Chemokuur 1: iets anders dan gehoopt
Blijf op de hoogte en volg Bianca
06 November 2016 | Nederland, Tilburg
Lieve papa,
Het is inmiddels zondag. Kuur 1 zit erop! Nou ja, de tabletten inslikken in ieder geval. De gevolgen zijn merkbaar. Jouw lichaam is nu heel hard aan het werken. De komende dagen zal je lichaam doorgaan met rotzooi verwerken en hopelijk kankercellen opruimen. Drie dagen heeft je lichaam nodig om de chemo weer uit je lichaam te krijgen. Vanaf nu zon tien dagen naar het dieptepunt waarna je weer kunt opbouwen. Al je energie nodig en wat kost het energie. Vanochtend lag je op de bank met maagpijn. Later vandaag zul je hier iets voor slikken. Zo moe, geef je aan. Drinken en rusten zijn nu het beste medicijn. Dat heb je nodig en natuurlijk ons mam om je heen. Dus loop ik effe binnen, effe een knuffel van mij en Yara voordat we naar Mill vertrekken. Daarna laten we je weer lekker met rust, zodat je niet voelt dat je wakker hoeft te blijven voor ons. Yara heeft de solo en duo inmiddels gedanst. Zometeen nog met het team. Voor het eerst in de categorie boven 18 jaar. Voor het eerst solo. Ze had er zon zin in pap! Nu effe uurtje wachten dus kan ik doen wat ik al twee dagen wil doen, schrijven.
Even terug naar het begin van de kuur afgelopen vrijdag. 28 tabletten en immunotherapie dat was het doel vrijdag. Joerie is je donderdag met Jesse nog effe een knuffel komen geven. Je bent hoopvol gestemd en gaat ervoor. Je ziet er krachtig en vastberaden uit. Ons mam stuurt ons een foto van jou achter een glas water vrijdagochtend. "Hoeveel water heeft opa nodig om die 28 tabletten door te slikken?" dat is Nyah haar vraag. Jouw antwoord; 1,5 glas water.
Om half 11 mag je in het ziekenhuis zijn vrijdag. In zes stappen gaan ze de dosering van de reductiemap toedienen. Je krijgt ook iets toegediend tegen een allergische reactie. Bij stap 3 geeft jouw lichaam aan dat het niet goed gaat. Jij trekt wit weg, voelt druk op de borst en gaat bijna van jezelf af. De immuno wordt meteen gestaakt. Ze maken een hartfilmpje. Net daarvoor bel ik mama om te vragen hoe het met je gaat. Ze geeft aan dat het niet gaat en dat er een hartfilmpje wordt gemaakt. Ik zeg haar dat we even komen. Gewoon effe polshoogte nemen. Ik pik ons Naat op en twintig minuten later lopen we je kamer binnen op de afdeling oncologie. Je ziet ons en schiet vol. Je baalt enorm dat je nu niet alle vloeistof hebt binnengekregen. Het komt vaker voor dat iemand zo heftig reageert dus volgende keer waarschijnlijk nieuwe poging met misschien een ander medicijn erbij om ervoor te zorgen dat jouw lichaam niet zo heftig reageert. Vervelend pap dat je nu maar 1/6 deel hebt gekregen van wat je eigenlijk nodig had. Volgende keer nieuwe kans! Gewoon afwachten wat dr Brada straks zegt. Jou daar te zien liggen met een veel te lage bloeddruk.... pap, had het zo graag anders voor je gewild. Helaas is het zoals het is. Trots op jou al die spannende nieuwe dingen... jij ondergaat ze toch allemaal maar.
Rond drie uur ben je stabiel genoeg om naar huis te gaan. Lekker naar de bank! Voor jou was dit weer een tegenvaller, je baalt enorm. Loslaten pap, je kunt dit nu niet beïnvloeden, volgende keer hopelijk beter. Je lichaam moet wennen.
Als ik met Joerie en Nyah rond half zeven die vrijdagavond naar de paardrijles rijd en ik mama bel, is 1 ding duidelijk: er moet gebeld worden naar de ehbo. Je hebt koorts! Hoewel je dit niet wilt, spoor ik mama aan gewoon te bellen. Dat staat immers in het boekje en dat zal niet voor niks zijn. Net aangekomen bij het paardrijden draaien Joerie en ik om, laten Nyah bij Jan en Wil, en rijden naar de Varikstraat om ons Naat op te halen. Joerie blijft bij Tara. Naat en ik pikken jou en mama op. De emmer mee de auto in. 1 keer overgegeven vanmiddag, nu -onderweg- blijkt de emmer niet nodig te zijn. We zijn aangemeld bij de EHBO en nemen plaats in de wachtkamer. Het is druk, heel druk! Een man vlakbij ons zit te hoesten en zonder het uit te spreken, denken we allemaal hetzelfde. Wij moeten hier zo snel mogelijk weg met al die bacteriën, jouw afweer is namelijk niet goed. Gelukkig zitten we binnen tien minuten in een kamertje. En dan begint het wachten en de onderzoeken. Bloed geven, bloeddruk meten, longfoto etc. Het lijkt uren te duren voordat de arts komt. Die vraagt en voelt. Dan is het wachten totdat ze de uitslagen heeft bekeken. Gelukkig is de verpleging erg aardig. De tijd tikt weg. Jij, ziek, ligt gelukkig nu en dan te slapen op het bed. Nou ja, bed... Niet ideaal voor je, maar je houdt je goed. Wist -uit ervaring met ome Jan- dat ehbo samenhangt met heel lang wachten. Dat was ook de reden dat je niet wilde dat mama belde. Uiteindelijk tegen 12 uur s nachts, 5 uur na binnenkomst, krijg je te horen dat je lichte ontstekingswaarden hebt. Shit! Dat betekent nachtje blijven. Ook dat valt rauw op je dak. Helaas ook dit zit niet mee, maar voor nu de beste oplossing. In een rolstoel naar de afdeling waar je binnen twintig minuten in je thermoshirt op bed ligt. Mama brengen we thuis. Ach germ, stoere vrouw, voor het eerst alleen. Maar ze wilt niet bij een van ons slapen. Moeilijk moment, maar goed dat ze hiervoor kiest. Later hoor ik dat Jesse naar huis is gegaan toen hij hoorde dat jij op de ehbo was opgenomen. Hij maakte zich zorgen.
Zaterdagochtend hoor ik van mama dat je goed hebt geslapen. We mogen om twee uur bij je. En dan zijn we er ook allemaal. Je hebt je chemotabletten vanochtend weer op. Er is bloed geprikt om de waardes te controleren. Snel na onze komst, komt de arts. Weer je verhaal, weer hetzelfde verhaal, maar nu weer tegen een ander persoon. Maar... de waardes zijn niet gestegen dus je mag naar huis. Dat is lekker! Thuis herstellen! Toch veel fijner! Als ik je s avonds bel is de dag verder goed verlopen. Geen koorts, wel kei moe en maagpijn.
Lieve pap, trots! Nog een kleine 10 dagen te gaan waarin je heel moe zult zijn en verder moet herstellen. Alles, alles om ervoor te zorgen dat die kanker voor een tijdje wordt terug gedrongen. Wat een rotziekte pap!
Love you,
Bianca
Het is inmiddels zondag. Kuur 1 zit erop! Nou ja, de tabletten inslikken in ieder geval. De gevolgen zijn merkbaar. Jouw lichaam is nu heel hard aan het werken. De komende dagen zal je lichaam doorgaan met rotzooi verwerken en hopelijk kankercellen opruimen. Drie dagen heeft je lichaam nodig om de chemo weer uit je lichaam te krijgen. Vanaf nu zon tien dagen naar het dieptepunt waarna je weer kunt opbouwen. Al je energie nodig en wat kost het energie. Vanochtend lag je op de bank met maagpijn. Later vandaag zul je hier iets voor slikken. Zo moe, geef je aan. Drinken en rusten zijn nu het beste medicijn. Dat heb je nodig en natuurlijk ons mam om je heen. Dus loop ik effe binnen, effe een knuffel van mij en Yara voordat we naar Mill vertrekken. Daarna laten we je weer lekker met rust, zodat je niet voelt dat je wakker hoeft te blijven voor ons. Yara heeft de solo en duo inmiddels gedanst. Zometeen nog met het team. Voor het eerst in de categorie boven 18 jaar. Voor het eerst solo. Ze had er zon zin in pap! Nu effe uurtje wachten dus kan ik doen wat ik al twee dagen wil doen, schrijven.
Even terug naar het begin van de kuur afgelopen vrijdag. 28 tabletten en immunotherapie dat was het doel vrijdag. Joerie is je donderdag met Jesse nog effe een knuffel komen geven. Je bent hoopvol gestemd en gaat ervoor. Je ziet er krachtig en vastberaden uit. Ons mam stuurt ons een foto van jou achter een glas water vrijdagochtend. "Hoeveel water heeft opa nodig om die 28 tabletten door te slikken?" dat is Nyah haar vraag. Jouw antwoord; 1,5 glas water.
Om half 11 mag je in het ziekenhuis zijn vrijdag. In zes stappen gaan ze de dosering van de reductiemap toedienen. Je krijgt ook iets toegediend tegen een allergische reactie. Bij stap 3 geeft jouw lichaam aan dat het niet goed gaat. Jij trekt wit weg, voelt druk op de borst en gaat bijna van jezelf af. De immuno wordt meteen gestaakt. Ze maken een hartfilmpje. Net daarvoor bel ik mama om te vragen hoe het met je gaat. Ze geeft aan dat het niet gaat en dat er een hartfilmpje wordt gemaakt. Ik zeg haar dat we even komen. Gewoon effe polshoogte nemen. Ik pik ons Naat op en twintig minuten later lopen we je kamer binnen op de afdeling oncologie. Je ziet ons en schiet vol. Je baalt enorm dat je nu niet alle vloeistof hebt binnengekregen. Het komt vaker voor dat iemand zo heftig reageert dus volgende keer waarschijnlijk nieuwe poging met misschien een ander medicijn erbij om ervoor te zorgen dat jouw lichaam niet zo heftig reageert. Vervelend pap dat je nu maar 1/6 deel hebt gekregen van wat je eigenlijk nodig had. Volgende keer nieuwe kans! Gewoon afwachten wat dr Brada straks zegt. Jou daar te zien liggen met een veel te lage bloeddruk.... pap, had het zo graag anders voor je gewild. Helaas is het zoals het is. Trots op jou al die spannende nieuwe dingen... jij ondergaat ze toch allemaal maar.
Rond drie uur ben je stabiel genoeg om naar huis te gaan. Lekker naar de bank! Voor jou was dit weer een tegenvaller, je baalt enorm. Loslaten pap, je kunt dit nu niet beïnvloeden, volgende keer hopelijk beter. Je lichaam moet wennen.
Als ik met Joerie en Nyah rond half zeven die vrijdagavond naar de paardrijles rijd en ik mama bel, is 1 ding duidelijk: er moet gebeld worden naar de ehbo. Je hebt koorts! Hoewel je dit niet wilt, spoor ik mama aan gewoon te bellen. Dat staat immers in het boekje en dat zal niet voor niks zijn. Net aangekomen bij het paardrijden draaien Joerie en ik om, laten Nyah bij Jan en Wil, en rijden naar de Varikstraat om ons Naat op te halen. Joerie blijft bij Tara. Naat en ik pikken jou en mama op. De emmer mee de auto in. 1 keer overgegeven vanmiddag, nu -onderweg- blijkt de emmer niet nodig te zijn. We zijn aangemeld bij de EHBO en nemen plaats in de wachtkamer. Het is druk, heel druk! Een man vlakbij ons zit te hoesten en zonder het uit te spreken, denken we allemaal hetzelfde. Wij moeten hier zo snel mogelijk weg met al die bacteriën, jouw afweer is namelijk niet goed. Gelukkig zitten we binnen tien minuten in een kamertje. En dan begint het wachten en de onderzoeken. Bloed geven, bloeddruk meten, longfoto etc. Het lijkt uren te duren voordat de arts komt. Die vraagt en voelt. Dan is het wachten totdat ze de uitslagen heeft bekeken. Gelukkig is de verpleging erg aardig. De tijd tikt weg. Jij, ziek, ligt gelukkig nu en dan te slapen op het bed. Nou ja, bed... Niet ideaal voor je, maar je houdt je goed. Wist -uit ervaring met ome Jan- dat ehbo samenhangt met heel lang wachten. Dat was ook de reden dat je niet wilde dat mama belde. Uiteindelijk tegen 12 uur s nachts, 5 uur na binnenkomst, krijg je te horen dat je lichte ontstekingswaarden hebt. Shit! Dat betekent nachtje blijven. Ook dat valt rauw op je dak. Helaas ook dit zit niet mee, maar voor nu de beste oplossing. In een rolstoel naar de afdeling waar je binnen twintig minuten in je thermoshirt op bed ligt. Mama brengen we thuis. Ach germ, stoere vrouw, voor het eerst alleen. Maar ze wilt niet bij een van ons slapen. Moeilijk moment, maar goed dat ze hiervoor kiest. Later hoor ik dat Jesse naar huis is gegaan toen hij hoorde dat jij op de ehbo was opgenomen. Hij maakte zich zorgen.
Zaterdagochtend hoor ik van mama dat je goed hebt geslapen. We mogen om twee uur bij je. En dan zijn we er ook allemaal. Je hebt je chemotabletten vanochtend weer op. Er is bloed geprikt om de waardes te controleren. Snel na onze komst, komt de arts. Weer je verhaal, weer hetzelfde verhaal, maar nu weer tegen een ander persoon. Maar... de waardes zijn niet gestegen dus je mag naar huis. Dat is lekker! Thuis herstellen! Toch veel fijner! Als ik je s avonds bel is de dag verder goed verlopen. Geen koorts, wel kei moe en maagpijn.
Lieve pap, trots! Nog een kleine 10 dagen te gaan waarin je heel moe zult zijn en verder moet herstellen. Alles, alles om ervoor te zorgen dat die kanker voor een tijdje wordt terug gedrongen. Wat een rotziekte pap!
Love you,
Bianca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
