Terug in de tijd

Lief gezin,

Na ons scooteravontuur trekken we verder naar het zuiden van Laos, de 4000 eilandjes in de Mekong. De busrit ernaartoe is hilarisch. We halen de bus op het nippertje, een lokale bus. Jesse neemt voorin plaats en ziet dat het stuur met touwen vast is gebonden. Ikzelf neem op een krukje in het middenpad plaats. Er wordt regelmatig gestopt en dan stroomt de bus vol met lokalen die allerlei etenswaar kwijt proberen te raken. De chauffeur rijdt een hond aan en Jesse ziet dit als een van de gevaarlijkste dingen die we ooit hebben gedaan. Op naar Ban Nakang vanwaaruit we de boot naar Don Det nemen. Het is avond als we aankomen en het blijkt nog wel even lopen te zijn naar The Boathouse. Gelukkig is de eigenaresse heel behulpzaam en gaat de kinderen een voor een op haar scooter halen. Het heeft voor het eerst geregend dus iedereen is blij. De eerste dag gaan we vissen met een bougie. Helaas zonder succes! Wat minder als we de volgende ochtend onze kanotoer naar de Irrawaddy dolfijnen niet kunnen doen door de regen. Dan maar een spelletjesmarathon! De inzet is een zak chips. Alle spelletjes worden gespeeld en we koppelen er een puntensysteem aan. Iedereen fanatiek. Jesse gaat er met de winst vandoor. S middags is het opgeklaard. De gastvrouw zegt dat we ook met de fiets naar het andere eiland kunnen en dan de boot kunnen nemen naar de dolfijnen. Don Khone oprijden, het gehele eiland over en dan bij het rechterrestaurant naar mr Pet vragen. Zo gezegd, zo gedaan... een bootje brengt ons voor usd 2 pp naar de bedreigde dolfijnen toe. Geen massatoerisme. Drone omhoog en de dolfijnen gespot in de Mekong tussen Vietnam en Laos. Mooi en bijzonder tegelijk! Daarna maakt Boantip een huiselijke echt Laotiaanse maaltijd voor ons klaar. Pannen op tafel en eten maar. Heerlijk gegeten en de dames genoten van de twee pups en de baby.

De volgende dag moeten we van Ban Nakasang naar Cambodja. Daar maken we een scam mee. De tocht naar de grens gaat prima. Het visum naar Cambodja kost USD 35 pp. We hadden al gelezen dat ze hier proberen meer geld uit je zak te halen. En ja hoor USD 40 pp en het mannetje regelt het allemaal. Ach ja, we doen het maar. Daarna moeten we net over de grens erg lang wachten op de bus die ons naar Siem Raep brengt. Na twee uur wachten en wat spelletjes verder rijden we naar een stadje op ca 1 uur afstand van de grens. Worden we weer in een restaurant gezet....drie kwartier wachten wordt gezegd... dat wordt wat langer. Een Belg die ook zit te wachten gaat navraag doen. Het meisje van het restaurant belt.. ja... hij komt eraan... zelfde chauffeur... gek. Hij zegt echter tegen papa dat hij ons morgen brengt of we moeten USD 20 pp extra betalen. Een scam. Joerie twijfelt geen seconde en gaat tussen de open deur staan zodat ze niet weg kunnen rijden. Ondertussen belt hij de vrouw waar we de kaartjes hebben gekocht. Met zn achten staan we rondom de bus en voeren we wat lichte druk uit. We gaan niet betalen en wel vandaag verder, is de boodschap. Uiteindelijk kunnen we instappen. Geen goede eerste kennismaking met Cambodja. Via de telefoon houden we goed in de gaten welke richting we op gaan. Erg laat komen we aan op het busstation in Siem Raep. Tuktuk naar het hotel en snel slapen. Papa regelt voor de volgende dag een paardrijrit door de buitenwijken en rijstvelden van Siem Raep. De paarden van Happy Horse willen maar al te graag. Ze zijn sterk. Een enthousiaste gids neemt ons mee. Altijd leuk om een inkijkje te nemen in het leven van de mensen. Ondanks de rij ervaring van Nyah en mij willen we liever niet in draf. We merken meteen dat de paarden heel graag willen en elkaar voorbij willen. Hobbelend genieten we van deze ervaring.

De dag daarna staat een cultuurtrip gepland. Een bezoek aan het grootste tempelcomplex ter wereld: Angkor Wat. Angkor Wat is de grootste tempel, maar in dit gebied zou je dagen kunnen ronddwalen. Alles gebouwd in de 12e eeuw. We besluiten met gids te gaan. Anders zijn die tempels slechts gebouwen. Vroeg uit bed, omdat in deze tijd de zonsopgang zien een grotere kans heeft als de zonsondergang. Wij kiezen ervoor om alleen de belangrijkste tempels te zien. Halve dag toer. De dames blijven immers cultuurbarbaren..en ik ook. Bij aankomst lijkt het erop dat we een mooie zonsopkomst gaan zien. Vijf minuten later is echter de zon achter de wolken verdwenen. Respect voor wat er hier is neergezet vroeger. Imposante bouwwerken. De mooiste tempel vinden de meesten van ons de tempel van Thombraider. Gigantische bomen zijn vergroeid met de tempel. Erg mooi. Blij dat we de korte toer deden, want op een gegeven moment zijn namelijk alle tempels hetzelfde. ‘s Middags wilt Jesse relaxen. Papa settelt zich met een koffie in een lokaal cafeetje en ik ga met de dames naar een beautysalon. Manicure met gellak was Yara’s wens. Wat genieten jullie. Als papa na 1,5 uur polshoogte komt nemen, zijn ze inmiddels aan een pedicure begonnen. Ja, die deden we er maar achteraan. Goede salon, prachtig resultaat! Blije gezichten na een heerlijk relaxmoment. Het uit eten gaan iedere avond vinden jullie iedere dag weer een feestje. Yara kan al twee uur voordat we gaan hier echt opgewonden van worden: wat ga ik kiezen? In Siem Raep is het heerlijk vertoeven ‘s avonds. Overal echt leuke eettentjes met loungesets en gezelligheid op straat. Drie avonden dus genieten van lokale of Westerse gerechten.

Van Siem Raep reizen we door met de bus, goedkoop met airco en WiFi zelfs ( Angkor e-booking). We hebben nog getwijfeld of we wel naar Phnom Penh zouden doorreizen of ons plan zouden aanpassen. Uiteindelijk besluiten we toch ons oorspronkelijke plan aan te houden. Er is namelijk 1 ding dat we daar willen zien om de geschiedenis van Cambodja te kunnen begrijpen... een van de 300 killing fields bezoeken. We gaan naar de bekendste Choeng Ek met quads. Wederom een bezoek aan wat krottenwijken en de omgeving buiten de grote stad.

Kopie Polarsteps papa van dit bezoek;
We zagen 4 hele grote quads staan en 1 kleine gele. We dachten meteen met zn allen “die kleine zal wel voor Yara zijn”. Yara dacht “heb ik weer!” Na het ondertekenen van wat papierwerk weer naar buiten voor uitleg. Daar kregen we ook te horen wie welke quad had. Een van de begeleiders wees Yara naar de achterste grote quad. “Is die voor mij?” vroeg Yara verbaasd. Instemmend werd geknikt. Dat gezicht van Yara toen...geweldig. Het zag er ook geweldig uit zon klein meisje op zon grote quad. Deze waren groter dan de quads waarop we reden in de Namib Dessert. Nyah bij mij achterop en Jesse en mama op de andere grote quads.

En daar gingen we. Je voelde meteen de power in deze quads. Jesse en Yara glunderden van oor tot oor. We reden vervolgens zon ruim anderhalf door de buitenwijken, over verharde en onverharde wegen. Echt gaaf om te doen. Iedereen genoot hiervan.

Na de quad toer werden we weer door de tuk tuk verder gebracht. Het was een korte rit naar de bekendste van de meer dan 300 killing fields die in Cambodja zijn. Deze ligt 15 km ten zuidwesten van de hoofdstad, genaamd Choeung Ek. Kaartjes gekocht en voor iedereen de audiotoer geregeld. Met de koptelefoon op hebben we de verschrikkelijke geschiedenis van Cambodja beluisterd. Het verhaal over de ruim 3 miljoen Cambodjanen die tijdens het regime van Pol Pot met zijn rode khmer de dood vonden. Erg indrukwekkend om te horen hoe deze mensen zijn vermoord en in massagraven zijn begraven. Van kleine baby’s tot bejaarden. Op een gegeven moment kwamen we bij een boom. Het verhaal bij die boom greep mij misschien wel het meeste aan. Door de soldaten van Pol Pot werden baby’s bij hun beentjes gepakt om ze hierna met hun hoofd tegen die boom dood te slaan. Na de dood werden ze meteen in het graf naast de boom gegooid. De boom stond er nog steeds en was behangen met heel veel armbandjes. Dit verhaal greep Yara ook enorm aan. Zij was de enige van ons met een armbandje aan... Nyahs enkelarmbandje eigenlijk. We zagen dat ze tijdens het luisteren haar enkeltouwtje los knoopte om deze vervolgens ook in de boom te knopen. We zagen dit gebeuren en Bianca legde deze stappen vast op de camera.

Aan het einde van de toer kom je bij het nationale monument van deze genocide. In dit monument zijn meerdere etages gemaakt. Op iedere etage ligt iets variërend van kleding, botten, schedels en de wapens waarmee de mensen zijn vermoord. Deze moorden zijn ook niet gepleegd met kogels want dat was te duur. Nee, dit werd gedaan met alles wat ze maar voor handen hadden. Zoals stokken, een schep, een bijl, een machete enz.

Daar eindigde dus ons verhaal over de gruwelijkheden die zich hier hebben afgespeeld. Niet eens zo lang geleden (40 jaar). Iedereen was stil op de terug weg. Het verhaal had enorm veel indruk gemaakt! Alle vijf hebben we 1,5 uur lang aandachtig en geschokt naar de Nederlandstalige audiotoer geluisterd. Zelfs Nyah hield de gehele tijd haar aandacht erbij. Het verhaal werd met zoveel emotie verteld en ondersteund met waargebeurde verklaringen van mensen die dit hebben meegemaakt. Een paar maanden geleden stelde Yara aan Bianca en Nyah voor om ter voorbereiding op dit bezoek “first they’ve killed my father” te kijken. Die film heeft toen op de dames al heel veel indruk gemaakt.

Een bijzondere ochtend dus die ik niet had willen missen. Iedere bezoeker daar zag je aandachtig het verhaal volgen. Er heerste bijna complete stilte onder alle toeristen. Alleen dit was al heel indrukwekkend en kwam binnen. Leek of iedereen voelde wat zich hier allemaal had afgespeeld. Overigens wordt iedere twee maanden het gehele field doorzocht. Door de regen en aardbewegingen komen er nog steeds botten, tanden en kledingstukken tevoorschijn. Deze worden nog steeds verzameld. Op de weg terug nagepraat met vijven. Ons realiserend dat alle Cambodjanen van ca 50 jaar en ouder dit bewust hebben meegemaakt. We keken even met andere ogen naar hen onderweg terug in de tuktuk. S middags met Nyah naar vervolgopleidingen gekeken en met de drie dames lummelen in het zwembad gedaan. Effe lachen! Bij het eten in het Indiaas restaurant neemt Jesse ons mee terug in de tijd. Hij doet een boekje open over het kattenkwaad dat hij uit heeft gehaald, veelal met Lars en Rens, tijdens de middelbare schooltijd. Zn verhalen worden ondersteund met filmpjes en foto’s. “Ik kon het jullie toen niet vertellen”, zei hij lachend. “Dan was ik mn telefoon de hele tijd kwijt”. Je sprong uit ramen van de eerste verdieping op de bouw, speelde met de grijper van een graafmachine waar de sleutels nog inzaten, pakte piepschuim en ging bootje varen in de sloten, maakte met purschuim een piemel op de muur van een nieuwbouwwoning en maakte op wat plekken vuur. Net je vader van vroeger. Deugniet, een echte kwajongen. Ik kan er nu om lachen. Had je het ons destijds verteld zeker niet. Yara en Nyah zijn meer als ik... gewoon binnen de lijntjes kleuren...zoals ik vroeger ook deed.

De dag erna gaan we richting Sinahoukville om de overtocht per speedboat te maken naar Coconut Island, Koh Rong. Als we aankomen alles verlicht, heerlijke sfeer, echt vakantie. We vissen er een dag met een rolletje visdraad met haakje eraan tijdens een boottour met snorkelen en een barbecue op de boot. Lekker dagje, echter het zicht onderwater is slecht. Dit doet ons besluiten het duiken over te slaan in overleg met jullie. Zou goed zijn om weer te duiken echter moeten we dan wel iets kunnen zien. Achteraf maar goed ook, want de ochtend daarna regent het. Spelletjes doen en ‘s middags in de zon op de rotsen vissen. En drie maal scheepsrecht, met succes. Veel vissen gevangen en weer losgelaten. Terug de tijd in...al onze Frankrijk vakanties toen jullie klein waren, zorgden voor vele uren plezier op de rotsen zoekend naar krabbetjes en visjes. Jullie drie zijn weer even enthousiast als toen bij het vangen van de eerste vis.

Op de dag van vertrek regen... en die stopt niet. De boot komt niet door het slechte weer. Uiteindelijk boekt de eigenaar de tickets om naar een maatschappij die nog wel vaart. Maar voordat die gaat... helaas missen we in Sinahoukville hierdoor de aansluiting met de nachtbus naar Bangkok. Improviseren dus. Hotel geboekt ter plekke.. blijkt in de hoerenbuurt te zijn. Sinahoukville, ik vond het een vooral vieze stad met vervuiling, stank en twee ratten gezien. Volgende dag de dagbus naar Bangkok ingestapt. Zitten, slapen, wachten. Gekscherend komt Jesse met mijn thema tijd van afgelopen schooljaar bij al dat wachten. “Wachten kost tijd”.

Lieve allemaal,
We gingen vanaf het zuiden van Laos op verschillende manieren vaak terug in de tijd. Door het ophalen van vakantie herinneringen, door het zien van de omstandigheden van de mensen en door zelf terug in de tijd te gaan door de andere/mindere omstandigheden waarin we ons soms bevonden. Maar ook door de verhalen van de Cambodja oorlog vroeger en het zien van de oude gebouwen werden we terug gevoerd naar vroeger. Onze laatste dag in Bangkok hebben we de fietstour van zes jaar geleden herhaald. Wat was dat leuk! Even terug naar die spannende reis samen toen. Het ophalen samen van vakantie herinneringen..vaak momenten met een lach. Herinneringen... even terug naar die tijd.

Het huurhuis heeft ons ook al even terug in de tijd gebracht. Voorzien van minder luxe dan voorheen. We zijn er klaar mee nu, dat huurhuis. Ondanks het feit dat dat huurhuis in vergelijking met de omstandigheden die we vaak zagen afgelopen weken helemaal zo gek nog niet is. Dat beseffen jullie je. Toch is er dat verlangen...meer luxe. Wat zijn we verwend. We zijn klaar met deze reis. Het was me een genoegen weer. Heerlijke momenten samen gehad en echt heeeel veel bijzondere dingen gedaan. Hoogtepunt vonden jullie de motor scooterrit door de bergen in Laos en de killing fields. Die dagen op de motorscooter, DE reden om naar Laos te gaan, bleek een succes. Of het nu dagen leren in het water is, dagen wandelen door de bergen of scooteren tijdens een tocht van een paar dagen... als jullie maar actief kunnen zijn. Daar is door de tijd niets aan veranderd.

Op naar moedige oma Thea die zich zo kranig door de eerste fase van haar behandeling heenworstelt. De chemo’s...nog drie te gaan. Die heeft een hele dikke knuffel verdiend.

Tijdens deze terugreis worden er driftig foto’s en filmpjes van Nala bekeken en liefdevol gepraat over hoe blij ze zal zijn ons weer te zien.

Op naar het volgende leuke: de oplevering van ons nieuwe huis. Vol luxe en vooral ook ruimte.
Het komt nu dichterbij.

Het was een feestje, gewoon het vier weken samen zijn! Txs!

X
Mama