Wachten duurt lang
Blijf op de hoogte en volg Bianca
22 Juni 2016 | Nederland, Tilburg
Lieve papa,
Heerlijk geslapen vannacht na een goed gesprek met mijn manlief. Over jou, zijn emotie, niet meer delen en afstand en toekomst.
En vandaag gaat het leven gewoon weer verder. Maar toch zal het nooit meer hetzelfde zijn. Jij bent gewoon ziek. Maar ik sta op en doe gewoon m'n dingetjes zoals altijd. Met dat verschil dat ik vaak aan jou en mama denk. Niet verdrietig, alleen angstig. Als er nu maar een strijd te strijden is....mijn grootste angst momenteel.
Gisteravond nog even gebeld met ome Leendert en Leentje. Gewoon effe polshoogte nemen hoe zij het nieuws op hebben gepakt. Meteen is 1 ding duidelijk: beiden zien jou als voorbeeld, ons als modelgezin. Haha nou ook aan ons schort genoeg. Meer dan genoeg.. Ze kijken op een bepaalde manier tegen je op. En beiden zeggen: zon lieve man! Je neemt een waardevolle plek in hun hart in. Weet dat pap. Ze houden van je en zijn blij dat je dit verschrikkelijke bericht hebt gedeeld. Ook Jack is uit het veld geslagen als ik hem bel. Tuurlijk, nog zo vers is het verlies van z'n vader. En nu jij en wij in spanning over wat ons te wachten staat. Jouw wens is om het zelf aan de kinderen te vertellen als je woensdag meer weet. Tot die tijd houden we het zoveel mogelijk voor ons.
Margje is al vroeg bij mij. En is er gewoon voor me als altijd. Samen gaan we sporten net als vorige week woensdag. Effe naar de boer wat aardbeien en munt halen en dan lekker douchen.
Ik bel je. Ook jij hebt goed geslapen. Mooi! Geen tranen, zeg je. Ik heb ook geen tranen, zeg ik. Nee, eerst wachten. Ook jouw angst is of er wel te strijden valt, de onzekerheid. Ik zeg je dat ik het heel erg vindt als je ons nu al zou moeten achterlaten. Maar na die periode weet jij er niets meer van. En mama, die zit ermee. Dag in, dag uit. Wij natuurlijk ook maar voor mama heeft het grote, hele grote gevolgen. Dat vind jij ook. Je bent reëel, ik ook. Laten we duimen dat jou nog een kans op genezing of behandeling is gegeven. Die verdien je mijns inziens, omdat je een goed mens bent. Met dat kerstpakket voor vreemden die het kunnen gebruiken, ben je voor mij zon voorbeeld geweest. Zullen we er dit jaar een samenstellen zelf? Zoek jij dan een gezin uit? Of twee of drie? Mooi projectje dat ik wel wil doen. Jouw voorbeeld van toen als inspiratie. Het is tot de dag van vandaag het mooiste puurste gebaar dat ik m'n leven lang met warme gevoelens mee draag.
Ik stel wat vragen voor mama haar sollicitatiegesprek op dat ze vrijdag met Regina gaat voeren. Bijna 64 en nog willen leren. Mooi is dat. Trots ben ik dan. Met een glimlach app ik de vragen. Zo.....laat die sollicitant maar komen. Mama komt beslagen ten ijs. Eigenlijk had dit een coachingsgesprekje met mama moeten zijn.
Toen Claudia recentelijk voor het eerst bloed liet prikken, dacht ik al: dat wil ik ook. Nu denk ik er weer aan dat jij geen bloed meer mag geven. 80 keer geweest als ik goed heb geluisterd. De 100 x die je had willen geven, dat gaat niet lukken. Joerie en ik besluiten het stokje van je over te nemen. Ik schrijf meteen in en app m'n zus of ze aansluiten. Het speelde al eerder in mijn gedachten en nu is de tijd gekomen om het gewoon te doen. Wishlist: bloed geven omdat papa het niet meer mag. Vinkje, in gang gezet. En als we goed worden bevonden, is het in ieder geval ook fijn dat we zo een beetje controle houden over de kwaliteit van ons bloed. Win-win zou ik zeggen, altijd doen.
Mama belt na het lezen van de vragen. Goed geslapen, lekker bezig met klanten. We weten nog bijna niets, dus spaar je energie. Het zal ons niet loslaten, maar voor nu gaan we door. Mama gaat dat ook doen, zegt ze.
De zomer is gisteren begonnen en jij bent ziek in het mooiste jaargetijde van het jaar. Gisteren hadden we het erover dat dat juist misschien ook wel een voordeel is. Met alleen regen en donkere periodes is ziek zijn helemaal niet fijn. Moet alles toch een beetje van de positieve kant bekijken he pap!
Afgelopen vrijdag was ik met Joerie even bij jullie. Effe jullie verhaal horen, toen allemaal nog niet wetende dat het gewoon kanker is. Ik had net m'n tattoo laten zetten. Blessed omdat ik me om zeker tiental redenen echt een gezegend mens voel. Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik nog even gewacht met hem laten zetten. Bijna veertig pap en zo ontzettend tevreden en gezegend voel ik me. Het voelt als de fijnste periode tot nu toe van m'n leven. Geluk zien in kleine dingen en zelf grootse dingen doen. Lekker in m'n vel, letterlijk en figuurlijk. Nu nog steeds deze levensfase waarderend. Maar hoe kun je je nu nog gezegend voelen als je vader ziek is? En toch als ik het antwoord op die vraag zoek, is daar ook weer een positief antwoord op te vinden. Nog steeds de toekomst inkijkend met de roze-Jesse bril. Onbevangen was ik al niet meer door het auto-ongeluk maar nu is het die angst om jou kwijt te raken.
Woensdag, nog 1 week. Wachten duurt altijd lang.
Lekker doorgaan met je dagelijkse dingen pap! Vooralsnog weten we niet veel
Love you,
Bianca x
Heerlijk geslapen vannacht na een goed gesprek met mijn manlief. Over jou, zijn emotie, niet meer delen en afstand en toekomst.
En vandaag gaat het leven gewoon weer verder. Maar toch zal het nooit meer hetzelfde zijn. Jij bent gewoon ziek. Maar ik sta op en doe gewoon m'n dingetjes zoals altijd. Met dat verschil dat ik vaak aan jou en mama denk. Niet verdrietig, alleen angstig. Als er nu maar een strijd te strijden is....mijn grootste angst momenteel.
Gisteravond nog even gebeld met ome Leendert en Leentje. Gewoon effe polshoogte nemen hoe zij het nieuws op hebben gepakt. Meteen is 1 ding duidelijk: beiden zien jou als voorbeeld, ons als modelgezin. Haha nou ook aan ons schort genoeg. Meer dan genoeg.. Ze kijken op een bepaalde manier tegen je op. En beiden zeggen: zon lieve man! Je neemt een waardevolle plek in hun hart in. Weet dat pap. Ze houden van je en zijn blij dat je dit verschrikkelijke bericht hebt gedeeld. Ook Jack is uit het veld geslagen als ik hem bel. Tuurlijk, nog zo vers is het verlies van z'n vader. En nu jij en wij in spanning over wat ons te wachten staat. Jouw wens is om het zelf aan de kinderen te vertellen als je woensdag meer weet. Tot die tijd houden we het zoveel mogelijk voor ons.
Margje is al vroeg bij mij. En is er gewoon voor me als altijd. Samen gaan we sporten net als vorige week woensdag. Effe naar de boer wat aardbeien en munt halen en dan lekker douchen.
Ik bel je. Ook jij hebt goed geslapen. Mooi! Geen tranen, zeg je. Ik heb ook geen tranen, zeg ik. Nee, eerst wachten. Ook jouw angst is of er wel te strijden valt, de onzekerheid. Ik zeg je dat ik het heel erg vindt als je ons nu al zou moeten achterlaten. Maar na die periode weet jij er niets meer van. En mama, die zit ermee. Dag in, dag uit. Wij natuurlijk ook maar voor mama heeft het grote, hele grote gevolgen. Dat vind jij ook. Je bent reëel, ik ook. Laten we duimen dat jou nog een kans op genezing of behandeling is gegeven. Die verdien je mijns inziens, omdat je een goed mens bent. Met dat kerstpakket voor vreemden die het kunnen gebruiken, ben je voor mij zon voorbeeld geweest. Zullen we er dit jaar een samenstellen zelf? Zoek jij dan een gezin uit? Of twee of drie? Mooi projectje dat ik wel wil doen. Jouw voorbeeld van toen als inspiratie. Het is tot de dag van vandaag het mooiste puurste gebaar dat ik m'n leven lang met warme gevoelens mee draag.
Ik stel wat vragen voor mama haar sollicitatiegesprek op dat ze vrijdag met Regina gaat voeren. Bijna 64 en nog willen leren. Mooi is dat. Trots ben ik dan. Met een glimlach app ik de vragen. Zo.....laat die sollicitant maar komen. Mama komt beslagen ten ijs. Eigenlijk had dit een coachingsgesprekje met mama moeten zijn.
Toen Claudia recentelijk voor het eerst bloed liet prikken, dacht ik al: dat wil ik ook. Nu denk ik er weer aan dat jij geen bloed meer mag geven. 80 keer geweest als ik goed heb geluisterd. De 100 x die je had willen geven, dat gaat niet lukken. Joerie en ik besluiten het stokje van je over te nemen. Ik schrijf meteen in en app m'n zus of ze aansluiten. Het speelde al eerder in mijn gedachten en nu is de tijd gekomen om het gewoon te doen. Wishlist: bloed geven omdat papa het niet meer mag. Vinkje, in gang gezet. En als we goed worden bevonden, is het in ieder geval ook fijn dat we zo een beetje controle houden over de kwaliteit van ons bloed. Win-win zou ik zeggen, altijd doen.
Mama belt na het lezen van de vragen. Goed geslapen, lekker bezig met klanten. We weten nog bijna niets, dus spaar je energie. Het zal ons niet loslaten, maar voor nu gaan we door. Mama gaat dat ook doen, zegt ze.
De zomer is gisteren begonnen en jij bent ziek in het mooiste jaargetijde van het jaar. Gisteren hadden we het erover dat dat juist misschien ook wel een voordeel is. Met alleen regen en donkere periodes is ziek zijn helemaal niet fijn. Moet alles toch een beetje van de positieve kant bekijken he pap!
Afgelopen vrijdag was ik met Joerie even bij jullie. Effe jullie verhaal horen, toen allemaal nog niet wetende dat het gewoon kanker is. Ik had net m'n tattoo laten zetten. Blessed omdat ik me om zeker tiental redenen echt een gezegend mens voel. Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik nog even gewacht met hem laten zetten. Bijna veertig pap en zo ontzettend tevreden en gezegend voel ik me. Het voelt als de fijnste periode tot nu toe van m'n leven. Geluk zien in kleine dingen en zelf grootse dingen doen. Lekker in m'n vel, letterlijk en figuurlijk. Nu nog steeds deze levensfase waarderend. Maar hoe kun je je nu nog gezegend voelen als je vader ziek is? En toch als ik het antwoord op die vraag zoek, is daar ook weer een positief antwoord op te vinden. Nog steeds de toekomst inkijkend met de roze-Jesse bril. Onbevangen was ik al niet meer door het auto-ongeluk maar nu is het die angst om jou kwijt te raken.
Woensdag, nog 1 week. Wachten duurt altijd lang.
Lekker doorgaan met je dagelijkse dingen pap! Vooralsnog weten we niet veel
Love you,
Bianca x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
