"Thuis"
Blijf op de hoogte en volg Bianca
13 Januari 2018 | Nederland, Tilburg
Lief gezin,
We zitten inmiddels zo’n twee weken in het huurhuis. En oh, wat hebben jullie hier tegenop gezien. Weg uit je vertrouwde omgeving, kleiner en ‘lelijker’. “Hier ga ik echt geen vriendinnen laten komen” en ga zo maar door. Rustig hebben we jullie uitgelegd waarom we hiervoor kozen als de vraag wordt gesteld waarom we niet totdat ons nieuwe huis klaar is in de Koolhovenlaan kunnen blijven wonen. Jullie begrijpen het, maar het voelt nog niet goed. Papa en ik denken er heel anders over. Zonder ook maar enige vorm van heimwee of spijt hebben wij 4 januari de sleutels overgedragen. De periode tussen verkoop en overdracht was al een half jaar stukje bij beetje afscheid nemen. Ach, afscheid nemen, waarvan? Van wat stenen? Dat is eigenlijk meer hoe we erover denken. Papa omschreef het mooi ‘thuis is waar we samen zijn, niets meer en niets minder’.
Al was het huis, wel het huis waar jullie drieën opgroeiden. Nyah, jij was nog maar een kleintje van 4. Yara, jij moest nog 6 worden en Jesse was net 8. Tien jaar genieten van jullie als kindjes, 10 jaar opvoeden en 10 jaar veel mooie herinneringen. Denk aan de cupcakewedstrijd, het yoghurtgevecht tijdens het eten van het toetje in de woonkamer (ja, jullie mochten echt met yoghurt elkaar bevuilen en ons ook), de legowedstrijdjes, de kuikentjes die met Pasen kwamen en alle geluksmomenten van jullie die werden gevierd en de vele traantjes die er zijn gedroogd. Het eindeloos spelletjes spelen, knutselen en bakken. De ontbijtjes in de tuin in de vroege lente en alle zondagochtend ontbijtjes aan de eettafel. De oppas donderdagmiddagen van oma en het eten dat ze bij ons kookte, jarenlang. De dinsdagen dat papa er altijd voor jullie was. Het buitenspelen dat Jesse en Nyah veel hebben gedaan en zo kan ik nog wel even doorgaan.
De weken voorafgaand aan de verhuizing waren meer dan uitdagend (om het maar positief te benoemen). Er moest veel geregeld worden. En net rondom de verhuizing kwam de hypotheekofferte ertussendoor en het kopen van de keuken dat het nodige geregel en de nodige afspraken met zich meebracht. Het onderhandelen van prijzen, mijn taak. Niet wat ik van mezelf graag doe, maar het lukte ons steeds wel om te krijgen wat we wilden. En o ja, papa net een nieuwe baan, hetgeen ook meer energie kostte. En eigenlijk verliep het allemaal vrij relaxed. Stukje bij beetje, net als vorige keer, ging alles over. Geen stress, gewoon doorgaan en dan komt het vanzelf goed.
En nu, nu staan er nog dozen ingepakt die uitgepakt moeten worden. Vragen jullie om de dag wel naar iets anders dat nog ergens in een doos zit, maar we hebben geen haast. We stofzuigen, dweilen, maken de wc’s en badkamer schoon en verder……niet al teveel moeite doen. En jullie, jullie zijn inmiddels gewend. De eerste vrienden zijn hier geweest en Yara laat toch haar vriendinnen komen om haar 16e verjaardag te vieren. Grappig hoe snel jullie je aanpassen en hoe snel jullie de situatie accepteren zoals deze is. Onze meubeltjes staan er, de kaarsjes branden en we zitten gewoon weer met vijven spelletjes te spelen ’s avonds. De locatie is veranderd, maar wij niet. Gelukkig maar!
Yara, je bent hard aan het leren voor je ct week. Heerlijk te zien dat we je met een klein gebaar zo blij kunnen maken. Natuurkunde is je grootste uitdaging. Je staat nog voldoende, maar je weet dat deze op ‘wankelen’ staat. Na het bezoek aan de Open Dag Geneeskunde in Maastricht is je gevoel arts/specialist te worden sterker geworden. Natuurkunde is nodig, dus je spendeert daar heel wat uurtjes aan. Je kunt er absoluut niet tegen als je een som niet kunt oplossen. Je puzzelt en soms vind je dan het antwoord. Soms ook niet. “Natuurkundeuitgelegd” heb je ontdekt. Afgelopen vrijdagmiddag zijn we gezellig met tweetjes thuis. Je vertelt me erover en leest voor dat je een abonnement kunt nemen en wat het inhoudt. “Probeer het dan”, moedig ik je aan. Getwijfel, ge-nee en uiteindelijk met een ongemakkelijke glimlach meld je je aan. “Niet geschoten, is altijd mis”. Alles proberen. Jesse, jij geniet nog van je vijf weken vrij. Deze week te horen gekregen dat je alle tentamens hebt gehaald voor je eerste periode. Je brengt taart mee van AH om het te vieren. Trots op jezelf dat je dat geflikt hebt. Nyah, je bent de afgelopen dagen niet lekker geweest. Vandaag is Bullit, onze logeerhond, er. Samen wandelen we van de Heijhoef naar huis. Samen bavarois maken en een spelletje doen in het vooruitzicht. O ja en samen douchen. Je klinkt nog wat verkouden, maar je lacht weer en geniet van Bullit.
Als papa na het eten even weg is gedut op de bank, loop ik met de dames nog een rondje. Langs het vorige huurhuis, waar we 10 jaar geleden verbleven toen we de Koolhovenlaan kochten en op dezelfde manier snel de Roodeschoolstraat van de hand deden. Yara, je weet nog dat jullie konijntjes dood gingen in het Ravensteinerf en dat je met papa een kruis maakte van twee plastic buizen. En dat jullie in de stromende regen op de trampoline mochten springen en de grootste lol hadden met drieën. En o ja, dat Jesse ‘kut kut kut’ op de muur in zijn slaapkamer had geschreven toen wij boos op hem waren. Nyah, je herinnert je er niet veel van. Ja, dat je hard gevallen was met Yara toen je achter bij haar op haar fietsje zat. We besluiten via de Roodeschoolstraat terug te lopen. Toch een mooie wijk, dit gedeelte van de R-buurt. Jullie vertellen me dat het gouden zonnetje er niet meer hangt. Nu blijkt dat jullie het verkeerde huis op het oog hadden, maar het zonnetje hangt ook hier niet meer. Zo lopen we langs het huis waar jullie alle drie thuis in een razendtempo ter wereld kwamen.
Ieder huis dus herinneringen. Roodeschoolstraat was het huis waar jullie geboren werden, de Koolhovenlaan waar jullie opgroeiden en in Buitenhof-Oost zal het huis binnenkort worden gebouwd waar jullie volwassen worden en uit zullen vliegen.
Jullie liggen inmiddels in bed. We hebben met vieren “Wie is de mol” gekeken. Inmiddels hebben jullie de skyscanner app gedownload en kennen jullie de sites van de buitenlandse vergelijkingssites van vliegtickets ook. Wij zijn nog even aan het zoeken naar vluchten. Deze week de eerste accommodatie vastgelegd van ons nieuw avontuur. Opa en oma gaan mee! Wat vinden jullie dat gaaf. Bijzonder om vier weken lang met hen te mogen reizen. Het kriebelt, zin om dit avontuur verder vorm te geven. De route is min of meer wel bepaald. Tijd om de dagen te gaan plannen en het vervoer verder uit te stippelen. Nog een half jaar. Jullie gezicht straalt als we het erover hebben. Wat een tof vooruitzicht weer. Het voorgenieten is nu alweer heerlijk.
Het is tijd om te gaan slapen. Dit huurhuis met z’n muren met strepen en stukjes behang en dan weer kaal, z’n oerlelijke vloer die je met geen mogelijkheid goed schoon krijgt en te weinig opbergruimte in de keuken voelt nu gewoon als thuis, simpelweg omdat we ook hier gewoon samen zijn. Meer hebben wij niet nodig.
Morgen komen opa en oma thuis van hun reis naar Fins Lapland. Het Noorderlicht stond op hun wishlist. Deze kan afgevinkt worden. Wat hebben ze genoten.
Slaap lekker, voor jullie het weten, gaan we weer verhuizen!
Liefs,
mama
We zitten inmiddels zo’n twee weken in het huurhuis. En oh, wat hebben jullie hier tegenop gezien. Weg uit je vertrouwde omgeving, kleiner en ‘lelijker’. “Hier ga ik echt geen vriendinnen laten komen” en ga zo maar door. Rustig hebben we jullie uitgelegd waarom we hiervoor kozen als de vraag wordt gesteld waarom we niet totdat ons nieuwe huis klaar is in de Koolhovenlaan kunnen blijven wonen. Jullie begrijpen het, maar het voelt nog niet goed. Papa en ik denken er heel anders over. Zonder ook maar enige vorm van heimwee of spijt hebben wij 4 januari de sleutels overgedragen. De periode tussen verkoop en overdracht was al een half jaar stukje bij beetje afscheid nemen. Ach, afscheid nemen, waarvan? Van wat stenen? Dat is eigenlijk meer hoe we erover denken. Papa omschreef het mooi ‘thuis is waar we samen zijn, niets meer en niets minder’.
Al was het huis, wel het huis waar jullie drieën opgroeiden. Nyah, jij was nog maar een kleintje van 4. Yara, jij moest nog 6 worden en Jesse was net 8. Tien jaar genieten van jullie als kindjes, 10 jaar opvoeden en 10 jaar veel mooie herinneringen. Denk aan de cupcakewedstrijd, het yoghurtgevecht tijdens het eten van het toetje in de woonkamer (ja, jullie mochten echt met yoghurt elkaar bevuilen en ons ook), de legowedstrijdjes, de kuikentjes die met Pasen kwamen en alle geluksmomenten van jullie die werden gevierd en de vele traantjes die er zijn gedroogd. Het eindeloos spelletjes spelen, knutselen en bakken. De ontbijtjes in de tuin in de vroege lente en alle zondagochtend ontbijtjes aan de eettafel. De oppas donderdagmiddagen van oma en het eten dat ze bij ons kookte, jarenlang. De dinsdagen dat papa er altijd voor jullie was. Het buitenspelen dat Jesse en Nyah veel hebben gedaan en zo kan ik nog wel even doorgaan.
De weken voorafgaand aan de verhuizing waren meer dan uitdagend (om het maar positief te benoemen). Er moest veel geregeld worden. En net rondom de verhuizing kwam de hypotheekofferte ertussendoor en het kopen van de keuken dat het nodige geregel en de nodige afspraken met zich meebracht. Het onderhandelen van prijzen, mijn taak. Niet wat ik van mezelf graag doe, maar het lukte ons steeds wel om te krijgen wat we wilden. En o ja, papa net een nieuwe baan, hetgeen ook meer energie kostte. En eigenlijk verliep het allemaal vrij relaxed. Stukje bij beetje, net als vorige keer, ging alles over. Geen stress, gewoon doorgaan en dan komt het vanzelf goed.
En nu, nu staan er nog dozen ingepakt die uitgepakt moeten worden. Vragen jullie om de dag wel naar iets anders dat nog ergens in een doos zit, maar we hebben geen haast. We stofzuigen, dweilen, maken de wc’s en badkamer schoon en verder……niet al teveel moeite doen. En jullie, jullie zijn inmiddels gewend. De eerste vrienden zijn hier geweest en Yara laat toch haar vriendinnen komen om haar 16e verjaardag te vieren. Grappig hoe snel jullie je aanpassen en hoe snel jullie de situatie accepteren zoals deze is. Onze meubeltjes staan er, de kaarsjes branden en we zitten gewoon weer met vijven spelletjes te spelen ’s avonds. De locatie is veranderd, maar wij niet. Gelukkig maar!
Yara, je bent hard aan het leren voor je ct week. Heerlijk te zien dat we je met een klein gebaar zo blij kunnen maken. Natuurkunde is je grootste uitdaging. Je staat nog voldoende, maar je weet dat deze op ‘wankelen’ staat. Na het bezoek aan de Open Dag Geneeskunde in Maastricht is je gevoel arts/specialist te worden sterker geworden. Natuurkunde is nodig, dus je spendeert daar heel wat uurtjes aan. Je kunt er absoluut niet tegen als je een som niet kunt oplossen. Je puzzelt en soms vind je dan het antwoord. Soms ook niet. “Natuurkundeuitgelegd” heb je ontdekt. Afgelopen vrijdagmiddag zijn we gezellig met tweetjes thuis. Je vertelt me erover en leest voor dat je een abonnement kunt nemen en wat het inhoudt. “Probeer het dan”, moedig ik je aan. Getwijfel, ge-nee en uiteindelijk met een ongemakkelijke glimlach meld je je aan. “Niet geschoten, is altijd mis”. Alles proberen. Jesse, jij geniet nog van je vijf weken vrij. Deze week te horen gekregen dat je alle tentamens hebt gehaald voor je eerste periode. Je brengt taart mee van AH om het te vieren. Trots op jezelf dat je dat geflikt hebt. Nyah, je bent de afgelopen dagen niet lekker geweest. Vandaag is Bullit, onze logeerhond, er. Samen wandelen we van de Heijhoef naar huis. Samen bavarois maken en een spelletje doen in het vooruitzicht. O ja en samen douchen. Je klinkt nog wat verkouden, maar je lacht weer en geniet van Bullit.
Als papa na het eten even weg is gedut op de bank, loop ik met de dames nog een rondje. Langs het vorige huurhuis, waar we 10 jaar geleden verbleven toen we de Koolhovenlaan kochten en op dezelfde manier snel de Roodeschoolstraat van de hand deden. Yara, je weet nog dat jullie konijntjes dood gingen in het Ravensteinerf en dat je met papa een kruis maakte van twee plastic buizen. En dat jullie in de stromende regen op de trampoline mochten springen en de grootste lol hadden met drieën. En o ja, dat Jesse ‘kut kut kut’ op de muur in zijn slaapkamer had geschreven toen wij boos op hem waren. Nyah, je herinnert je er niet veel van. Ja, dat je hard gevallen was met Yara toen je achter bij haar op haar fietsje zat. We besluiten via de Roodeschoolstraat terug te lopen. Toch een mooie wijk, dit gedeelte van de R-buurt. Jullie vertellen me dat het gouden zonnetje er niet meer hangt. Nu blijkt dat jullie het verkeerde huis op het oog hadden, maar het zonnetje hangt ook hier niet meer. Zo lopen we langs het huis waar jullie alle drie thuis in een razendtempo ter wereld kwamen.
Ieder huis dus herinneringen. Roodeschoolstraat was het huis waar jullie geboren werden, de Koolhovenlaan waar jullie opgroeiden en in Buitenhof-Oost zal het huis binnenkort worden gebouwd waar jullie volwassen worden en uit zullen vliegen.
Jullie liggen inmiddels in bed. We hebben met vieren “Wie is de mol” gekeken. Inmiddels hebben jullie de skyscanner app gedownload en kennen jullie de sites van de buitenlandse vergelijkingssites van vliegtickets ook. Wij zijn nog even aan het zoeken naar vluchten. Deze week de eerste accommodatie vastgelegd van ons nieuw avontuur. Opa en oma gaan mee! Wat vinden jullie dat gaaf. Bijzonder om vier weken lang met hen te mogen reizen. Het kriebelt, zin om dit avontuur verder vorm te geven. De route is min of meer wel bepaald. Tijd om de dagen te gaan plannen en het vervoer verder uit te stippelen. Nog een half jaar. Jullie gezicht straalt als we het erover hebben. Wat een tof vooruitzicht weer. Het voorgenieten is nu alweer heerlijk.
Het is tijd om te gaan slapen. Dit huurhuis met z’n muren met strepen en stukjes behang en dan weer kaal, z’n oerlelijke vloer die je met geen mogelijkheid goed schoon krijgt en te weinig opbergruimte in de keuken voelt nu gewoon als thuis, simpelweg omdat we ook hier gewoon samen zijn. Meer hebben wij niet nodig.
Morgen komen opa en oma thuis van hun reis naar Fins Lapland. Het Noorderlicht stond op hun wishlist. Deze kan afgevinkt worden. Wat hebben ze genoten.
Slaap lekker, voor jullie het weten, gaan we weer verhuizen!
Liefs,
mama
-
14 Januari 2018 - 07:44
Wil:
Hallo zo Bianca je eerste reisverslag ligt er nu begint onze reis met jullie echt te worden
Wij kijken er zo naar uit om samen met jullie dit te kunnen doen mijn wens om naar Peru te gaan komt uit en ik ga er volop van genieten
Liefs Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
