In the jungle, the mighty jungle....
Blijf op de hoogte en volg Bianca
30 Juli 2017 | Panama, Panama-stad
Vrijdagnacht niet veel geslapen. Zeg maar gerust maar 2,5 uur. Eenieder van ons bepakt met zn nieuwe outdoortas begint ons nieuwe reisavontuur. Doel van deze reis is vooral genieten van het tropisch klimaat, tropisch regenwoud, duiken en allerlei outdooractiviteiten. Actief heeft de focus en daar is de reis omheen gepland. Benieuwd of alles klopt en net zo leuk is als het vantevoren leek. Na ons avontuur door de natuur vorig jaar, nu eindelijk het begin van een ander avontuur door een compleet ander klimaat, een andere natuur. We kunnen onszelf wel de backpack family noemen. Maar, alles past keurig in de auto. Dat was ons doel. Iedere tas 12,5 kg. Best te dragen of niet Yara? We vallen wel op zo met vijven in Dusseldorf.
De eerste vlucht naar Parijs verloopt voorspoedig. We zijn alle vijf knock-out en slapen de twee uur durende trip. Charles-de-Gaulle is een zeer groot vliegveld. Daar aangekomen, ontbijten we en ronden we de eerste kennistoets van open water padi met vieren af. One down, four to go. De tweede vlucht gaat naar Venezuela met AirFrance. Yara komt echter bij de gate niet geboard. Haar boarding pass doet het niet. Blijkt dat dit voorlopig de laatste vlucht is van AirFrance naar Venezuela ivm de onrust omtrent de verkiezingen daar. Er wordt gebeld om na te gaan of we vanuit Caracas wel door kunnen vliegen naar Panama. Het antwoord is ja. Later horen we echter dat wij de enige buitenlanders met twee anderen zijn die doorvliegen vanuit Caracas. Alle andere doorvluchten worden omgeboekt. Een jongen voor ons die door zou reizen naar Chili mag niet mee. In het vliegtuig komt de purser toelichting geven en adviseert ons met de twee anderen op het vliegveld bijelkaar te blijven. Een andere optie is mee terug vliegen, hetgeen de bemanning ook doet. Normaliter overnachten ze, maar door de onrust vliegen ze nog diezelfde dag terug. Papa en ik kijken elkaar aan, knikken en vertrouwen erop dat het wel losloopt. Ook tijdens de tweede vlucht slapen we met vijven het overgrote deel. De tijd vliegt. Uitgestapt in Caracas maken we kennis met een Duitser en Nederlander die vanaf dat moment bij ons in de buurt blijven zoals gevraagd. Het is rustig, erg rustig. We worden geleid naar een controleband waar we de enige zeven zijn in een rustig gedeelte van het vliegveld. We kijken elkaar aan en ondergaan het maar. Enne, mocht de vlucht onverhoopt niet doorgaan dan wijzigen we ons plan naar een ander Zuid-Amerikaans land. Ook geen probleem, besluiten wij. Even later zitten we bij de gate te wachten tot onze laatste vlucht. We doen wat duiktraining als papa de naam van Jesse ineens hoort. Zijn bagage moet worden gecontroleerd. Papa mee naar een aparte ruimte waar veel bewakers rondom een grote hoeveelheid tassen staan. De inhoud van de tas moet eruit. Het folie is er nu af en in dit soort landen is dat niet geheel zonder risico's. Gelukkig is hierover nagedacht.... er zitten tye ribs in de tas. De Venezolaan glimlacht als hij deze uit de tas ziet komen. Tas wordt weer ingepakt en dichtgemaakt en klaar is kees. Gewoon op tijd en zonder problemen vervolgen we onze reis.
In Panama krijgen we een upgrade van de auto en met een app als navigatie wordt het hotel prima gevonden. 'S Ochtends lopen we naar een lokale supermarkt voor een ontbijt. De kids genieten van de kleine zoete banaantjes. Voor het eerst voelen we de tropische warmte. Dan vertrekken we naar Santa Fe, een plaatsje bij de tropische nevelwouden. We kiezen voor de toeristische route en dat hebben we geweten. Een prachtige route door de bergen met overal groen om ons heen. Echter best een uitdaging zonder fourwheele drive en een navigatie app die niet alle weggetjes toont. Maar, authentiek Panama gezien, volgens mij. Hutjes en krotjes langs de weg, maar ook huizen en schooltjes, kindjes in uniform die levensgevaarlijk langs de weg lopen al vanaf jonge leeftijd. Dat laatste zagen we ook al in Afrika. Geen enkele andere toerist gezien. We vragen een paar keer de weg en worden vriendelijk in het Spaans geholpen. Al snel hebben we de verkeerstermen in het Spaans onder de knie. Weinig Panamezen buiten de toeristische gebieden spreken Engels blijkt. Yara, jij neemt weer het voortouw, net als vorig jaar. Obstakel op de weg, jij stapt uit en vraagt hoe lang we nog moeten wachten. Hotel niet kunnen vinden, jij loopt een supermarkt in met allemaal Panamezen in je uppie en regelt het wel. En wij, wij laten je gek genoeg gewoon in je eentje gaan.
Onderweg wordt al snel duidelijk hoe jullie een nieuwe plek bekijken. Jesse, jij maakt allleen maar opmerkingen over de natuur en hoe mooi deze wel niet is. Yara geniet weer van de wat armoedzaligere beelden en Nyah zegt zelf : "ik kijk gewoon vooruit". En dat typeert precies hoe jullie zijn. Jesse, jij uitte op het vliegveld al meteen dat je dit een fijn klimaat vindt en ziet jezelf al aan de Caribische kust zitten in je Hawaï blousje met pina colada. En dat gaat vast gebeuren, want de kust is geboekt en je blousje zit in de tas.
Ricardo, de eigenaar van het tweede hotel, ontvangt ons vriendelijk. Prima huis, schoon zwembad, huis gemaakt van hout enne onze kennismaking met de Panamese hangmatten. Compleet zen en reggae voelen we ons als we daarin liggen. Wat een genot. En ja hoor, jullie verkennen meteen de grond bij het huis. Vogelspin hollletjes. We koken hier zelf. En om acht uur is iedereen weer moe. Vroeg slapen en volgende dag om zes uur op. Ricardo heeft ons de tip gegeven bij de busterminal te gaan ontbijten, typisch Panamees eten. Bij de busterminal? Ziet er raar uit, maar we stappen een kleine ruimte met wat tafels en stoelen binnen en wensen een zeer vriendelijke vrouw goedemorgen. Joerie, Jesse en ik kiezen tortilla als ontbijt con carne - met vlees. De dames iets met kip. Jesse is de enige die ervan geniet....het is niet ons soort ontbijt. Ricardo heeft ons ook gewezen op cascade gondrolina in het regenwoud. Hij tekent de route uit. Onderweg spotten we twee toekans en bij het huisje twee kleine papegaaitjes. Daar aangekomen moeten we het woud inlopen waarna we bij wat hutjes komen waarvandaan de zoon van Evilio in zn beste Engels als gids meegaat het regenwoud verder in. Prachtige grote blauwe vlinders, cacaoplanten, koffieplanten en een kweekvijver met tilapia sieren de omgeving van de paar bijelkaar gezette hutjes. Gelukkig zeggen we 'ja' tegen de wandelstok. Gister einde middag hadden we de eerste tropische regenbui. De modder spoelde naar beneden. Het bleef maar regenen en hard! Binnen een paar meter klimmen ziet onze uitrusting er dan ook modderig uit. Vorig jaar hadden we de mud masters en sand masters (rode zandduinen) maar na een paar meter klimmen breekt het zweet ons echt aan alle kanten uit en zitten we vol mud. Mooie beproeving, maar die vulkaan later beklimmen is toch wel wat te zwaar denken we nu. 1 uur alleen klimmen is al lang en megazwaar, laat staan zes uur klimmen en vier uur dalen. Maar goed, dat is iets voor later. Met een manchetti kapt de gids de bananenbladeren en palmboombladeren weg. En ineens verschijnt tussen al het groen een zeer mooie waterval. De rit terug verloopt wat soepeler. Evelio staat koffiebonen plantjes te planten en biedt ons spontaan een kop verse koffie van zn bonen aan. Wij tonen interesse en krijgen me toch een verhaal. In het Spaans, ondanks het feit dat we in het Spaans hebben gezegd dat we geen Spaans kunnen. We knikken beleefd. Door het gebrekkige Engels van de gids krijgen we het verhaal helaas niet helemaal mee. Maar dit is hun dagelijks leven, niet opgezet, maar realiteit. En wij staan er middenin. Een kort kijkje in het leven van dit Panamese gezin dat aan de rand van het regenwoud in een hutje woont. Dat hadden we niet verwacht. Voelen ons eigenlijk een beetje teveel om zo dicht in hun privacygebied te zijn.
Even terug om wat te eten en te relaxen, want de volgende activiteit is in de middag gepland. Door de omgeving van Santa Fe op het paard. En ja, we hadden hier niet teveel verwachtingen van. Paardrijden met onervaren rijders zorgt vaak voor een behouden rit. Niets blijkt echter minder waar. De rit overtreft alle verwachtingen. Het doet me beseffen dat het zon vrij gevoel geeft op de rug van het paard. Yara moet er even inkomen. Is wat angstig, gaat even aan de lijn mee, maar aan het einde van de rit is het zij die galoppeert en er zelfs van geniet. Door de bergen twee uur lang. Jesse zit als een echte macho en hobbelt lekker vooruit. Nyah spoort iedereen aan en geeft gevraagd en ongevraagd aanwijzingen. Hetgeen ons het meest zal bijblijven is dat we te paard een rivier over staken. En dat Jesse, waarvan het paard half onder ging, zei: "hij voelde zich groter dan dat ie was". Jullie gezichten toen jullie de rivier overgestoken waren.... op en top genieten. Iedereen geniet van dit bijzondere moment. We besluiten aan het einde van de vakantie nog aan de kust te kijken of paardrijden over het strand mogelijk is. Wat was dit tof!
We zijn vandaag in de natuurlijke leefomgeving van de jaguar geweest. Echter, zo dicht bebost met lianen en al....is dieren spotten erg moeilijk. De mega mieren laten zich wel in grote getale zien. En ja, die bijten. Au en bah!
Panama is zo rijk bebost met tropisch regenwoud. Zo chill en zoveel outdoor mensen en backpackers. Vandaag hebben we al een beetje Panama mogen proeven. Benieuwd naar de rest wat ons te wachten staat.
Overmorgen start onze padi open water course! Ja, dan al!
Liefs mama
-
05 Augustus 2017 - 08:07
Wil:
Hoorde al van de kleinkinderen dat het paardrijden gezellig en leuk was vooral door de rivier rijden
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley