Alles op z'n tijd!

Lief gezin,

Al zeven jaren mogen wij voor een logeerhond zorgen zo’n paar weken in het jaar. Jullie waren helemaal blij als papa weer met het bericht kwam dat Bullit kwam logeren. De dagen wachten totdat hij dan kwam, duurden jullie vaak te lang. Vele wandelingen en knuffelmomentjes waren er als hij er was. Bullit is echt jullie maatje! Zelf een hond nemen, al was het mijn grootste wens als klein meisje en jullie grootste wens….we begonnen er tot op heden nog niet aan. Al als klein meisje schreef Yara ons briefjes (net als ik destijds deed aan mijn ouders) met hele smeekbedes. Jaren gingen wij niet overstag. De verplichting en de verantwoordelijkheid speelden daar een rol in…..en de vakanties. Buiten kijf bleef altijd staan dat een hond echt een dosis gezelligheid brengt. En telkens als Bullit weer weg ging, was er even een leegte. Zo groeide in de jaren dat wij voor hem mochten zorgen de wens weer. Maar…alleen een pup van Bullit. Bullit is een verhaal apart, een getrainde politiehond die zo ontzettend goed luistert en lief is. Het ras, de working cocker spaniel, staat voor activiteit en speelsheid. Een kleine hond die het ene moment lekker op de bank bij je komt liggen en geniet van alle aanrakingen en het andere moment als een razende de velden over rent om de bal te gaan halen. Het karakter van Bullit zoveel jaren mogen ervaren en zo van gaan houden. Echter kwam het bericht dat Bullit definitief met pensioen ging. Eerst was er nog sprake dat hij bij ons zou komen wonen, maar Phil’s moeder was alleen komen te staan en zijn kinderen zijn opgegroeid met Bullit dus hielden ze hem liever dichtbij….Inmiddels was er ook een vervanger voor Bullit op het werk dus dat pups maken, was van de baan. Tja, dan ga je denken…waarom alleen een pup van Bullit? Is het niet de perfecte timing nu? De kinderen hebben jaren laten zien de verantwoordelijkheid mee te kunnen dragen, leren vaak hele weekenden (hetgeen ons onafhankelijkheid brengt) en wonen nog een aantal jaartjes bij ons waarschijnlijk totdat ze een baan hebben. En het opvoeden van een pup in een huurhuis….ja….da’s ook ideaal. Dit gecombineerd met de periode van het jaar…in het begin mag een pup nog niet te lang rennen ed….zorgden dat we de zoektocht naar een nest gingen starten. Da’s een lastige keuze als je eigenlijk geen verstand hebt van nesten en jonge puppies. Toen we de vele video’s op Facebook zagen van Aart en Regine voelde dit meteen goed. Zij zijn goed voor de honden en verdiepen zich in het ras. Dus reden we, zonder dat de kids het wisten, 3 uur richting Groningen om kennis te maken op een zaterdagochtend in november. Het klikte eigenlijk meteen! En de pup die ik op het oog had…was nog vrij. Toen ik het nest had aanschouwd, was er meteen 1 pup waar ik telkens naar wilde kijken…Funtastic. De open blik en ondeugdheid in de oogjes….dit is een actieve nieuwsgierige pup. We reden terug en kletsten over óf we het een verrassing zouden houden en de pup alleen ook gingen ophalen en hem als verrassing zouden laten binnenlopen óf zouden we kiezen de kids in het keuzeproces en alles daaromheen te betrekken. Dé grote verrassing óf samen de besluitvorming doen over alles wat komen gaat. We kozen voor het laatste. Wat als ze haar niet mooi vinden….wat als ze zich toch bedenken als we het hebben over verantwoordelijkheden…wat als…Die kleine spruit van ons had al iets in de gaten. Onder het mom van sinterklaascadeautjes had ik de code van m’n telefoon gewijzigd en zaten Joerie en ik avonden naar informatie over de working cocker spaniel te zoeken en daarna naar nestjes. De geschiedenis op 1 ipad niet goed verwijderd…tja dan ontstaat er argwaan. Ik kon m’n lach bijna niet houden toen ze ernaar vroeg….we gaven er maar een draai aan. Dus kwamen we die zaterdag rondom de lunch thuis en zouden we met vijven lekker broodjes eten en dan zouden we het vertellen. We gingen niet naar de meubelwinkel ver weg…maar zijn gaan praten of de pup die we op het oog hadden nog beschikbaar was en nog belangrijker of ze qua karakter in ons gezin zou passen. Meteen helemaal verliefd waren die meiden! Yara begon te huilen. “Nooit, nooit gedacht, dat we ooit een hond zouden nemen”. Zo emotioneel. Nyah begon heel, heel hard te gillen. Ze renden naar Jesse die blij was voor hen, maar meteen duidelijk maakte..ik wil die verantwoordelijkheid niet, maar vind het fijn voor jullie. Heerlijk die duidelijkheid van hem! De 28 dagen daarna waren 1 groot feest iedere dag. Yara was dagen, echt dagen aan het zoeken naar namen, naar benches, naar welk soort voer. Ze las zich helemaal in. Nyah zocht speeltjes en weldra hadden de dames besloten dat al het geld van verkochte spulletjes van hun oude kamer niet voor hun nieuwe kamer werd gebruikt, maar voor hondendingen. Ze legden zelfs nog geld uit hun spaarpot bij voor de vele speeltjes, mand, snoepjes ed te kopen. Wij praatten met hen door, na het eerste enthousiasme…weet je wat dat betekent? Wat als we gaan reizen, papa en mama een dagje weg willen, wat als het koud en nat buiten is, niet voor een paar weken maar iedere dag? Met Bullit hebben ze een aantal weken per jaar kunnen ervaren….en daar is nooit gezever over geweest. Wij waren heel duidelijk. We doen het samen met vieren óf niet! Het is een nieuw gezinslid, een echte baby en dit vraagt liefde en geduld. Zijn wij daar klaar voor? De pup was ook de pup die hen uit dit nest aansprak. Funtastic, de naam gegeven door de eigenaren. Soms een beetje lastig uit elkaar te halen met haar zusje Flower. En dan als we de zoveelste filmpjes en foto’s van het nest kregen, zaten Yara en ik uren te kijken wie nu wie was. De dagen konden niet snel genoeg voorbij gaan. Het was nog erger als de laatste weken toeleven naar een grote reis. Iedere dag zo dankbaar waren de meiden.

Op papa’s verjaardag was het dan eindelijk zover. Alles was thuis klaar, de geboortesticker hing op….oma werd gehaald en met vijven reden we rond zessen in de ochtend opnieuw 3 uur richting Groningen. Er werd eerst wat gedronken en hun eigen cockers krioelden om ons heen en kwamen een kijkje nemen. Jullie hadden al bedacht van de vele foto’s en video’s dat Funtastic erg groot zou zijn geworden, echt gegroeid was. Het tegendeel bleek. Jullie liepen de hoek om en zagen de grote ren met de 5 pups en het eerste dat jullie zeiden was….ze zijn klein, zó klein. Veel kleiner dan op de filmpjes en foto’s. Ja klopt, het ras blijft ook klein dus de pups zijn nog klein. Maar inderdaad op de filmpjes en foto’s leek ze zoveel groter. En er kwamen 5 nieuwsgierige speelse pups op ons af. Opgegroeid met een grote tuin, katten, vele verschillende honden en een klein meisje Leyla genaamd. We mochten in de ren ruim 1 uur met de pups spelen. En wat waren ze leuk! Zo speels, zo klein. Die gezichtjes van Yara en Nyah…onbetaalbaar. De blikken van Joerie en mij kruisten elkaar meerdere keren..dit komt goed. Voelt meteen goed. Na een uur spelen was het tijd om de andere pups met rust te laten. Wij waren de eerste die hun pup kwamen halen dus konden ze als enige allemaal zien. We zaten al weken in een groep met alle toekomstige eigenaren, zó leuk! We maakten filmpjes voor degenen die nog een week moesten wachten…deze pups gaan namelijk bijna allemaal ver weg Zwitserland, Spanje en Portugal. Nala, ons nieuw gezinslid! Eindelijk mocht ze mee. Op de achterbank drie vertederende gezichten, van de twee meiden en oma. We stoppen bij de dierenwinkel en tuurlijk moest ook daar een speeltje worden gekocht. Na 1,5 uur gaan we bij La Place taart met koffie drinken om papa’s verjaardag en de komst van Nala te vieren. Alle mensen staan stil bij Nala! En tot de dag van vandaag staan er nog zoveel mensen stil bij haar ‘wat een mooi hondje’. Ze plast de hele rit niet in de auto en thuisaangekomen verkent ze de boel. Het echte zorgen voor en opvoeden is begonnen. De weken erna krijgt ze met heel veel verschillende situaties te maken. Ons huis zit zo’n 8 keer vol met mensen, met name omdat 4 van de 5 in december en januari jarig zijn. Cheo met z’n donkere uiterlijk, mensen met bril en zonder bril, met pet en zonder pet. Het schoolplein met kleine kinderen hier tegenover, de grote vrachtwagens bij Fauna…We hebben meteen besloten dat 1 ding bovenaan staat. We willen dat Nala een flexibele hond wordt en dat we die ene keer per jaar die weken quality time en avontuur niet willen missen. Zo gaat ze een heel dagje in week 1 spelen bij m’n zus, nemen we haar mee naar het werk en gaat ze mee de fietsmand in op Oudjaarsdag onder andere. De puppytraining start meteen 1 dag nadat Nala bij ons is komen wonen. Mooi, want verstand van opvoeden hebben we niet. Voordat Nala kwam zijn we al naar een informatie avond geweest. Voor nu een prima training, maar we willen eigenlijk dat Nala wordt getraind ook door de tante van Joerie. Net even dat extra stukje betrokkenheid en aandacht.

We vinden het belangrijk dat Nala, net als Bullit, alleen kan zijn en op verschillende plekken. Dat komt mooi uit met onze banen en schoolgaande kinderen. Al is het even wennen voor haar…ze komt meteen in de situatie terecht zoals die zal zijn. We zullen namelijk niet de hele dag op haar lip zitten. Nala is een vrolijke, aanhankelijke pup. Zo heeft ze regelmatig haar dolle 5 minuten zoals we het noemen. Dan rent ze keihard rondjes door het huis. Ze vindt in de tuin spelen met ons helemaal leuk. Ze rent ook daar de hele tuin door. Het gras is ideaal nu...We moeten constant op haar letten. Astrid had gelijk “een pup is iets anders dan een volwassen hond”. De afgelopen 6 weken zijn we misschien 4 keer ’s nachts uit bed geweest…in week 1. Vanaf dag 1 heeft ze meteen in een gesloten bench geslapen. Eigenlijk zijn we heel trots op haar! Nog steeds is het iedere dag feest voor onze dames. En ze roepen zelfs nu nog, 6 weken later, wat een geluk hebben wij. Het nieuwe is eraf voor de dames en Nala is helemaal opgenomen in het gezin. Bij Jesse in slaap vallen, Jesse die haar alle aandacht geeft. Da’s een groot bijkomend geschenk. Ja, het nieuwe is eraf van de pup hebben…ook bij de dames dus weer ruimte om andere dingen te combineren met haar.

Zo snel mogelijk laten wennen aan situaties die in de toekomst ook zo zijn, beaamde de dierenarts. Dat is namelijk wat socialisatie inhoudt. Veel nieuwe situaties en nieuwe geluiden en mensen. En ja, dan kom je op de zomervakantie. Buiten kijf stond meteen voor ons dat we die avonturen en de samenwerking die we daar ervaren niet voorbij willen laten gaan, zelfs geen jaar als het niet hoeft. Dus gingen we op zoek en op bezoek bij een dierenhotelletje. Kleinschalig, een voormalige boer, prachtige renvelden voor die kleine meid….het wegbrengen van zijn klein beestje blijft lastig, maar gaan we wel meteen doen. Ze kan ook dat maar weten! En al zal dat niet leuk zijn…ze moet wennen aan hoe het volgend jaar hopelijk en het jaar daarop ook zal zijn…vier weken logeren. Maar goed, onze logeerhond kon dat ook bij ons, waarom dan zo moeilijk doen over het wegbrengen van onze kleine meid? Ze gaat niets tekort komen met haar celmaatje en alle honden die met haar over de grasvelden zullen rennen…dat heeft ze bij ons niet. En over consequent opvoeden als pup….daar gaan de zaken heel consequent, ik denk zelfs consequenter en eenduidiger dan hier. Dus dat wordt wegbrengen, even slikken en toch doorgaan met waar onze passie ook ligt. Onze reis hebben we vastgelegd. Het zou Guatemala/Honduras óf Azië worden..toen we de tickets tegenkwamen, was de keuze snel gemaakt…Laos & Cambodja. Duiken was een ingrediënt dat de kids er terug in wilden…en wij hadden inmiddels gelezen van de 450 km lange scooterrit over het platteland van Laos hetgeen ons weer een echt nieuw avontuur leek. Gewoon met vijven, met kaart en handen en voeten praten een paar dagen door Laos crossen. Het feit dat Nala nu bij ons is, heeft onze wanderlust niet minder gemaakt. Integendeel. Met tranen in onze ogen zullen we haar wegbrengen en met de grootste glimlach zullen we haar weer na vier weken ophalen. En in de tussentijd gaat ze al een paar keer logeren, haar logeerbaasjes leren kennen. Hoe leuk is dat voor haar! En fijn voor ons dat dat kan, haar zo jong mogelijk laten wennen aan dit socialisatie-aspect.

Er wordt hard gewerkt door alle vijf het hele jaar door. Vele uren en weinig tussendoor. Dit jaar zijn we bofferds. Een gratis weekendje Madrid van KLM (zelfs de accommodatie is gratis), al jaren gespaard voor een weekendje Ardennen met vrienden dat nu ook doorgang gaat vinden….zo vaak zijn we nog nooit weg geweest. Wat een leuke vooruitzichten! Alle ideeën krijgen vorm voor de reis van komende zomer. De eerste accomodaties zijn vastgelegd en het belangrijkste…Jesse gaat mee. Waarschijnlijk gaat hij in mei met Lars naar hun vriend Rens die op Sint-Maarten stage gaat lopen. Hij wilt daar dan z’n tweede duikbrevet halen en lekker genieten met de jongens. Maar in de zomer mam…dan ga ik met jullie mee op avontuur. Nieuwe dingen ontdekken mam dat willen we toch graag. Andere culturen, andere omgeving…geen vriendin…ik wil het nog niet missen. Al gun ik je die vriendin en een vakantie met vrienden…hoe fijn vind ik het dat we samen weer de komende maanden mogen voorgenieten van het avontuur dat ons te wachten staat. Dankbaar vriend! Dankjewel dat je het zo fijn vindt om met ons mee te gaan. Alleen al het feit dat we met vijven weer gaan, zorgt ervoor dat ik van die vier weken iets onvergetelijks gaaf wil maken.

Het bouwen van het huis heeft wat vertraging. Je kunt wel zeggen het ‘worst case scenario’ maar er gebeurt niets dat ons niet is verteld vantevoren….het kon zo lang gaan duren. De eerste muren staan. Zichtbaar is hoe groot de woonkamer gaat worden en waar de openslaande deuren komen en de kachel zal gaan branden. Ons jaartje huren wordt twee jaartjes huren. Erg? Ach, eerlijk gezegd zouden we natuurlijk ook liever al in ons eigen huis hebben gewoond. Maar erg? Nee, eigenlijk niet. We hebben rekening gehouden (al hebben we ons best gedaan hier verandering in te brengen) met deze termijn en genieten, met volle teugen, van het vooruitzicht en nu van het lekker makkelijk leven. De maanden tot de zomer vliegen voorbij en als we terugkomen in augustus dan is het al bijna zover. We weten eigenlijk precies wat we willen. Hoe fijn is dat om alles van de overwaarde te kunnen realiseren en de hypotheek zo laag mogelijk te houden. En te weten dat die overwaarde zich al ruimschoots heeft terugbetaald. Goede keuze dus…achteraf. Dat weet je natuurlijk altijd pas achteraf…Dus nieuw thuis, we geven het de tijd die het nodig heeft om af te komen en dan zullen we weer zo zo dankbaar zijn als we weer echt iets van onszelf hebben. En tegen de tijd dat het klaar is…zijn we het hier vast al wel beu en is het vast wel erg om hier te wonen!

Tijd is mijn thema van dit jaar. Een pup, een nieuw huis……
alles op z’n tijd.

En tijd is wat ook Jolanda nodig heeft om haar wond te laten genezen en die kanker weer onder de duim te houden. Want Jolanda heeft het wederom zwaar, heel zwaar. 10 jaar leven met kanker, 10 jaren vechten. Ik besef me dat alles wat ik hierboven schrijf in het niet valt bij gezondheid. En wat vind ik het vervelend dat ze niet gezond is en moet blijven knokken, telkens weer. En ze doet het, ze flikt het en ook nu is er hoop dat ze ook hier doorheen komt. M’n lieve Samba-dinnetje, wat gun ik je tijd en activiteit! En tijd samen is ook Jan en z’n gezin zo gegund. Een gezin uit m’n jeugd met grote zorgen. Zorgen die in het begin ook bij ons om onze vader zo groot waren. Tijd is m’n vader momenteel nog gegund…maar kan ook zomaar anders zijn. Dus geniet, ga erop uit. Doe wat je wilt doen, want tijd is zó zó kostbaar! Vandaar gewoon weer ver weg. Optimale quality time en ontdekken samen..Het avontuur waar wij ieder jaar zoveel weken van voorgenieten. Het is weer tijd voor onze aftelkalender.

Het is koud zonnig weer vandaag. Joerie loopt net binnen met Nala. Is net naar de puppytraining geweest. Jesse heeft z’n eerste trainingsdag van z’n opleiding ‘leiderschap’. Had hij een beetje onderschat…z’n opleiding van z’n bijbaantje….Hij heeft al z’n tentamens weer gehaald en staat halverwege z’n bachelor op cum laude slagen. Dat is z’n doel. We shall see. Yara die zit te buffelen voor haar laatste CT. Save the best for last…natuurkunde…zweten. Je kijkt zo uit naar je quality time met Nala volgende week. En Nyah is werken en halen we zo op. Vanmiddag erop uit. Genieten van de kou en het zonnige weer en onze kleine meid Nala. Want dat is voor ons geen verandering, eropuit gingen we toch al wel. Heerlijk! Weekend samen met het gezin! En een avontuur en twee leuke weekendjes om zo naar uit te kijken!

Liefs,
mama