Het andere 'gezicht' van Afrika
Blijf op de hoogte en volg Bianca
20 Augustus 2016 | Namibië, Drimiopsis
Het is toch altijd even tijd zoeken tijdens ons drukke reisschema om alles aan het papier toe te vertrouwen. Vaak 's avonds laat als iedereen al in de tent ligt, 's ochtends vroeg of in de auto onderweg. Ik ben inmiddels vrij handig met de letters tikken met 1 vinger op de iPhone. Helaas heb ik aan die meer dan 200 aanslagen per minuut dan niets.....anders stond de dag zo op papier.....Yara en Nyah waren moe. Het is negen uur, pikdonker hier, de kikkers kwaken in grote getalen, Jesse ligt bij ons in de tent een kruiswoordraadsel te maken met Joerie en ik tik nog wat woorden weg.
De dag is relaxed begonnen. Nou ja, relaxed. De kids waren gisteren naar de gym geweest en Nyah vond het zo leuk dat ze eigenlijk in de ochtend nog wel een keer wilde. Ik beloofde haar mee te gaan als ze op tijd wakker was. En tuurlijk, Nyah zou Nyah niet zijn als ze dan niet om half zeven naast ons bed zou staan. Ik zag ze al aan komen lopen. In eerste instantie kroop ze in bed en vroeg "mama, hoe lang duurt het nog jouw verhaal schrijven?" Indirect vroeg ze: "mama, hoe laat ga je met me naar de gym?" Ik snapte de hint. Dus vanochtend kwart over zeven liep ik met onze jongste telg naar de gym. Vier of vijf verschillende apparaten 5 minuten lang wilde ze. Zo vroeg actief en ik werd er nog moe van ook. Desondanks een gezellig half uurtje met Nyah. Helemaal blij werd ze ervan.
Na een snelle douche richting het ontbijt. En wat hebben ze genoten en veel gegeten zeg. Gevulde omelet, warme wafels, vers fruit, broodjes en verse noten. Een uurtje relaxed ontbijten. Hoogste tijd daarna om richting Rundu te rijden. Mokuti lodge was een toplocatie zo net buiten Etosha.
Vandaag is het rijden, wel 4,5 uur lang. Deze dag staat er dan ook niets anders op het programma dan alleen autorijden. Gelukkig hele weg snelweg en een goede weg nog wel. Joerie en ik wisselen het rijden de meeste dagen af. Het links rijden zijn we nu wel gewend. Onderweg proberen we in Grootfontein aan Botswana Pula te komen. Deze konden we niet in Nederland bestellen en hebben we nodig om overmorgen de grens over te komen (visumkosten). Drie banken ingegaan en twee supermarkten maar helaas zonder resultaat. De banken hier ogen modern. Wachtrijen om geld te halen nog net als bij ons in de eerste jaren ABN AMRO. Iedereen staat me vriendelijk te woord, helaas zonder resultaat. Nog 1 andere toeristenauto zie ik, voor de rest lokale bevolking en kraampjes buiten. Het is zaterdag dus druk. Zonder resultaat rijden we verder. Maar mocht je op zoek zijn naar een pinautomaat, tankstation of supermarkt... die tref je hier aan.
De route is 1 lange saaie weg, maar de dames vermaken zich door uit het raam te kijken en te speuren naar lokale kleine kinderen om dan met een "ahh" of "wat schattig" enthousiast en met een grote lach om hun mond te zwaaien. Een route met veel krotjes langs de weg. Veel kinderen om naar te zwaaien dus. We horen ze dus niet, ze kijken gewoon en vermaken zich met zwaaien. We zien vrouwen met bossen takken op hun hoofd lopen, vrouwen met balen rijst of wasteilen vol dekens. De kindjes meestal op blote voetjes. De krotjes soms gewoon van takken waar de wind doorheen kan waaien. Vaak zitten de bewoners samen onder een grote boom in de schaduw. Waar gaan ze naar de wc? Waar halen ze water vandaan? Waar hun eten? Hebben ze het koud 's nachts? Allemaal vragen die we onszelf stellen. We zien wel schooltjes op diverse plekken. Als we net voor Rundu op een picknick plek alles weer opbergen achterin de auto, komen er meteen een zevental jongetjes aangerend. We geven ze een pak koekjes en een zak snoep. Helaas vergeet ik dat ik beter de zak had kunnen openmaken om te delen. Niet slim van mij. Ze beginnen ruzie te maken waar ik meteen een einde aan maak. Ze begrijpen mijn boodschap, niet vechten. Wat er daarna gebeurd weet ik alleen niet. Yara is een beetje overrompeld door hun enthousiasme om iets te krijgen. Een pak koekjes scheurt open, ze worden van de grond gegraaid. Dan vragen ze om een bal of pen. Dit kennen ze dus. Begrijpelijk, maar doet een beetje afbreuk aan het moment. Jesse heeft dit eerder gezien in Uganda, was er toen van onder de indruk, maar nu niet. "Je kunt ze toch niet helpen", is zijn reactie. Het is maar net van welke kant je het bekijkt....
In Rundu halen we wat boodschappen en tanken we. De man bij het tankstation helpt vriendelijk als Joerie de weg naar Kaisosi Riverlodge vraagt. Hij vertelt dat zijn moeder in de Caprivi woont en dat we de dieren langs en op de weg zullen tegen komen. Het duurt even voordat we de weg vinden. We rijden dwars door de krottenwijkjes heen. Tja, daar rijdt je dan als 'rijke blanke'. Dat voelt niet eerlijk. We voelen ons veilig maar hier vast komen zitten, willen we niet dus Joerie zet de auto in de vierwieldrive. Rundu is een grote stad, wederom geen succes met geld halen. We komen een universiteit tegen en een begraafplaats waar op dat moment enkele graven verbrand worden. Jammer dat het fototoestel nu achterin de auto ligt.
Kaisosi Riverlodge is een aardige locatie langs een rivier waar de lokale bevolking die aan de overkant woont zichzelf wast. Niet al te goed onderhouden, maar alle voorzieningen zijn er. De kinderen 'ruiken' wifi. The Legacy danst vandaag op het WK in Glasgow voor de tweede keer. Zonder Yara en Pleun. Ze is natuurlijk wel nieuwsgierig naar haar dansmaatjes. Joerie en ik zetten de daktenten op. Daarna lopen we met een spelletje naar het terras. We besluiten hier te blijven eten. Er staat pizza op het menu en al moeten we heel lang wachten, ze smaken heerlijk. Een gezellig gesprek ontstaat met als centrale vraag: "wat deed de omgeving vandaag met je?" Maar ook waarden, normen en alle mensen gelijk passeren de revue. Ze ventileren ieder met andere uitgangspunten hun mening en visie op zaken. Das mooi, die van Jesse en Yara lijken in eerste instantie mijlenver uitelkaar te liggen, maar daarna toch ook weer niet zo ver. Nyah vindt alles gewoon zielig. Niet meer of minder, waarom wel of niet zielig daar denkt ze (nog) niet echt over na. Yara is vooral rood-groen georiënteerd, Jesse blauw-geel dus met Jesse praten we vooral door op de "vanuit de klant/gevoel kant" en met Yara op de "strategische/bedrijfskant". Nyah gaat ook rood/groen op. Ook de piramide van Maslov speelt door m'n gedachten. Ook hier gaat ons gesprek over. Echt wel inzichten verkregen door de leiderschapstraining destijds. Zaken die zo goed toepasbaar zijn en terug te zien zijn in het dagelijks leven en nu passeren ze in ons gesprek. Dingen vanuit de 'vier kleuren' bekijken, geeft verschillende inzichten waarna een weloverwogen besluit kan ontstaan. Een team met mensen met verschillende 'kleuren' zal succesvoller zijn. Tussendoor stellen we Nyah vragen om haar te helpen met nadenken over zaken. Een duidelijke heldere kijk op zaken hebben de twee oudsten zeker al. Ze zeggen en beargumenteren soms zaken, vanavond ook weer, waardoor ik positief verrast raak en soms verbaasd ben over hoe ze tot de mening of visie komen.
Yara wilt de wereld nog steeds verbeteren, als niemand begint, verandert er niets spreekt ze vanavond duidelijk uit. Spreekt ook duidelijk uit dat ze niet veel geld hoeft later, gewoon genoeg, maar rijk..nee niet nodig. Van dokter wijzigt haar 'doel' een beetje naar chirurg. Qua precisie en haar idealen zou dat passen. Ze zou dan ook wel tijdelijk in de ontwikkelingshulp willen werken, zegt ze. De dieren in Afrika zijn leuk, maar zij geniet vooral van de dingen bijvoorbeeld langs de route vandaag. Ze wilt het verschil maken voor iets of iemand. Heerlijk om zo vanavond naar haar te luisteren, heel overtuigend spreekt ze.
Jesse haalt het onderwerp opvoeding aan. Eigenlijk omschrijft hij precies de betekenis van referentie-kader. Hij weet de waarde ervan en wat het doet of kan doen. Niet altijd met ons eens als het gaat om bedtijd of hoe laat thuis komen. Blij te horen dat hij ervaart dat we met hem meebewegen. Hij spreekt z'n waardering hiervoor uit. Grappig. Maar het is wel zoals wij opvoeden in deze tienerfase ook willen doen. Meer en meer loslaten, verantwoordelijkheid hebben ze bij hele kleine dingen van jongs af aan gekregen. En soms, trekken we de touwtjes aan en worden de grenzen geschetst. Weinig regels, maar die er zijn daar gaan we meestal consequent mee om. Jesse wilt de wereld momenteel echt niet verbeteren, heeft ook niet het gevoel iets voor die kinderen langs de weg te willen betekenen. "Een pak koekjes geven om jezelf beter te voelen, je helpt hen er niet mee", zijn zijn letterlijke woorden. En dan gaat het gesprek weer over jezelf beter voelen of iets veranderen of doen voor een ander. Zo'n twee uur lang kletsen we met ze en zij stellen ons vragen en wij hen, zijn kritisch ook op wat wij vinden. Genoten van dit gesprek. Nyah is bekaf. Met een lach lopen we richting de daktent. Als Jesse nog bij ons een puzzel maakt, horen we Nyah kletsen met Yara. De buitenlucht en het lopen maken haar weer ietwat wakker. En ze gaat verder met haar zus waar we net gestopt zijn.
De dames hebben vandaag eigenlijk genoten van 'het andere gezicht van Afrika'. Geen antwoord op de vraag of de mensen gelukkig zijn of dromen van meer mogelijkheden, voorzieningen ed. of gewoon tevreden zijn zo. Dat hoeft ook niet. Bewustwording dat er ook heel veel mensen op een andere manier leven in andere omstandigheden. Ik voel me vooral gelukkig dat ik in Nederland geboren ben en voel me tevreden met onze manier van leven. Eerlijk is eerlijk, ik zou niet willen ruilen.
X
-
22 Augustus 2016 - 20:12
Thea:
Lieve allemaal wat fijn dat al die indrukken die jullie zien en waar jullie het samen over hebben zo bespreekbaar zijn.
Er zijn zoveel verschillende mensen op deze aardbol die allemaal op een andere manier leven,
En ook gelukkig zijn en van alle dingen genieten die zij zien en meemaken.
Dan waardeer je ook heel erg hoe fijn het is om dit als gezin mee te kunnen maken,
Jullie hebben straks vast allemaal je eigen verhaal waar wij allemaal graag naar willen luisteren.
Iedereen word door deze reisverslagen goed op de hoogte gehouden ,
En ik ben blij dat ik daar zo van kan genieten ook al ben ik er niet bij.
Alle dingen die ik lees of hoor zijn geweldig.geniet van alles om jullie heen.
En ik kijk uit naar het volgende verslag.
Liefs voor allemaal XXXXX . -
22 Augustus 2016 - 21:00
Oscar :
Geweldig verslag en wat een mooie indrukken.
Veel plezier! -
22 Augustus 2016 - 21:00
Oscar :
Geweldig verslag en wat een mooie indrukken.
Veel plezier! -
22 Augustus 2016 - 22:51
Natalie:
Lief gezin,
Wat Een bijzondere tocht. dat een reisdag van zoveel km maakt dat je s'avonds een gesprek hebt over alles wat het leven te bieden heeft in het 'andere' gezicht van Afrika en hoe een ieder van jullie hierin staat. En met de ruimte voor een ander. De kleuren in jullie gezin zijn in ieder geval goed in balans daarom functioneren jullie ook zo goed -
23 Augustus 2016 - 09:12
Wil:
Nu lees ik de dingen waar ook ik tegenaan liep op onze reizen naar Tamara ook wij hadden vechtende kinderen toen we brood hadden gekocht Meteen van geleerd dat dat niets oplost maar je wil voor je gevoel iets doen vooral omdat om mijn schuldgevoel weg te werken
Maar soms doe je het op een andere manier zoals met Jesse een rolstoeltje voor een kindje dat in de buurt van Tamara woonde en nu voor hem de wereld een stukje groter werd dan alleen buiten het kleine huisje
En het rolstoeltje werd ook veel gebruikt vertelde Tamara
Weet van Tamara dat ze de overledene verbranden op een brandstapel was dat wat jullie hebben gezien op de begraafplaats
Ik mis jullie wel ook al houden jullie mij goed op de hoogte
Heel veel liefs Wil -
23 Augustus 2016 - 09:39
Marion :
Wauw Bianca, wat mooi en indrukwekkend geschreven. En wat een ervaringen vooral voor je kids pffff ben er even stil van ehh ja dat kan ik -
23 Augustus 2016 - 09:41
Marion:
Hi ging wat te snel weg, geniet ze nog allemaal van al dat moois vele groetjes de Brunschotjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley