Bijna vrijdag pap!

Lieve pap,

De onzekerheid neemt grote vormen aan. Bijna vrijdag. De vragen die we voor dr. Brada hebben, zijn doorgemaild vanavond.

Zaterdag was Jesse jarig. Toen je binnenkwam om hem te feliciteren dacht ik : "misschien wel de laatste keer dat je op zijn verjaardag mag zijn". Het was het eerste wat me te binnen schoot. Dat gaf een verdrietig gevoel. Ik weet zeker dat jij dat ook dacht. Onbezorgd zal ik nooit meer om jullie zijn. Die onbezorgdheid is weg genomen na het nieuws dat je kanker hebt. En kanker is 1 ding, maar dat je geen enkele kans hebt om die te overleven, is oneerlijk. Heel veel zorgen om jou nu en later zorgen om mama. Er lag nog een hele levensfase in vrijheid voor je en plots is het nog maar de vraag of jullie samen nog aan die levensfase zonder beiden werken mogen beginnen. Zo oneerlijk pap. Al die jaren heb je zo hard voor ons, je gezin, gewerkt. En nu moet je het doen met een ziek lijf waar de energie uitstroomt. Wel blij dat je vervroegd met pensioen bent gegaan. In 'gezondheid' heb je de afgelopen 2 jaar mogen genieten van alle tijd voor jezelf. Maar o wat zouden we er nog graag wat jaartjes aan plakken voor mama en jou. Zijn die nog gegeven? Geef ons die 10 jaar dan zijn we tevreden he pap? Momenteel geloof ook ik daar niet in.

Je hebt al sinds Portugal meer klachten. Nachtzweten zo nu en dan en de koorts is niet meer weg gegaan sinds die tijd. Vooral in de avond loopt je temperatuur op naar 38,5 graden. Sinds een paar dagen is nu ook de urine donkerder gekleurd. Pap, houd er rekening mee dat ze de behandeling zullen starten. Ik denk niet dat we daar nu nog omheen kunnen. Ome Jan zei dat het je tijd nog niet was. "Waarom verslechtert jouw algemene toestand dan zo snel?" Waar kunnen we hoop uit halen?

Ik weet niet zo goed hoe ik om kan gaan met jouw verdriet en angst. Zelf vraag ik mezelf ook af wat het nu met me doet. Standje praktisch sta ik. Eigenlijk net als vaker is gebleken in ernstige situaties. Maar met m'n "standje praktisch" of iets anders kan ik je niet beter maken.

Ik zie de wanhoop in jullie ogen. Alles is anders geworden. Jij bent anders, vol verdriet, angst, onzekerheid en zorgen. Niet meer die vrolijke, grapjes makende papa die vol energie in het leven staat. En maak je die grapjes nu wel dan komen ze niet meer over. Ik heb heimwee naar een paar maandjes terug toen jij nog "gezond" was en er nog geen zorgen om jou waren. Ons leven is voorgoed veranderd, nooit meer onbezorgd. Al was dat al niet ivm de zorgen om Nyah haar welzijn.

Wat pakken we aan om hoop en levensvreugde uit te halen? Waar verlichten we jou mee? Waarvan word jij blij?

De dingen die je doet, hebben met afscheid nemen en dood te maken. De verjaardagskaart geschreven door jou voor Jesse, het bezoek aan de natuurbegraafplaats later deze week. "Pap, waar is dat sprankje hoop?"

Verslagen zo zie je eruit. Met stomheid geslagen zo voel ik me ook.
Ondertussen biggelen de tranen over m'n wangen. Pap, je moet vechten hoor! Herpak je, vecht! Ieder lichaam is anders.

Hoop zo dat je nog wat tijd met wat meer energie is gegund.

Love you,
Bianca