Verkenning van de Isla's

Lief gezin,

Het is weekend en dat is duidelijk te zien op straat. De lokale bevolking doet z'n ding. We zijn klaar om weer verder te reizen. Met de tassen op onze rug lopen we in het zeer warme Bocas, naar de boot. Even kort genieten van het dagelijks leven van de Panamezen. De kerkdienst is bezig, er lopen drie pubers met speren die terugkomen van het speervissen en de lokale kindjes zijn net bij ons hostel hun waterflessen komen vullen in de automaat (usd 0.25 voor 2 liter). Heel voorzichtig kwamen ze de poort binnen lopen en smoezend en rond zich heen kijkend lopen ze naar de automaat. Later zien we ze samen voetballen op straat. Het is weekend, ook voor hen. Gewoon even rondkijken naar de mensen en hoe zij zich het weekend vermaken. Heerlijk om te doen. Jullie lopen vast richting de boot, omdat het zo warm is en papa en ik lopen even richting de pinautomaat. De weg, ach, die vinden jullie wel. Als we terug bij jullie komen, zitten jullie alledrie met je tassen op de rug keurig voor de plek waar we terug varen met de boot. Er staan wat militairen met een
zelfde type hond als Bullit, maar dan zwart. Schattig ziet ie eruit, we slaan erop aan en proberen een gesprekje aan te gaan over deze 3-jarige drugshond. Misschien wekt dit wat argwaan op of misschien waren we hoe dan ook wel gecontroleerd. Dus we worden gevraagd alle bagage op de grond te zetten en de drugshond wordt gesommeerd erlangs te ruiken. Daar is ie natuurlijk zo klaar mee. We stappen de boot in. En de kindjes van de bootchauffeur helpen hun vader. Ook hieraan kunnen we zien dat het weekend is. De vaders nemen hun kinderen mee naar het werk.

Zittend in de boot, voor de laatste keer langs de eilandjes, waar we een week hadden met prachtig weer en mooie nieuwe ervaringen hebben opgedaan, denk ik terug aan onze dagtrip van gisteren. De Zappataya-toer. Rond 10 uur waren we bij de dolfijnen. En net als bij het zoeken naar de Big5 is het altijd maar afwachten of de dieren op de verwachte plek zijn. Maar...ze waren er! De snelle bewegingen die ze maken om adem te halen boven het water, zorgt ervoor dat we hun kop niet duidelijk kunnen zien. Na een paar keer herkennen we de beweging en weten we precies wanneer ze weer onderduiken om hun tocht te vervolgen. Op een gegeven moment heeft de boot die met ons mee is, een dolfijn in z'n vaarsporen. En dan blijft de dolfijn maar boven water komen. Prachtig om te zien! Na drie kwartier gaan we op weg naar The Garden, een snorkellocatie. Veel koraal en mooi gekleurde vissen. Daar liggen we dan met vijven in het water met ons hoofd naar onderen gericht. Weer een zeer actief dagje zo. Daarna gaan we naar Isla Zappataya (beschermd eiland, geen bewoners, alleen natuur). Een eiland met wit strand eromheen en helder water. Hier verblijven de meiden met Joerie echt twee uur in de zee. Ze maken korte vlogs en hebben de grootste lol met tweeen in de golven. Heerlijk om ze zo lachend en rollend over elkaar te zien. Jesse en ik willen het eiland rond lopen. Dit zouden we in een klein uurtje kunnen doen. Met Hawaï blouse over je zwembroek is je uitrusting compleet, de cocktail ontbreekt alleen nog. Helaas kon die niet mee op de boot! Samen maken we foto's, genieten we van de natuur. De pelikanen die in de lucht vliegen, de boom met kleine ananassen (zo schattig) die we tegenkomen en de capriolen die we samen moeten uithalen om het eiland echt helemaal rond te komen. Niet overal is immers strand en een gedeelte moet dus door de zee, de golven met onze camera boven het hoofd, trotserend. Jesse, wat ben je toch een natuurmens! Je klimt op bomen, gooit een kokosnoot in de zee. Ja mam, want die blijven drijven, omdat hij hol is en er kokosmelk inzit. Als we terugkomen bij de rest, duiken wij de zee ook in. Met zn allen even gek doen in het water. Papa maakt een toren met jou in z'n nek en Yara erbovenop. Helaas lukt het niet meer om Nyah erin te krijgen. En in koppeltjes duwen jullie elkaar telkens omver. Een hoop lol totdat de boot weer vertrekt. We varen langs een Isla terug waar ook geen huizen ed staan, maar waar wel luiaards verblijven. Het duurt even voordat we ze spotten. Maar daarna zien we er een stuk of 4-5. Echter door de bebossing en de afstand waren we de twee die we zelf onderweg van Santa Fe naar Almirante spotten veel dichterbij. Teruggekomen van de toer maken Jesse, Yara en papa zich klaar voor een nachtduik. Ik heb gewisseld met papa, zodat hij ook nog een duik hier kan maken. En dan heb ik even lekker tijd met Nyah alleen. Gezellig samen boodschappen doen, het avondeten klaarmaken, een spelletje en knuffelen in de hangmat. Als we de boodschappen voorzien van een label om in de grote koelkast te zetten, raken we in gesprek met twee Argentijnse jonge dames. Zij verblijven hier voor langere tijd en vertellen ons hoe ze dat doen en wat de plannen voor de toekomst zijn. Later horen we van Sanne dat 1 koppel 28 uur hand- en spandiensten verleent en hiervoor in de plaats een gratis bed krijgt. We keuren weer koekjes die een van de twee Argentijnse dames gebakken heeft. Zij bakt iedere ochtend zoete lekkernijen bij een duikrestaurant. Nyah heeft het niet op de poezen in het hostel. Een van hen ligt in de pan te slapen. Niet smakelijk, maar als je dat weet, kun je hiernaar handelen, leg ik haar uit. Alles even wassen voor gebruik. Dat doen we dan ook en we maken een salade klaar. Hotdogs wilde Jesse erbij, toch Jesse? Rond negen uur komen jullie terug van de nachtduik. Een hele andere ervaring en 50 minuten onder geweest. Jullie hebben ervan genoten! De pijlen worden nu gericht op Coiba in de Pacifische Oceaan. Net nog wat foto's bij Kaivin gezien en dat lijkt jullie toch wel erg gaaf...haaien, walvissen, schildpadden en dolfijnen. Hopen dat we er een paar daar kunnen gaan spotten.

Inmiddels is het dus een dag later, zondag, en na onze aankomst in Almirante vervolgen we onze tocht richting Guadelupe, Cerro Punta. Heel ander gebied, op 1800 meter hoogte, akkerbouw tegen de bergen en naaldbomen die aangeven dat we hoger zijn nu. Los Quetzales heeft voor ons een zeer ruime familiesuite. Voor de eerste keer liggen we bij de kids op de kamer. De eerste kolibries zien we nectar komen drinken en we maken bij de receptie een praatje met een Panamese dame die met haar familie en zus ook rondtrekt door Panama, omdat haar zus in Noorwegen woont. Ze helpt ons in het Spaans bij de receptie. Ook komen we een Nederlands gezin tegen die 17 jaar geleden hier woonden en nu hun kids Panama nog een keer laten zien. Als we de 'hoofdstraat' inlopen, zien we de lokale bevolking op straat bij stalletjes eten. Wij besluiten dit ook te doen. We eten een gevulde, gepofte aardappel die wel smaakt en een sjashlick stick met vlees en groente waarvan het vlees een beetje taai smaakt. Als toetje bij een ander kraampje Fresa con crema, aardbeien met crème. Cerro Punta staat bekend om z'n aardbeien. Als Jesse er ook een wilt bestellen, valt de stroom uit. Geen Fresa con crema vandaag meer voor hem. We kopen twee ananassen, op verzoek van Yara, voor usd 0.75 pstuk en een zakje kleine komkommers voor usd 0.12 per stuk. Terug in het huisje ook geen stroom, de avond nadert en het gaat regenen hier in de bergen. Papa steekt de houtkachel aan. De ontluchting werkt alleen niet zo goed. Een spelletje, de komkommers en een toetje worden nog naar binnen gewerkt en om zeven uur gaat Jesse slapen. De stroom is nog steeds uit en het is donker. Wij kijken nog een film met de dames, die overigens rond acht uur ook aangeven deze niet mee af te kijken, maar lekker de klok rond willen slapen. Prachtige natuur om ons heen, prima locatie met voor het eerst een warme douche! Eens kijken morgenvroeg welke activiteiten we hier gaan ondernemen....niet alles plannen geeft flexibiliteit.

Slaap lekker, voor het eerst onder dekens ipv alleen ons zelf meegebrachte reislakenzak.

X
Mama