.

Dankbaar dat jij bij ons bent.
X