Jetzt geht's los!

Als we plaatsnemen in het restaurant op de alm om nog even wat warms te drinken nu het regent en het laatste klimparcours is afgelegd, ontstaat er ineens heel veel gezelligheid aan tafel. De klimuitrustingen zijn net ingeleverd. De kinderen hebben overduidelijk genoten. Er wordt gelachen en teruggekeken op de dag. Joerie en ik genieten van dit moment met ons gezin. We kijken elkaar aan en besluiten ter plekke het avondeten hier te nuttigen. De kids kijken verrast! Yes! Ze hadden net een ijsje op en een warme chocomel met slagroom en kiezen nu iets wat ze lekker vinden, geen rijst dus. Iedereen vertelt zijn of haar ervaringen, oeps- en bibbermomenten. Effe de dag gezellig afsluiten met een terugblik op al die nieuwe impulsen. We lachen om elkaars 'foute' momentjes.

We staan op tijd op die dag. Alle opladers (en dat zijn er nogal wat met zoveel apparaten), kleding, schoenen, iets lekkers en trainingsjackjes worden in de twee rugtassen gepropt. Als we de kids wakker maken, staan ze eigenlijk meteen langs hun bed. Beneden genieten we van een ontbijt in de knusse eetzaal. Kort, want we willen weg! Vandaag staan de diverse klimparcourssen in de bergen tussen de bomen op het programma. Yara en Nyah hebben dit al eens 'in het klein' gedaan.
Yara vond het super, Nyah doodeng. Eens even kijken wat de dag gaat brengen dus. Het is droog en een prima temperatuur. Dat is in ieder geval een goed begin. Als we de auto parkeren op de parkeerplaats zien we dat het nog een half uur lopen is tot aan het beginpunt. De beenspieren doen goed hun werk, want het is een behoorlijke klim. De aangedane jackjes en truien zijn al snel weer uit. Onderweg komen we loslopende koeien tegen. Ik zeg de dames dat ik die wel zou willen aaien. Ik loop ernaar toe, zodat Joerie dit tafereel kan vastleggen op de foto. Echter als de trouw uitziende gevlekte viervoeter wat passen naar voren zet en Joerie nog roept: "Koeien bijten niet!", besluit ik toch maar eieren voor mijn geld te kiezen. Als de koe begint te lopen, schrikt Yara. "Mama, weg, ren weg".

Als we aankomen, krijgen we eerst een complete klimuitrusting aan. Veiligheidsgordel, zekeringen, carabiner en een helm maken het schouwspel compleet. Daarna volgt een instructie door een trainer. Wat wel en wat zeker niet te doen. In het Duits, wij vertalen voor de kinderen. Dan moeten we één voor één een oefenparcours afleggen. Da's wel even fijn, voordat we boven het ravijn gaan tokkelen...
Het oefenparcoursje verloopt zonder problemen. Daarna mogen we zelfstandig de parcoursen gaan doen. We kiezen niet voor het makkelijkste parcours, maar voor een middel. Daar gaan we dan. Jesse voorop, daarna Yara, gevolgd door mama, Nyah en papa. Ieder parcours bestaat uit een aantal stations, dingen om te doen. Touwladders, touwen en linten om overheen te lopen, bruggen met rollende tredes, touwen om aan te zwieren, teveel om op te noemen. Na twee stations kan ik niet meer aan de veiligheid van Jesse en Yara denken, ik ben alleen nog maar met mezelf bezig. Hoe kom ik hier zonder kleerscheuren doorheen? Gelukkig kennen Jesse en Yara weinig angst en al snel zijn ze al een paar stations verder. Het zal wel loslopen met hen...Route 2, 322 meter, 20 obstakels te overbruggen, tot 15 m hoogte. En als je naar beneden kijkt en om je heen: bergen, bomen, watervallen, rotsen. Niet naar beneden kijken, maar als je zeker wilt weten dat je niet komt te 'hangen' in je veiligheidsgordel moet je toch kijken waar je je voeten neerzet. TUV gekeurd, het enige dat er kan gebeuren, is dat je in je gordel komt te hangen. Angsten dat ik naar beneden val heb ik niet, maar het is zo hoog en je kijkt constant naar beneden. Yara geeft mij instructies als ze zelf met Jesse al twee obstakels verder is. De omgekeerde wereld. Zweten en soms echt letterlijk een zucht van verlichting als ik weer een station heb gehaald. En als ik er dan ben, draai ik me meteen naar Nyah om en roep: "Goed zo Nyah, wat knap van jou!" Nyah doet het erg goed. Niet verwacht, maar ze doet het gewoon. Zekeren kan ze prima alleen. Soms wat aanwijzingen, maar verder eigenlijk niets. Met papa achter haar is het vast een geruststellend idee. Als we na 1,5 uur het parcours goed afgelegd hebben en het laatste stuk naar beneden tokkelen, maken we de gekochte broodjes klaar. Even lunchen samen. Tokkelen echt het gaafste gedeelte, is ieders mening. Een lang stuk zweven aan een kabel boven de grond. Nyah haalde het laatste stukje niet en krijgt een touw -welke ze perfect in 1 keer opvangt- toegeworpen en wordt zo het laatste gedeelte mee naar het einde getrokken.

Nu is het afwachten of Yara en Nyah de Europarutsche ook mogen doen. Vanochtend zijn ze gewogen en de dame dacht dat ze te licht waren voor het weer. Dat zouden ze balen vinden, want beiden dames willen net als Jesse wel op 110 meter hoogte, 700 en vervolgens 600 meter over het dal rutschen met snelheden van 75 km per uur. In principe hebben we voor vijven gereserveerd. Vlak voor half drie komt de dame naar ons toegelopen. Slecht nieuws, de wind is niet voldoende, hierdoor zou de kans bestaan dat ze halverwege de lijn stil komen te hangen. Dat risico willen ze niet nemen en wij dus ook niet. Dwz dat de dames niet mogen. Ik blijf bij hen en laat de heren gaan. Jammer niet met zijn vijven. De heren lopen naar de top van de berg, wederom een stevige klim. Boven aangekomen, is het gedaan met het droge weer. Het begint keihard te regenen. Samen met de dames schuil ik bij een winkeltje onder de parasol buiten met uitzicht op de Europarutsche. Er komt niemand...Tegen de vrouw naast mij zeg ik dat ze het vast zullen afbreken wegens de hevige regen. Maar dan opeens stopt het met regenen en komt Joerie als eerste naar beneden. Het duurt even voordat we -camera volledig ingezoemd- door hebben dat het Joerie is. Zijn schoenen, houding en gespierde kuiten zorgen voor herkenning. Loodrecht hangend aan twee draden, armen opzij, echt vliegend als een vogel. Een grote lach van oor tot oor. Dit is vast fantastisch! Hij wordt gevolgd door Jesse. Heen en terug gaan ze, jeetje wat gaat dat snel. We proberen beide heren vast te leggen op de film en fotocamera, maar dat valt niet mee. Het gaat zo snel. Gelukkig is de GoPro mee en kunnen we de beelden straks terugkijken. In het winkeltje kopen de dames nog een kleinigheidje voor de oma's. Het meisje is Nederlandse, woont en werkt hier al 7 jaar. Veel Nederlanders die hier werken en wonen. En ook veel Nederlanders die hier op vakantie zijn. We verbazen ons steeds weer over de grote hoeveelheid auto's met Nederlandse kentekenplaten. Als ze naar beneden komen, lopen twee lachende heren ons tegemoet. "Het leek echt alsof ik vloog als een vogel!". "Jammer dat ik mijn armen opzij moest doen, anders had ik 1 arm naar voren gestoken net als Superman". Een tevreden Jesse, wow-moment gehad.

Nyah en ik zouden nog een licht parcours doen, maar Nyah viel en schaafde haar arm nog voor station 1. Dat deed wat pijn. Het langste parcours willen Jesse, Yara en Joerie nog wel afleggen. 1,5 km lang met wel vier grotere tokkelbanen over de watervalletjes en rotsen heen. Nyah en ik willen wel mee, maar de tijd tikt weg en aangezien dit parcours het langste is, besluiten wij achter te blijven, zodat de rest het parcours wat sneller kan afleggen. Bij een groen net heeft Yara wat bibbermomentjes, ze valt telkens tegen het net aan. Jesse heeft moeite met de lange lange touwladders en schrikt zelfs als 1 trede verplaatst op een voor hem onverwachts moment. Hij ligt helemaal tegen de ladder aan. Oeps-momentje! Ook kunnen Jesse en Yara niet helemaal bij sommige plaatsen om te zekeren komen na de touwladders. Joerie loopt achteruit terug en schiet ze te hulp. Zijn gedane klimopleiding komt goed van pas en ook de instructeurs hebben snel in de smiezen dat deze man met zijn GoPro wel wat behendigheid bezit. Als ze het einde van parcours 6 naderen, gaat het voor de tweede keer regenen. Snel spullen uit en schuilen.
Schuilen in het restaurantje waar we terugblikken op de dag.
"Nooit meer", riep ik soms. Maar eenmaal even gezeten te hebben, zou ik best nog wel een parcours afleggen.

Na het avondeten in het restaurant regent het nog steeds. Ach, wij hebben een veelal droge dag gehad, dus nu maakt al die regen niets meer uit. Het klimparcours ligt er inmiddels verlaten bij en wij rennen met vijven de berg af. "Rain run" noemen we het. We rennen, lachen en huppelen. Niemand die ons ziet. Yara heeft de GoPro weer op haar hoofd gezet om ook dit tafereel vast te leggen. Later horen we dat ze er een verslagje van de dag bij heeft gepraat. Met vijven komen we lachend en zeiknat bij de auto aan.

Thuis lekker een warme douche, spelletje, tuurlijk een stukje chocolade (niet lekker: met aardbeienvulling), nog wat skypen en slapen. Morgen staat immers het volgende avontuur te wachten: canyoning!