Quality time met Nyah - Expeditie Robinson

Woensdag 2 augustus

Lief gezin,

Het is 6 uur en de wekker gaat. Gelukkig niet om naar mijn werk te gaan. Ik heb heerlijk geslapen afgelopen nacht. Het was wel weer ontzettend warm, maar dat wisten we van te voren. We blijven nog heel even liggen en genieten nog even van de rust en van elkaar. Dan is het toch echt kwart over 6 en moeten de kids toch echt wakker worden.

Ik klim het bed uit en loop naar de kamer van de kids. Binnen probeer ik ze zachtjes wakker te maken. Alle drie liggen ze uitgeteld op bed. Moe van de ervaringen en belevenissen van de dag ervoor. Rustig wordt iedereen wakker en kleed zich aan.
Snel wordt er een ontbijt naar binnen gewerkt en worden de laatste spulletjes gepakt. Mama, Jesse en Yara moeten om 7 uur weer bij de duikschool zijn voor hun tweede dag. Een dag die in het teken zou staan van allerlei open water opdrachten en natuurlijk theorie. Trots dat ze dit toch maar weer fixen.

Helaas is Nyah er gisteren mee gestopt. Nee, duiken is op dit moment nog niet haar ding. Hopelijk komt er later nog een tijd dat ze het duiken gaat oppakken. De theorie was niet het probleem. Hard heeft ze de afgelopen dagen gestudeerd op de duik theorie. Je merkt dat het ze het afgelopen jaar veel geleerd heeft op het Reeshof college. Het eigen maken van de stof gaat steeds sneller en beter. De stof blijft ook goed hangen. Maar alleen met de theorie gaan we er niet komen. Je kunt in de boeken duiken, maar het was toch echt het plan om in de Caribische zee te duiken.

Nadat je gisteren in de boot al je duikapparatuur had aangetrokken en met een achterwaartse rol het water in was gedoken, bleek al snel dat jij het ademhalen onderwater niet fijn vindt. Ik probeer het een tijdje samen met jou, terwijl mama, Jesse en Yara samen met de duikinstructeur zijn ondergedoken. We blijven aan de oppervlakte en proberen met de ademautomaat in de mond wat rond te zwemmen. Telkens na een paar ademteugen kom je proestend boven. "Papa ik vind dit niet fijn!". Ik zie het in je ogen. Je voelt je niet prettig en bent er eigenlijk wel klaar mee. Toch blijf je doorzetten. Zo kennen we je ook. Het duurt vaak wat langer, maar je krijgt het hoe dan ook onder de knie. We stoeien nog zo'n 20 minuutjes met de ademautomaat. In de mond en dan weer uit de mond. "Nee, papa het blijft niet fijn". We praten er samen nog even over en dan besluit je om er mee te stoppen.
Een dapper besluit schat! Papa is trots dat je dit besluit hebt genomen. Hoe lastig is het, om te zeggen dat je iets eigenlijk niet wilt doen omdat je je er niet prettig bij voelt. Hoe moeilijk om je grenzen aan te geven en toch doe je dit. Je maakt papa trots met dit besluit.

We zwemmen terug naar de boot en ontdoen je van je duikuitrusting. Je zit de opluchting in je gezicht. De bootbestuurder van ons, Pino, een man met een rastabos haar, vraagt of je zin hebt om nog even mee te gaan snorkelen. Dit wil je wel. En je zwemt al snorkelend weg met Pino. Hierdoor kon papa nog een duik maken samen met mama, Jesse en Yara. Samen gaan we onder en maken een rondje over de bodem. Jesse en Yara als buddypaar en natuurlijk papa en mama als buddypaar. Dit moet toch goed komen, zou je denken. We zijn immers al bijna ons hele leven bij elkaar. Met dat vertrouwen en op elkaar letten, moet het goed zitten. Toch ben ik je als snel kwijt schat. Je was nog aan het worstelen met het uittrimmen van jezelf. Gelukkig was daar de instructeur die je te hulp schoot. Na een tijdje gaat het beter. Ik zie dat je het koud hebt. Je hele lijf was aan het rillen. Je was dan ook al een hele tijd onderwater. Het was tijd om naar boven te gaan.

'S middags moesten mama, Jesse en Yara nog terug naar de duikschool voor de theorie. De laatste hoofdstukken moesten worden doorgenomen. Wij besluiten om de boottaxi te pakken naar Isla Carenero. Dit is het eilandje recht tegenover ons. Het is denk ik zo'n 500 mtr varen. Voor 1$ pp word je naar de overkant gevaren. We stappen aan boord van de taxi en daar gaan we. Voor we goed en wel kunnen genieten van de wind in onze haren zijn we er alweer. We worden op een steiger afgezet tegenover een supermarkt. Nergens was een winkeltje of restaurant te zien. We beginnen maar te lopen. We slaan links af en snel wordt ons duidelijk dat dit toch een iets ander plaatsje is dan Bocas del Toro. We komen in de lokale buurt. Alle huisje/krotjes staan vlak bij elkaar. De huisjes staan allemaal op palen. Onder de huisjes staat op veel plaatsen water. En dit is echt niet van de regen alleen. Nyah roept meteen: "het lijkt wel of we weer in de krottenwijken van Afrika en Thailand lopen".
Ik geef haar direct gelijk. Wat mogen we toch van geluk spreken dat we zo niet hoeven te wonen. Nee, wij zitten te wachten tot onze nieuwe huis af is. Ondanks dat we weten dat dit nog lang duurt, kan ik niet wachten.
We lopen verder en na zo'n 400 meter komen we dan toch aan de rand van het eiland. We lopen langs de kuststrook verder op zoek naar een leuk strandje met een leuk barretje. Kijkend naar wat we tegen komen, zie ik veel herkenning met de andere Caribische plaatsen waar ik ben geweest. Het ziet er toch veelal hetzelfde uit. Het blijft een rotzooitje met vaak 1 leuk straatje. Nyah kijkt haar ogen uit! Na een tochtje van 10 minuten komen de eerste barretjes in zicht. Ze zien er leuk uit en het is er toch druk. Kennelijk zitten er op dit eiland toch nog veel toeristen. Wij hadden bij het boeken van deze reis ook gekeken op dit eiland. Wat ben ik achteraf blij dat we dit niet hebben gedaan. De sfeer in Bocas is toch veel anders!
We besluiten om bij een klein strandje in een barretje te gaan zitten. Ik bestel een Panamese cerveza en jij kiest verrassend voor een pineapple milkshake. We moeten even wachten. Tijd voor een selfie dus! Al knuffelend schieten we een paar foto's. Kort hebben we het nog even over het duiken. Ik vraag aan je of je het toch nog wilt proberen. Nee is jouw resolute antwoord. Je blijft bij je beslissing. Knap hoor schat! Hou dit vast. Laat je door niets en niemand van de wijs brengen. Bepaal je eigen grenzen! Dat gaat je veel rust geven. Ondertussen zijn de drankjes gebracht. Je krijgt een gigantische milkshake. Je glimlacht terwijl je je rietje in je mond stopt. Ahhhhhh wat lekker, papa proeven? De milkshake was erg lekker. We praten nog even gezellig en vragen daarna om de rekening. Ik laat wat fooi achter op tafel. Dit blijft toch lastig voor je. Waarom laat je dit nu liggen? Dat is veel teveel. Als ik het ook dit keer weer laat liggen, pak je het geld meteen weer op. Resoluut loop je naar de ober en geef je het geld. De ober wijst naar een fooienpot. Je loopt ernaartoe en stopt het geld in de pot.

Buiten lopen we dezelfde route weer terug. Bijna aan het begin stappen we een steiger op. Ik zwaai een aantal keer naar een taxi boot. En meteen schiet er een onze kant op. Is toch anders dan naar een taxi fluiten in New York. Het is een klein bootje met een aardige bootbestuurder. De boot vaart weg en we komen al snel in plane.
Ik ga staan, maar dit was maar voor korte duur. Je trekt me naar beneden. Pap niet zo gek doen! Als we aan de overkant gaan aanmeren stopt de bootbestuurder zijn vinger voor zijn mond. Jij moet lachen want je weet wat er komen gaat. De bestuurder roept 10$ pp en ik roep natuurlijk meteen "dat had je gedacht".Jij lacht hard om deze grap van de bootbestuurder. Ik betaal hem en we lopen terug naar ons hostel.
Tijd om van de avond te genieten.

Donderdag 3 augustus

Ondertussen hebben we ons onbijtje op en vertrekken mama, Jesse en Yara weer naar de duikschool om iets voor zevenen. Wij blijven achter en gaan een spelletje doen. We moeten nog even geduld hebben tot 8 uur, want dan gaat de receptie pas open. De tijd vliegt voorbij en al snel is het 8 uur. We regelen dat we een tweepersoons kayak kunnen huren en maken ons klaar voor onze boottocht.
Gelukkig loopt iemand met ons mee. De kajak is toch wat zwaar om maar met zijn tweeën te tillen. Het is maar een kort stukje. Eenmaal bij de plek waar we te water gaan, vertelt de receptioniste dat het leuk is om naar een baaitje te varen van het eiland Isla Solarte. Op de punt van dit eiland stond vroeger een hospitaal. Waarom daar en niet in de Bocas zelf? Dit had alles te maken met verschillende besmettelijke ziektes. Mocht je vroeger zo'n ziekte krijgen dan werd je in quarantaine gezet op Isla Solarte.

We stappen op de kajak en beginnen te pedellen. Het leek niet zo ver, maar dit is vaak met afstanden inschatten op het water. Al snel varen we midden op zee tussen de verschillende eilanden door. Met grote regelmaat scheert er een boottaxi vlak langs ons heen en moeten we ons vast houden en zorgen dat we door de hekgolven niet omslaan. We hebben de grootste lol. Al zingend peddelen we door en na een dik half uur komen we aan op onze bestemming. Een klein baaitje waar echt niemand te zien was. Het had veel weg van Expeditie Robinson. Kennelijk is de eerste expeditie ook opgenomen hier in de buurt op een van de eilanden rondom Bocas.

We trekken samen de kajak op de kant en gaan eerst wat drinken. We hebben het er warm van gekregen. We zwemmen daarna snorkelend het baaitje rond en hoor alleen maar ohhh en ahhhh. Jij ziet van alles onderwater en geniet met volle teugen. Het snorkelen gaat je goed af. Met het grootste gemak zwem je rond en je hebt geen problemen met ademen. Na een uurtje zwemmen we weer terug naar onze kajak. Ik wilde eigenlijk weer verder varen. Hiertoe kreeg ik de kans niet. Jij had je ogen laten vallen op een boom met kokosnoten. Meteen komt de Robinson naar boven in je. Je wilt zo'n kokosnoot uit de boom slaan. Je kijkt rond en ziet een tak die lang genoeg is. Helaas lopen er allemaal mieren op. Geen probleem denk jij. Je pakt de tak op en voor ik er erg in heb gooi je de tak in zee. Zo, weg mieren.
De tak wordt gepakt en je begint met de kokosnoten. Dit bleek toch wat lastiger dan gedacht. Na een aantal pogingen besluit ik om de boom in te klimmen. Erin was geen probleem. Ik had dit toch al zo vaak gezien op tv. Hoe makkelijk kun je een palmboom inklimmen. Al snel ben ik boven en trek een kokosnoot los. Toen kwam toch het moeilijkste gedeelte.....ik moest weer naar beneden. Dit bleek toch veel lastiger dan gedacht. Ik had geen houvast en geleed ongewild langzaam naar beneden. Met mijn armen al schurend langs de bast van de boom. Nee, dit was niet zo prettig! Niet zeuren dacht ik, dat doen ze bij Robinson toch ook niet. Hoe mooi is het om samen met je dochter op een een exotisch eiland een kokosnoot te plukken. En wat begon jij te stralen toen jouw idee gelukt was. Zo mooi om te zien.
Je liep ondertussen al rond met de noot. Hij moest open. We hoorden namelijk al bij het schudden dat er melk in de noot moest zitten. We zagen een steen met een punt en sloegen daar de noot op kapot. Je zag de melk uit de kokosnoot lopen en hadden de grootste lol. Net echt! We trekken de kokosnoot verder open en vinden binnenin de melk en de kokos. De melk moet natuurlijk gedronken worden en de kokos beproeft. De kokos was niet zo lekker, een beetje te zacht. De melk daarentegen smaakte goed. Jij kon er geen genoeg van krijgen.
Er moest er nog 1 naar beneden. We herhaalden hetzelfde tafereel nog een keer, gelukkig nu zonder te klimmen. Met een ferme klap sloegen we een grote kokosnoot naar beneden! Na dit Robinson tafereel zijn we weer op de kajak gestapt. Onze ochtend samen is meer dan geslaagd. Welke Expeditie Robinson opdracht zullen we morgen doen?

We besloten na overleg om de oversteek te maken van Isla Solerte naar Isla Carenera. Eigenlijk met de intentie om rond het eiland te varen. Dit bleek als snel geen haalbare kaart. De zee was wat onrustiger geworden en de golven dus wat hoger. Het was een hele klus om op de kajak te blijven zitten. Gestaag kwamen we vooruit. Gelukkig werden we niet zeeziek. Wel werden we behoorlijk moe van het peddelen. Het was zwaarder dan de eerste etappe.

Op het puntje aangekomen zijn we weer gestopt. Met de kajak door de branding heen. Het leek soms wel of we aan het surfen waren. We werden met grote regelmaat meegevoerd door de golven. Doordat de golven hoger waren, waren er ook veel surfers op de been. Overal zag je mensen op een surfplank liggen, wachten op de ultieme golf om te berijden. Dit gezien hebbende kan ik niet wachten tot wij dit ook gaan leren. Aan de andere kant van Panama weliswaar, maar gesurfd gaat er zeker worden. Aan de kant drinken we nog wacht en rusten even uit. We zijn allebei moe van het peddelen.

Ondertussen is het 11:45 uur en besluiten we terug te varen. We varen langs de kust waar we gisteren samen gewandeld hebben. Heerlijk genietend van de omgeving en van elkaar. Na een half uur komen we weer aan bij het beginpunt. Allebei doodmoe, we hebben dan ook ruim 10 kilometer in de kajak gezeten. Trots op ons!

De kajak aan de kant en en toen moest hij weer terug gedragen worden. Hij was loodzwaar. Dit krijgen we niet voor elkaar. Jij aarzelt geen moment en loopt terug naar het hostel om hulp te vragen. Ik blijf wachten en krijg hulp van een local. Hij wijst dat ik het water uit de kajak moet laten lopen. OK, dat had ik nog niet gezien. Ik draai de stop eruit en til de kajak op. Het water gutst uit de kajak. Na een dikke 5 minuten was hij leeg. En dus ook een stuk lichter. Jij was ondertussen weer terug met hulptroepen. Samen hebben we de kajak weer terug getild. Hij was een stuk lichter dan vanmorgen. Misschien was het peddelen ook wel makkelijker gegaan met een lichte kajak. Dit gaan we niet weten.

Schat, we hebben een onwijs mooie tocht gemaakt en voelden ons even op een eiland van Expedite Robinson. Hoe mooi is dat!

Dikke kus,
Papa